Lume creador
Agardo ver a túa
sombra,
en cada esquina
que vexo,
i o corazón
redobra,
o seu esforzo i
o seu desexo.
E cae a noite
fóra,
mais dentro
aluma o sol,
i o malo que
era,
non está no que
agora son.
Comeza a facer
frío,
mais dentro o
lume arde,
quero poder
secar ese río,
que pode que un
día dos teus orbes mane.
Con ese lume,
arredarei de nós
as feras,
saciarei a nosa
fame,
de bicarnos sen
esperas.
Con este lume,
acenderei as
túas meixelas,
pra que este
home
apouse cos seus
beizos cariño nelas.
Con este lume,
prenderei a túa
mirada,
farei que á miña
ame,
que ren máis che
importe nada.
Con este lume,
devastarei a
distancia,
queirmarei a esa
infame,
que do peor se
evidencia.
Con este lume,
abrasarei ó
tempo,
glotón que todo
o come,
del so quedará po.
Contra este
lume,
nin murallas nin
castelos,
nada pode coa
lapa que xeme,
por lamber os
teus cabelos.
Nin foxo nin
trampa,
nin trincheira
nin barricada,
ren contra o
lume que arrasa a campa,
incendiando o
corazón da benamada.
Nin fronteiras,
nin leis,
nin guerras,
nin reis...
Ren respecta.
Abrasa,
queima,
chamusca,
e acinza.
E do queimado,
nada impuro pode
nacer,
purificado,
algo novo dá en
crecer.
Algo cuxa
mirada,
se arreda de
todo o mal do mundo,
do lume da miña
alma namorada,
nace o noso amor
profundo.
Bran Barral
(Santiago de
Compostela)
2 comentarios:
Estimado Bran, eso mesmo facemos na noite de San Xuan, para queimar os trastos vellos agardando que novos soños crezcan, pero cando todo se quiema para facer dano e parar quiemar os animaliños do monte, eu digo que habería que qeimar a o queimador. Saudos, Ceneme
Hola Bran Barral: O lume todo queima e purifica
estas historias sonche pra creer ou pra olvidar,
pra min o lume solo destruye a vida, que he a obra
de Deus.
Un cordial y atento saludo de Félix Loira.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"