Canto mariñán

Canto mariñán

Na hora da alba sería cando a dorna

acariñaba as doces augas da nosa ría.

Á pesca ían os homes na maruxía,

voltaban cos barcos cheos coa luz morna

dos solpores, cantaban as rexas ondas

unha fermosa cantiga aos valentes pescadores,

que viñan cheirando a mar na procura dos amores.

Na taberna do porto escomenzaban as rondas

que aqueles garridos homes do noso mar

facían  despois das longas e penosas faenas,

bebían e cantaban, disque para afogar as penas,

un mozo da Garda as súas quería libar.

Namorado dunha morena portuguesa,

Suspiraba e sufría porque ela nada lle amosaba.

Non sabía o moi tunante que quen o amaba

e o esperaba cada día, era unha fermosa guardesa.

Ela cando ollaba para aquel xeitoso veleiro

que arribaba cantareiro ao porto da Garda,

triste laiábase, este amor moito me tarda.

A moza agardaba saudosa a aquel infeliz mariñeiro.

Pregaba e pregaba con forza á nosa Señora

para que aquel teimudo homiño do mar

deixara á portuguesa e a ela poidera amar.

Doíase a coitada porque non vía chegada a hora,

un día cando arribaba contento a bon porto

fitou nos ollos acibeche da belida guardesa

e soubo quen o amaba máis que a portuguesa,

unha roseira garrida brotou no seu horto.

Aquela fermosa meniña tan galana, tan florida

cautivou por sempre ao mariñeiro de A Guarda,

o poeta soubo entón que o amigo xa non tarda

e a moza xa cantaba aos amores da súa vida.

Ponse o sol vermello e fulgurante preto da raia,

o mariñeiro e a moza ben dicen seu cantar;

o mozo liba a froita que ela leva na saia.

Os luceiros lonxanos xa da noite pechada

escintilan vivaces  na altura ben fermosos

na entrega efusiva do amado e da amada.

Un poeta mozo que dorme na Garda

cantou aos amores das xentes do mar,

da moza guardesa, da moza que agarda

ao mociño que lle trae o vento mareiro

nun veleiro garrido, nunha dorna senlleira.

Quen poidera namorar da Garda, un mariñeiro!

Sóuboo engaiolar aquela moza guardesa,

aos amores ventureiros que veñen pola ría

estívoos a agardar esa amada princesa.

O mariñeiro guardés abreulle-lo seu corazón,

a roseira dos ventos, a roseira do amor

para ese mozo algareiro mellorou a situación.

Amaba e dicía moi ben do noso mar

un poeta, un tal Feliciano Rolán,

aquí os seus versos por sempre han perdurar.

Esas vellas cancións, esas historias mariñeiras

endexamais nos deixarán de engaiolar;

verbas nacidas no mar, palabras ben ventureiras.

O vento vainas levar ás terras de Santa Tegra,

esa fermosa e poética bisbarra guardesa

que con Rolán sempre o noso corazón alegra.

Xermán Torres de Aboal

(Vilagarcía de Arousa)

-Accesit Premio Poesía Feliciano Rolán-