25
de xullo de 2013
Canta
dor nalgunhas vidas!
Canta
perda nestoutras!
nos
vagóns da mala sorte
no
que lles chegou a morte.
A
parte máis humana
tamén
aquí está presente
nas
diferentes profesións
entregadas
a salvar xente.
Na
cidadanía de a pé
xove,
maior home ou muller
O
pésame dun pobo
que
mudou a festa
polo
loito.
Na
noite compostelá
os
fogos de artificio
non
necesitan brillar
que
cega a xenerosidade
e
atrona o pranto unánime.
Rosa
Mª Vázquez (Elisabeth)
(Grupo
Poético Brétema)
3 comentarios:
Una verdadera pena Rosa, no solamente por lo que escribes, ni como lo escribes, sino porque la realidad brutal supera con creces el dolor que trasnmite tu poema. Saludos, Ceneme
Por desgracia, verídicos versos, mas la poesía está para lo bueno y lo malo y así lo plasmas en este poema.
Lo incomprensible es como un medio de transporte de tanta responsbilidad solo dependa de hacer de un conductor. Deverían de tener un copiloto como en los aviones.
Un placer leerte.
E. Fdez, Castro.
Querida Rosa : ¡ "Cuánto dolor "! Te ha movido a expresarlo en tu poema inesperado el motivo : Vidas con sus propósitos , fiestas,luces en fuegos de artificio ...Todo interrumpido . Nuevas escenas sin preparar ni ensayar que ponen al dolor su apoyo amoroso , el de cuantos sensibilizados han sumado fuerza y amor a la situación
Con mi cariño María Palacios
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"