Tan so...

Tan so...

Tan so mirando arredor,

deixando os ollos fóra das órbitas,

partindo o pescozo ó dobra-lo e atragoándome coas vísceras dun novo día.

Tan so abrindo as portas de par en par,

pra que collan máis velocidade ó pecharchas na cara,

so abrindo o corazón,

pra que a ferida sexa fonda.

Tan so elevándome,

pra que a caída sexa máis grave,

tan so resistindo máis pra agonizar,

chorar e morrer mentres outros xemen.

Tan so ollando un hourizonte baleiro, sen esperanza nin andanza baleirado a ultranza do pouco bo que tiña,

contaxiado agora pola carraxe.

Tan so mirando como todo morre, como todo pasa, como todo fuxe, como todo acaba...

Bran Barral

Santiago de Compostela

(A Coruña)