Na noite das
tebras
Gardo cadaleitos
nos ollos
e terra nos
beizos...
Xa non quedan
piñeiros
que amansar.
Pedra con pedra,
ferro con ferro,
na noite das
tebras
xunguindose van
Na horta un
piorno,
baleiro,
sen gran,
na terra un
fungueiro,
ciscado no chan
Pedra con pedra,
ferro con ferro,
na noite das
tebras…
xunguindose van.
Manoel Xosé
(Grupo Poético
Brétema)
7 comentarios:
Amigo, Xosé, es la voluntad del hombre la que convierte la miseria en riqueza y es el optimismo bien planteado el que te acerca a la satisfacción. Felicidades, Ceneme
Preciosa poesia. Saludos Goria y Magali
Hola Manoel Xosé: Una poesía de fabula, me gustaría
saber amansar "piñeiros" también a mi.
Recibe un cordial y afectuoso saludo de tu siempre amigo, Félix Loira.
Unos versos muy grises, ¿tal por estos tiempos que nos toca vivir? Un saludo para el grupo. Alicia
Quizais estamos entrando noutra longa noite de pedra, onde as tebras dos mercados, do egoísmo, do materialismo, da inxustiza,... impídennos ver a luz e as tebras vanse estendendo, nunha noite dura de pedra e ferro. Só nos queda berrar nas sombras da noite e que o eco dos nosos berros sexa acollido por alguén e comece unha loita de liberación.
Parabéns, amigo.
Xermán Torres
Manoel Xosé : Con el deseo de que igual qure nuestros ojos físicos han visto amanecer después de largas y frias noches también nuestra alma vea y viva con la luz que todos ponemos un nuevo amanecer
Gracias Brétema . Con afecto María
Estas denuncias deberían de ser más claras y concisas, ahora es el momento de decir Basta, a tanto ladrón que hay en esta España. Carlos López
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"