Chove

Chove

O mar deu a volta en Santiago,
agora está onde estaba o ceo,
e como hai gravidade,
comeza a baixar.

A min gústame o seu son,
o das súas bágoas contra o chan,
abrín ata as ventás do corazón,
pra oír a súa caída en van.

En van?Non, mentira,
sen ela non hai vida,
e quen diga o contrario,
non vive outro aniversario.

E asómome á fiestra,
e saco a cabeza por ela,
porque para min é unha festa,
o seu petar na xanela.

E pinga a pinga,
de basura,de suciedade,
varren estas rúas,
onde so queda a soidade.

E o silencio impónse,
sen oposición visible,
pero o repiqueteo líquido,
non cesa fronte ó temible.

E como cristais caen,
finos ou grosos,
e non son quen,
de dicir que non son fermosos.

Ven e volve,
volve e ven,
unha de cada nove...
unha de cada cen...

Pero nunca nos abandona,
sempre segue aí,
cando nada un se perdoa,
cae e lava ó alhelí.

E así florece de novo,
como flor recendente,
e así nace do ovo,
a nova xente.

Limpa e pura,
sen reparos,
ata que de novo se ensuxa,
e se tornan de novo malos.

Por iso adora a choiva,
nada me reconforta coma ela,
so a mellor das noivas,
so amigos de aló e Compostela.

Bran Barral

(Santiago de Compostela)