Volveré
(Cedeirés en Cuba)
Sé que algún día
volveré
a recorrer
aquellas calles.
Sé que algún día
llegaré
a disfrutar de
aquellos valles.
Sé que algún día
moriré
y gustoso me
encontraré
en las olas de tus
mares
y en paz
descansaré.
Y ese esperado día
llegará como
llegan las olas
a las playas de tu
ría
entre las luces y
sombras,
en las noches
cantoras
de la villa
encantadora
con susurrantes
melodías.
Mientras tanto hoy
lloro
desde esta
lejanía,
mientras duras
leguas corro
por estas calles y
vías,
un tiempo para el
ahorro
trabajando noche y
día,
lejos de la Patria
mía,
desde Cuba, desde
el Morro.
Algún día volveré,
esperando estoy el
día
Santiago
González Brañas
(Grupo Poético
Brétema)
5 comentarios:
Donde hay voluntad hay un camino, amigo Brañas, no te rindas continua, tus poemas tienen vida. Saludos, Ceneme
SANTIAGUIÑO, ¿CANTO SINTES A NOSA VILIÑA. LÉVALA NA ALMA METIDA COMA A CRACA QUE ESTÁ PEGADA NAS ROCHAS. ESES SENTIMENTOS QUE SINTES DA TÚA INFANCIA, MORRERÁN CONTIGO MOI FONDO MOI FONDO PORQUE XA PASOU POR MIN ISO QUE EU ESTABA PERTO DELA A 35 KILÓMETROS E NON PODÍA VIVIR SEN ELA QUE CASE LLO QUITABA A BOCA PARA IR A VELA CASE TODOS OS FINS DE SEMANA. E CANDO CHEGABA A CASA DE MIÑA NAI, EN SEGUIDA ME ÍA PARA A PRAIA E O PRIMEIRO QUE FACÍA ERA COLLER UN PUÑADO DE AREAS E BICALAS COAS MIÑAS FACEIRAS E DESTA MANEIRA XA ME SENTÍA FELIZ E LIBRE DA MELANCOLÍA QUE TIÑA POR TAN LINDA E NAMORADA PRAI METIDA NA MIÑA ALMA DESDE NENO E A TI PÁSECHE O MESMO.NON DEIXES NUNCA DE ESCRIBIRLLE A QUEN LLE QUERES QUE CHE SAIRÁN POEMAS DOS MÁIS FERMOSOS DA TERRA. NON DEIXES ESA CONDOMIÑA QUE BERRA DENTRO DA TÚA ALMA.
UNHA APERTA DE XAVIER FRANCICO DE SOTAVENTO-CEDEIRA
Sentido e morriñento poema pola ausencia da túa (nosa)terra CEDEIRA.
Segue así, meu amigo.
Noraboa.
Cedeira
X.Antón Suárez de Aneiros
Amigo Santiago Gonzalez Brañas: Cedeira es un
paraiso, para mi una verdadera belleza natural
como toda Galicia, y su verde campiña vergel de
España, Cuba no la conozco, pero seguro que fué
la isla más bonita que tuvo España, a la perla
de las Antillas emigraron muchos familiares mios
a si como a otras ciudades de America del sur,
a los que tenemos la obligación de agradecerle poder ganarse el pan lejos de la patria, que
les vio nacer. El poema tiene mucha calidad e
historia, maestro Santiago.
Cordial y atentamente, Félix Loira.
Santiago
Los argentinos sabemos bastante de esta melancolía. Algunos han tenido que emigrar por razones políticas. Otros vinieron desde Europa y nutrieron el tango. Tus versos tienen mucho de nostalgia. Esa nostalgia que se vuelve canción.
Un abrazo Daniel.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"