Veni. Vidi…
Falando co vento,
tiven un agasallo
dos tempos de neno
que quixera contálo.
A marea chea
ata os duros carballos,
(a miña aldea,
non ten cantilados).
Flotando nas augas
de verde cor, ou pardo,
mirei unhas ramas
que levaban algo.
Curioso acheguei,
a aqueles ramallos
neles atopei
un cofre milenario.
Tremaba ó abrilo,
non quería estragalo,
e con coidadiño,
abrin o pechado.
Unha chave vella,
de ferro oxidado,
que tiña unha lenda
no enferruxado.
"Veni, vidi, vichi"
nun idioma anticuado
¿Qué dirá, me dixen
o mensaxe cifrado?
Funme a velo Cura,
para descifrálo,
e nesta procura,
andei animado.
Chegado a Rectoral,
rápido coma un raio,
conteille sen parar
o que tiña atopado.
Moi calmo o Crego,
examinou o levado.
E dixo: pois creo
esto é algo raro.
A cousa que se ve,
é chave, ¡vese claro!
mais o que ten para ler,
¡rapaz, mánda carallo!
"Veni, vidi, vichi"
non o teño estudiado.
Mellor pilla a "bici",
e vaite ao Bispado.
Hai xente de letras,
listos e preparados,
con ilustre testa,
nunca son errados
Aló fun correndo,
co cofre baixo o brazo,
dinllo ao Reverendo
que o mirou intrigado.
¡Pues muy bien, márchate, niño!
deja esto en mis manos,
lo estudiaré con cariño,
ya te tendré informado.
Nunca mais supen del,
ou non quixen preguntalo.
Se alguén quere saber,
mire o latín diccionaro
Santiago González Brañas
(Grupo Poético Brétema)
Falando co vento,
tiven un agasallo
dos tempos de neno
que quixera contálo.
A marea chea
ata os duros carballos,
(a miña aldea,
non ten cantilados).
Flotando nas augas
de verde cor, ou pardo,
mirei unhas ramas
que levaban algo.
Curioso acheguei,
a aqueles ramallos
neles atopei
un cofre milenario.
Tremaba ó abrilo,
non quería estragalo,
e con coidadiño,
abrin o pechado.
Unha chave vella,
de ferro oxidado,
que tiña unha lenda
no enferruxado.
"Veni, vidi, vichi"
nun idioma anticuado
¿Qué dirá, me dixen
o mensaxe cifrado?
Funme a velo Cura,
para descifrálo,
e nesta procura,
andei animado.
Chegado a Rectoral,
rápido coma un raio,
conteille sen parar
o que tiña atopado.
Moi calmo o Crego,
examinou o levado.
E dixo: pois creo
esto é algo raro.
A cousa que se ve,
é chave, ¡vese claro!
mais o que ten para ler,
¡rapaz, mánda carallo!
"Veni, vidi, vichi"
non o teño estudiado.
Mellor pilla a "bici",
e vaite ao Bispado.
Hai xente de letras,
listos e preparados,
con ilustre testa,
nunca son errados
Aló fun correndo,
co cofre baixo o brazo,
dinllo ao Reverendo
que o mirou intrigado.
¡Pues muy bien, márchate, niño!
deja esto en mis manos,
lo estudiaré con cariño,
ya te tendré informado.
Nunca mais supen del,
ou non quixen preguntalo.
Se alguén quere saber,
mire o latín diccionaro
Santiago González Brañas
(Grupo Poético Brétema)
4 comentarios:
Bueno, amigo Santiago, nos non entendíamos o Latín, pero decíamos as verbas de memoria, supoño que o crego si sabía pero o secretismo que agochaban as palabras facían o rezo máis secreto.Saudos, Ceneme
CORRECCION: A los que me lean:
donde digo vichi quise escribir vinchi, aunque me gustaría decir "bici!
Santi Brañas
Entretido relato que fala de candidez, de segredo e por que non? de prepotencia e anos de dominio en nome de Deus. Quizais só se trate de ignorancia, un mal que nos incumbe a todos os homes. Un pracer lerche Santi.
Un abrazo,
Antonio Pinedo
A locución VENI, VIDI, VICI, a tribuida a Xullo César cando conquistou a Galia, sérveche, amigo Santi, para poñer de manifesto a falla de sinceridade dalgunhas persoas para recoñece-la súa ignorancia. Moi ben levado.
Unha aperta.
Cedeira
X. A. Suárez Aneiros
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"