Unha noite de tormenta
á noite fría e escura
os raios iluminábana
os tronos o ceo rompían
e sobresaltábanse as ialmas
presentindo que o fin do mundo chegaba
as vellas rezaban
os nenos choraban
os homes protexían as casas
e os animaes gardaban
maldicindo a tormenta
con malsoantes palabras
que os tronos apagaban
O vento asubiaba
anunciando a tormenta
asustaba...
esnaquizaba...
tiraba...
e oubeando marchaba
deixando unha forte e fría choiva
que os corpos empapaba
A noite estaba sendo dura
choiva, raios e tronos non cesaban
e a noite prolongaban
Moito despois do alba
os raios do Sol atravesaban
nubes grises e negras
e un fermoso arco de vella saía
entre o mar e a montaña
afástase a tormenta
a xente dá grazas
sorrí e descansa
a pasado a tormenta
chegou a calma.
Manuel Carlos
(Gran Canarias)
á noite fría e escura
os raios iluminábana
os tronos o ceo rompían
e sobresaltábanse as ialmas
presentindo que o fin do mundo chegaba
as vellas rezaban
os nenos choraban
os homes protexían as casas
e os animaes gardaban
maldicindo a tormenta
con malsoantes palabras
que os tronos apagaban
O vento asubiaba
anunciando a tormenta
asustaba...
esnaquizaba...
tiraba...
e oubeando marchaba
deixando unha forte e fría choiva
que os corpos empapaba
A noite estaba sendo dura
choiva, raios e tronos non cesaban
e a noite prolongaban
Moito despois do alba
os raios do Sol atravesaban
nubes grises e negras
e un fermoso arco de vella saía
entre o mar e a montaña
afástase a tormenta
a xente dá grazas
sorrí e descansa
a pasado a tormenta
chegou a calma.
Manuel Carlos
(Gran Canarias)
5 comentarios:
Manuel, son as noites de inverno, cando Eolo deixa libres os ventos, e oubea Polifemo e Posedón non ten paraxe. Noite de estrelas no inverno, po la mañan cara de corno. Felicidades. Ceneme
Buena descripción de la tormenta. Una escena dramática y un final calmo. Me hace acordar un poco al sesta sinfonía de Beethoven.
Con cariño Daniel
Es tu poema un cuadro donde podemos ver una gran tormenta seguida de una paz cuando todo termina.Un saludo Teresa
Despois da tormenta indefectiblemente sempre ven a calma e o repouso. Suxire bonitas imaxes.
Unha aperta.
Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros
Manuel Carlos: Mi limiitación linguística no me permite alcanzar toda la fuerza expresiva que contiene tu poema. Si percibo la realidad de la noche y de la tormenta . Cierto que , aunque iluminen los relámpagos y rayos no nos gustan . Lo deseado y sucedido siempre es que las noches y las tormentas siempre pasan y como afirma tu último verso " llega la calma " y la luz del nuevo día Gracias con mi afecto María
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"