A Rosa

A Rosa

 

Eu atopei unha rosa

pisada, case marchita,

collina do chan

esfollada, malferida,

achéguea á miña boca

biqueina, deille un sopro de vida.

Dinlle o meu amor,

era o que máis quería,

canto máis era o meu amor

ela máis fermosa facíase.

Coidábaa coas miñas mans

pola noite e polo día.

Unha noite ela marchouse

mentres eu durmía,

unha  nota deixoume

na que se lía:

Grazas labrador,

pero esta vida é aburrida,

vou en busca doutro amor

e de xente máis divertida!

 

Cando lin a súa nota

a alma quedoume ferida,

chorando pola flor

que eu tanto a quería.

Mentres ela marchábase,

ela...ríase

do labrador que por ela...

dese a súa vida.

 

Eu chamábaa,

ela...ríase.

 

Manuel Carlos

 

(Gran Canarias)

 

 

 

 




5 comentarios:

Anónimo dijo...

BONITO POEMA UN SALUDO MARI FERREIRA

TERESA CARIÑO DAVILA dijo...

Todas las flores como la hermosura se esfuma pronto,hay que vivir el momento.un abrazo Teresa

Anónimo dijo...

Din que o amor co amor se paga, pero iso, nalgunhas ocasións, non é certo e pasa o que di o poema, págase co desprecio.

Boas vacións, amigo Manuel Carlos

Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros

Anónimo dijo...

La belleza externa de las flores,
al igual que la de los seres humanos,
es un don de la naturaleza
que pronto se marchita.
Felicidades, Ceneme

Anónimo dijo...

Manuel Carlos: El comienzo de tu poema, bello y abierto a las reflexiones del poder y fuerza del amor , me ha hecho recordarme que a mí me gusta recoger las flores que encuentro caídas y sentir la belleza .¡ Milagros que hace el amor ...! cantaba un poeta y otro, tú , en tu poema , muestras la gratitud del amor y el anhelo de nuevos y puros amores. Mi cariño María

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.