A noite
A noite lembra os días negros do
inverno que pendían sobre min,
que pendían…
que pendían sobre min
O solpor chegou demasiado axiña,
demasiado axiña…
demasiado axiña para min
O tempo,
tan fugaz coma un salaio,
no regueiro das sombras escachou,
no regueiro das sombras…
no regueiro das sombras escachou.
Xa nada permanece inalterable,
tan só nubes grises e baleiras,
tan só nubes grises…
nubes grises para min.
Manoel Xosé
(Grupo Poético Brétema)
13 comentarios:
Bonito poema, Manuel Xosé, en ton menor,polo tanto tristeiro e pesimista, cunha visión fugaz da vida. Hai que aleda-lo espíritu, xa virá a luz e con ela a alborada.
Noraboa.
Xosé Antonio Suárez de Aneiros
Meu caro Manoel:Compañeiro de tristuras, de poemas engañecidos que os dus ben coñecemos, pero as harpas que te arpexan son cal prantos do espírito.
Noraboa, meu amigo, traballemos as congostras que son os fondos camiños como é este poema que te avala cal poeta,como un dos bos de Vigo.
Quédome con estes versos que me din: ¡vivo sen vivir! Unha aperta do teu amigo Sotavento.
"Xa nada permanece inalterable,
tan só nubes grises e baleiras,
tan só nubes grises…
nubes grises para min".
Fermoso poema, fermoso pero tristeiro, soa como a despedida, como a resignación e a impotencia. Canta dor reflicten estes versos, dor e "salaios" nese regueiro das sombras, nese camiño que chega o seu destino. Parabéns. Un saúdo, Alberto.
Curioso xogo coa musicalidade das palabras, destes versos, Manuel Xosé, sempre na túa liña harmónica. Non é tan tristeira a visión que hoxe ti nos amosas
Precioso poema, pero en el reflejas mucha tristeza, y no quisiera que te sintieras así, porque como tu sabes nada es el 100% al 100%, nada es negro o blanco, sino gris.Tu sabes que siempre tendrás amigos que te ayuden a encontrar esa alegria y olvidar las penas.Con todo cariño Magali y Gloria
Querido poeta
hoxe volviches
regresaches
á túa casa ferido
na oscuridade do tempo
sufrindo
sufrido non conseguíras
esquecemento
volve á luz do tempo
volve á escribir versos
da alegría que levas dentro
tras unha noite escura e longa
sempre chega a luz do día
ánimo o meu amigo.
manuel carlos
Amigo Manuel, eleva la vista al cielo y contempla la alegría que te rodea, aunque cada uno arrastre consigo dolor y tristeza. ¡Arriba esa voluntad y esa fuerza para seguir luchando! Saludos, Ceneme
entrañable poema que nos emociona,y nos hace brotar una lágrima Espero que algun día sean de alegría Un beso Rosa Morales
Interesante y un tanto desconcertante, por lo menos para mi, en la primera estrofa del poema muestras a la noche como recordatorio del dolor, tristeza o desolación:
"A noite lembra os días negros do
inverno que pendían sobre min..."
En la siguiente estrofa:
"O solpor chegou demasiado axiña,
demasiado axiña…
demasiado axiña para min"
aquí muestras una comparación o simil, tal vez el otoño-invierno, ¿simbolismo vital al conformismo existencial?
He ahi mi desconcierto... ¿o nó?
Tal vez moralizante intencionalidad, doble lectura interpretativa?
Merece una interpretación más profunda y analítica. Un beso. Pilar
Muy sentido poema.
Metáfora de la vida
Pero después de la noche no llegará el día
Afectuosamente Daniel Uriza
" A noite " querido: ya ha amanecido desde aquella noche que describes , clara la descripción , oscura la noche ¿ Larga ? Sólo dormidos seguimos deseando que dure.
Mi percepción no es muy precisa pero la sombra , la nuestra la vemos con el sol de espalda. Cualquier sombra la origina la luz cuando encuentra opacidad . Las nubes pasan. El alba llega . Tu luz brilla y espera asomarse en tus versos bellos como éstos aunque sombríos .Con mi cariño, María
Voy de sorpress en sorpresa y de admiración al paso. ¡Tú si que sabes llegar al centro de la poesia: conectar.
¡Fantástico!
Santi Brañas
Un poema muy profundo Manoel Xosé, yo también se lo que se siente cuando las nubes grises nos rodean.
Un beso para ti. Elisa
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"