Soñar
Cuando niña, yo soñaba
un hermoso amanecer,
la vida que me esperaba
cuando yo fuera mujer.
Fue difícil mi camino,
nada de lo que soñé,
tuve espinas, también flores,
con comprensión, me adapté.
Si el destino en nuestra vida
seguimos con paso fiel,
con amor, Señor, te pido
no me abandones en él.
Hoy transcurridos los años
casi mi camino andado,
no he perdido la alegría,
me aferro a Ti, como un clavo.
Quiero seguir mi camino,
quiero llegar junto a Ti,
quiero cumplir mi destino
y, en paz, yo quiero morir.
Anna Carmen Rufs
(Grupo Poético Brétema)
4 comentarios:
Xa se sabe que a vida é un camiño que hai que percorrer, moitas veces con atrancos, outras con alegría; en todo caso a iso chámolle eu fidelidade cristiá. Noraboa.
José Antonio Suárez Aneiros
No ha perdido la alegría!
hay lucecitas en las tristezas.
Tu alegría a todos nos entregas,
escondiendo de otros ojos,
tus sentidas penas.
e tu hermano y amigo. Ceneme
Cómo reflejas en tus versos " el camino a recorrer " "sueños " y tu sabiduría :comprensión y adaptación. S. Pablo afirma " Sé de quien me he fiado " Tu, sabia practicas la misma sabiduría . Exprésala atenta a la fidelidad trascendente. Un beso maría
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"