Outonada

Outonada

 

Tempo de magostos ledos,

bieito tempo de outono,

e despedida do inverno.

Sanmartiño de novembro

para matanza do porco,

no inverno rexo sustento

dún malencónico ocaso

todo cheo de armonías

no mar e no noso campo.

Galiza, a paso lento

rexorde do lume acedo,

que nos trouxo o mesmo inferno.

Esta armonía e tempero,

que gozamos nesta terra,

nona hai no mundo enteiro.

Pois, da fame o desespero,

fai que millentos de homes

se lancen contra un mar fero.

En procura de sustento

e traballo ventureiro,

seus corpos na auga perdendo

pior que emigrantes galegos,

nas bodegas dos cruceiros,

nises caiucos negreiros.

Atopan nesta Europa,

no canto dún Eldorado,

a Unión que se está facendo.

Noutros países lonxevos,

pero en realidade prétos,

noxentas guerras do demo.

Onde, de irmáns milleiros,

loitan cruz e media lúa

de sangue as rúas enchendo.

Os millóns de refuxiados,

nun formidable concerto,

que fuxen de mil tormentos.

Centos de orfos famentos

de África nas súas praias

e tamén nos seus desertos.

De eisiliados a centos,

de homes e de mulleres

cheos de mil padecimentos.

 

Outono galego,

de doces temperos,

non deixes que o mundo

nolo leve o demo.

 

Manolo de Rinlo

(Grupo Poético Brétema)