A Camelia

A Camelia

 

Vin caer unha camelia

ós meus pés caeu ó chán,

non vín cousa máis fermosa,

nin de ruido tan levián.

 

Era moi linda, vermella,

acabada cal xazmín,

non me deu tempo a pillála

no seu vóo de serafín.

 

Qué mágoa! Hai pouco estaba

no camelio, cal raíña,

veu unha brisa e nun intre,

caeu coma unha pompiña.

 

Era o día dos namorados,

ó coller tan linda flor,

levéina nunha carreira

para darlla ó meu amor.

 

Doucha con todo agarimo,

dixen, toma íste agasaio

en proba do meu amor...

colleuna con un salaio...

 

Manolo de Rinlo

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Realmente precioso. Enhorabuena.
Saludos VICTORIA.
http://www.librodearena.com/blog/egido

TERESA CARIÑO DAVILA dijo...

Fermoso o poema. A camelia paramín e tamén a raiña

Anónimo dijo...

Buen poema, Manolo, en tu linea, en defensa de todo aquello que huela a Galicia. Saludos. Ceneme

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.