A Camelia
Vin caer unha camelia
ós meus pés caeu ó chán,
non vín cousa máis fermosa,
nin de ruido tan levián.
Era moi linda, vermella,
acabada cal xazmín,
non me deu tempo a pillála
no seu vóo de serafín.
Qué mágoa! Hai pouco estaba
no camelio, cal raíña,
veu unha brisa e nun intre,
caeu coma unha pompiña.
Era o día dos namorados,
ó coller tan linda flor,
levéina nunha carreira
para darlla ó meu amor.
Doucha con todo agarimo,
dixen, toma íste agasaio
en proba do meu amor...
colleuna con un salaio...
Manolo de Rinlo
3 comentarios:
Realmente precioso. Enhorabuena.
Saludos VICTORIA.
http://www.librodearena.com/blog/egido
Fermoso o poema. A camelia paramín e tamén a raiña
Buen poema, Manolo, en tu linea, en defensa de todo aquello que huela a Galicia. Saludos. Ceneme
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"