A LANCHIÑA DO MAR
A todos os mariñeiros, náufragos
e mortos do meu mar, do noso mar.
Prisioneira do horizonte
a lanchiña navegaba
cara a illa da luz
cun sorriso de escuma
e a quilla alucinada.
O home do cabo,
Cabo Home,
como unha ronca
sempre lle berraba:
"Volvede, que alá o sol
é mágoa!"
Enfrontando a borraxeira
que viña polo mar
a lanchiña mareira
soamente tiña proa
e seguía a navegar
entre as pugas dos baixíos
e dos cons guerreiros
e das gadoupas de pedra
do monstro Boeiro.
E máis forte có zoar do vento
e có mar que bruaba
a voz de Cabo Home
entre a néboa resoaba:
" Volvede, que alá o sol
é mágoa!"
Co compás desnortado
que só o poñente sinalaba
a lanchiña mariñeira
sempre avante navegaba
atraída pola illa
que, coma un leviatán
coruscando entre a bruma,
xa se albiscaba.
Arredor dela,
en procesión,
barcos e cascos vellos
empuxados polo vento
a circunnavegaban
con fogos de San Telmo nos mastros,
como do mar unha Santa Compaña.
Namentres, o voceirón de Cabo Home,
que da brétema xurdía,
polo ámbito do ceo
coma un trono ecoaba:
" Volvede, que alá o sol
é mágoa!"
Pero a lanchiña do mar
non tiña oídos
porque a tripulaban
mariñeiros pantasmas
da Ría de Vigo.
Serxio López- Corona Martínez
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"