Ven!
(A todos os galegos da xeración perdida)
Chamei por ti
e non viñeches;
busqueite polas sombras da noite
e non te atopei;
apalpei pola néboa esparramada
e non te collín;
berreiche pola vida alonxada
e por alí perdinte.
Ouh Galicia, non te afastes máis de min!
ven!
non deixes que me vaia
pola noite impensada,
pola néboa escurecida,
pola vida inacabada.
Ouh Galicia, cédeme unha man,
unha man achegada,
unha man amiga,
unha man apertada!
Ouh Galicia, dáme sequera iso, unha tumba,
unha tumba que garde a miña nada,
unha tumba que teña sempre xunto a ti
a miña alma!
Serxio López-Corona Martínez
1 comentario:
Me ha gustado mucho este poema aunque no sé la lengua gallega. Pero lo he entendido! Y que lengua tan bonita, tan suave y romantica.
Que suerte tener un trozo de tierra a la que puedes escribir un poema tan bello. Y poderle hablar como si fuese una gran amiga.
Un abrazo,
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"