A TOLA DAS RUAS
(Canto á liberdade)
Velaí
a tola das rúas:
pequena, enxoita, inacabada,
con ollos de moneca de trapo,
unha caxata na man
e unha perna mancada.
Velaí
a velliña espeluxada
durmindo polos portais,
sempre soa,
sen queixarse nunca,
sen pedir esmola.
Velaí
que din que está louca
porque rexeita os asilos,
as ataduras,
as normas,
pois ela di que naceu ceibe,
sen días,
sen horas,
sen necesidades
e que non pode vivir
sen o único que ten,
a liberdade.
Velaí
unha saca de engurras
que vai ranqueando
sen que lle importe a choiva
e o vento
e a friaxe
que sempre van con ela
e co que máis quere,
a liberdade.
Velaí
unha sombra que vai polas canas do tempo
tan só con iso
do que tanto se fala
e que desexan os covardes,
os submisos,
os mandados,
os vendidos,
os que non teñen o único que o home ten de seu,
a liberdade.
Velaí
a ximnosofista embostada
que non empoleira a ninguén:
nin ós poderosos do mundo
nin ós que amañan as leis
nin ós que sempre están prometendo
o que eles mesmos non cren,
nin tan sequera ós que falan de liberdade
polo monótono roncón
dos alienados
que pasan polo mundo
coma escravos que son.
Serxio López-Corona
2 comentarios:
Con ayuda del enlace Instituto Cervantes-servicio de traducción automática que tenéis en el blog puedo traducir al castellano los poemas en gallego, aunque siempre los leo en su estado original porque me encanta esta lengua.
Un bello poema. Es envidiable la valentía de esa mujer. Ese valor y esa libertad son una riqueza que muchos que se creen poderosos no tendrán nunca.
Un saludo.
Teresa.
preciosa representación de la libertad, libre de ataduras y de normas. Esa valentía para enfrentarse a todo, aunque la llamen "tola". Ceneme
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"