SENSACIÓN
Que sensación, muller, es ti na noite
e no mencer e no cumio, enriba,
e tamén no solpor,
que sensación, muller, cando vés comigo
alá, ao mundo dos soños en branco e negro
onde ti pos as cores e as meixelas,
alá polo camiño da pube e as bolboretas ao son do chifro,
alá, onde non existe o vento nin o frío
nin a choiva nin a néboa nin o tempo.
Que sensación, muller, na carne espida
e nas redomas que fan os teus peitos
e no sabor a mar na ardentía da túa boca.
Que sensación de vir e de sempre vir,
de fervenza.
Que sensación, muller, cando ules os perfumes
e atrapas o fulgor nos teus ollos
para recender e iluminar
no amor que estremece.
Que sensación de seiva sen gumes,
de sangue sen feridas,
de tempo sen horas,
de latexos e de mans e de beizos e de vida.
Que sensación es ti, muller.
Serxio López-Corona
(Terceira Antoloxía do Grupo Poético Brétema)
1 comentario:
Fermoso, ben fermoso o poema. A delicadeza e a composición das verbas deixan unha paisaxe de sensacións dulces e agarimosas.
Xan.-
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"