O CHEMINEA
(Retrato de Posguerra)
Tiña a faciana dubidosa, borrallenta,
arneirada coma un con,
esmirrada.
Semellaba un cartucho de papel mal inflado
regañado polo vento e as estrelas.
Dos ollos lagañosos,
de afáns sepultados,
aínda lle saía esmorecido
un raio de luz ensimesmado.
As mans eran dúas poutas curtidas pola xistra
que lle premían en cruz os pulmóns esgazados.
Case desque non nacera
xa andaba a tombos no lanchón do destempo e a bruma.
Creceu en mil anacos empezoñados de si mesmo
barloventando sempre cara ao mar
polos peiraos da Ribeira infinda do Berbés
raspiñando o que puidera como un can.
Caco ás furtadelas,
picapeixe das caixas
agochando un bicheiro
que coma lingua de serpe
manexaba dende dentro,
polos petos furados
dun gabán ben cumprido, desgastado e fedorento.
No inverno durmía ao abeiro dos soportais
onde só os gatos e o viño lle daban alento
ou no sollado da sala de máquinas,
cando lle deixaba o fogoneiro,
ao quentiño da caldeira de vapor
mentres descargaba algún pesqueiro;
entón quizais soñaba,
ao renxer das poleas,
que lle daban voltas nas grellas do inferno.
E cando ía a calor do verán
deitábase nas lanchas varadas na beiramar,
ao ventimperio,
e co cheiro a marusía e a zapata seca
quizais non tivera soños nin pesadelos,
esquecido enteiramente da vida
que para el sería
como atoparse no ceo.
Nunha noite de Festa Nacional,
co porto engalanado e cheo de silencio,
a lúa, cun sorriso acedo,
axexaba polos ocos do fuscallo
a un home esgotado e desfeito,
un refugallo víctima do vicio e do sistema
que andaba ás vorcalladas
pola cuberta dun barco.
Tusía consumido pola tise e o alcol
retorcéndose como unha lombriga
entre esgarros e golfaróns sanguiñentos,
coa esperanza xa fuxida
e perdéndoselle o tempo.
Mentres, por enriba,
penduradas dos mastros,
as bandeiras victoriosas
flamexaban ao vento.
Serxio López- Corona Martínez
3 comentarios:
Sergio, crudo y descarnado poema de la vida de este hombre que adivino real, como muchas otras en aquellos tiempos. Felicidades. Ceneme
Gracias SERGIO nos recuerdas en tus poemas que la vida puede ser dura para algunas personas ,tu compañera TERESA CARIÑO
A pesar de lo que me cuesta comprender la lengua gallega, que desgraciadamente no conozco, en lo que entiendo y lo que adivino como poeta que soy, me parece un poema de una belleza desgarradora.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"