O CHEMINEA

O CHEMINEA

(Retrato de Posguerra)

 

Tiña a faciana dubidosa, borrallenta,

arneirada coma un con,

esmirrada.

Semellaba un cartucho de papel mal inflado

regañado polo vento e as estrelas.

Dos ollos lagañosos,

de afáns sepultados,

aínda lle saía esmorecido

un raio de luz ensimesmado.

As mans eran dúas poutas curtidas pola xistra

que lle premían en cruz os pulmóns esgazados.

 

Case desque non nacera

xa andaba a tombos no lanchón do destempo e a bruma.

Creceu en mil anacos empezoñados de si mesmo

barloventando sempre cara ao mar

polos peiraos da Ribeira infinda do Berbés

raspiñando o que puidera como un can.

 

Caco ás furtadelas,

picapeixe das caixas

agochando un bicheiro

que coma lingua de serpe

manexaba dende dentro,

polos petos furados

dun gabán ben cumprido, desgastado e fedorento.

 

No inverno durmía ao abeiro dos soportais

onde só os gatos e o viño lle daban alento

ou no sollado da sala de máquinas,

cando lle deixaba o fogoneiro,

ao quentiño da caldeira de vapor

mentres descargaba algún pesqueiro;

entón quizais soñaba,

ao renxer das poleas,

que lle daban voltas nas grellas do inferno.

E cando ía a calor do verán

deitábase nas lanchas varadas na beiramar,

ao ventimperio,

e co cheiro a marusía e a zapata seca

quizais non tivera soños nin pesadelos,

esquecido enteiramente da vida

que para el sería

como atoparse no ceo.

 

Nunha noite de Festa Nacional,

co porto engalanado e cheo de silencio,

a lúa, cun sorriso acedo,

axexaba polos ocos do fuscallo

a un home esgotado e desfeito,

un refugallo víctima do vicio e do sistema

que andaba ás vorcalladas

pola cuberta dun barco.

Tusía consumido pola tise e o alcol

retorcéndose como unha lombriga

entre esgarros e golfaróns sanguiñentos,

coa esperanza xa fuxida

e perdéndoselle o tempo.

Mentres, por enriba,

penduradas dos mastros,

as bandeiras victoriosas

flamexaban ao vento.

 

Serxio López- Corona Martínez

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Sergio, crudo y descarnado poema de la vida de este hombre que adivino real, como muchas otras en aquellos tiempos. Felicidades. Ceneme

Anónimo dijo...

Gracias SERGIO nos recuerdas en tus poemas que la vida puede ser dura para algunas personas ,tu compañera TERESA CARIÑO

Mª Teresa Sánchez Martín dijo...

A pesar de lo que me cuesta comprender la lengua gallega, que desgraciadamente no conozco, en lo que entiendo y lo que adivino como poeta que soy, me parece un poema de una belleza desgarradora.

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.