MEU ANXO
E chegou xaneiro coa súa sarabela
cheo de agasallos e cós reis magos
Naciches ti! Meu pequerrechiño,
cós olliños pechos e sen cabeliños.
Tomeite no colo, enchinte de bicos,
chegaches sen roupa tremías co frío,
ás veces pensando naqueles tempos
ó carón da cuna meu fillo primeiro.
Fágote un poema ós trinta e tres anos,
un longo camiño de noites falando
de cando eras pequeno, vaguei nos recordos,
axéxanme as bágoas meu fillo no ollos.
Das mesmas entrañas suspiros saíron
por todo este tempo sempre sorrindo,
ser como ti es de fonda tenrura,
es o meu anxo que dorme na cuna.
Mª Teresa Cariño
1 comentario:
Teresa, poema intimista de los hermosos recuerdos que perduran.
Espero que tu hijo sepa apreciarlo. Saludos, Ceneme
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"