AMEITE ATA O LIMITE

AMEITE ATA O LIMITE

 

Ameite ata o límite

da verba asoballada.

Ameite tanto tempo

que xa o mouro cabelo

de prata vaise enchendo.

 

Ameite tanto tempo,

de xeonllos, na fornela

en que amor che puxo

que agora sei que nunca

o meu amor aberto

deveu saír do peito.

 

Ameite e sinto mágoa

do verbo asoballado

e por sentir baleiro

teu peito de verdades.

E por amarte tanto

meus ollos van chorando.

 

Xosé Carlos O´Framinor (+)

 

(Primera Antología del Grupo Poético Brétema)

 

1 comentario:

Anónimo dijo...

No llegué a conocerte, pero me habría gustado. Apenas conozco tus poemas, sólo breves retazos que, cúan golondrinas, regresan para inundar de esencia nuestra vida.
Buen cuadro poético el que plasmas en estos versos, desnudos y sencillos y con la calidez humana que hace único a un buen pintor de sueños y esperanza.
Muchas gracias amigo...!
muchas gracias, Framinor!
IN MEMORIAN

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.