AMEITE ATA O LIMITE
Ameite ata o límite
da verba asoballada.
Ameite tanto tempo
que xa o mouro cabelo
de prata vaise enchendo.
Ameite tanto tempo,
de xeonllos, na fornela
en que amor che puxo
que agora sei que nunca
o meu amor aberto
deveu saír do peito.
Ameite e sinto mágoa
do verbo asoballado
e por sentir baleiro
teu peito de verdades.
E por amarte tanto
meus ollos van chorando.
Xosé Carlos O´Framinor (+)
(Primera Antología del Grupo Poético Brétema)
1 comentario:
No llegué a conocerte, pero me habría gustado. Apenas conozco tus poemas, sólo breves retazos que, cúan golondrinas, regresan para inundar de esencia nuestra vida.
Buen cuadro poético el que plasmas en estos versos, desnudos y sencillos y con la calidez humana que hace único a un buen pintor de sueños y esperanza.
Muchas gracias amigo...!
muchas gracias, Framinor!
IN MEMORIAN
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"