ANCEIOS

ANCEIOS

 

O vello fogueteiro

Camiña ao meu rente,

Mirada triste, ollos cansos.

A vida vaise,

Atrás quedan as sombras

Do pasado.

 

Fala de fames,

De angurias e de terribles pesadelos,

Traballou arreo,

Outros encheron a faldriqueira

Mentres el deixaba a pel no tallo;

Nada lle debe a vida.

 

Agora que puidera

Descansar nos fillos,

Gozar dos netos

Nin tan sequera;

Uns deixárono só, abandonado,

Outros son escravos que mal viven.

 

Que mal o tratou

A puñetera vida!

Non pode descansar

Nin na vellez,

Ver aos fillos, aos netos

Enganchados no veleno

 

Con que outros

Fan fachenda de chalets,

De coches último modelo;

El enrabechado

Quere fuxir deste mundo

Inxusto e cruel.

 

Eu non sei que dicirlle,

Pésalle a amargura

Dunha existencia triste e dura.

Trato de comprendelo

E teño a mesma rabecha,

A impotencia invádeme.

 

Que corvos negros

Manexan este mundo?

Especuladores sen escrúpulos

Que xogan coas vidas

De millóns de seres indefensos,

Trafican coa fame e coa desgracia.

O vello fogueteiro

Camiña ao meu rente,

As súas mans callosas

Diríxense ao ceo con furia,

Comparto a súa xenreira,

Mais, abonda con eso?

 

É precisa unha revolta

Das mentes e dos corazóns,

A solución non está

Nos poderosos,

Ergámonos xuntos, cidadáns,

No pobo está o poder.

 

O vello traballador

Sorrí dubitativo,

Cun sorriso desacougado;

E que o pobo terá folgos

Para se erguer?

E non estará domesticado?

 

Non sei que pensar

Nin que facer.

Sentamos a carón do río.

Fará falla moito tempo,

Mira a auga

Canto lle leva

 

Ir desfacendo a pena,

Eu non vivirei

Para velo

Nin sei se alguén

O poderá ver.

O mundo

 

Desde que é mundo

Sempre foi igual,

Non sei se o ser humán

Terá remedio…

Oxalá, pensaba eu

Alguén poida rachar o círculo maldito.

 

O vello fogueteiro

Camiña ao meu rente,

Comeza a anoitecer,

O canto do merlo

Da paso a noitébrega curuxa,

Aínda cavilo se haberá solución.

 

Xermán Torres, XXVI/VII/MMVIII