Soy explorador


... “Cuando lleguemos a englobar esos orbes y el placer y el
conocimiento de todo cuanto encierran ¿estaremos entonces colmados y
satisfechos? y mi espíritu dijo : No. Sólo para pasarla y continuar
más allá hemos alcanzado esta altura “
(Walt Whitman)

Soy explorador

Soy explorador
del cielo y la tierra,
del mar y sus playas,
de ríos, riberas...
De fuera y de dentro,
del llano y la sierra

Yo subo las cuestas
y bajo barrancos.
Yo descubro bosques
y encuentro los prados.
Yo miro muy lejos
y cerca, a mi lado.
Con mis ojos veo
y con ellos cerrados.

Soy explorador
y paso de largo.
Yo busco horizontes
abiertos y claros.
Camino. Camino...
Y sigo explorando

María Palacios
(Grupo Poético Brétema)

Pero segue habendo luz ó final do túnel


Pero segue habendo luz ó final do túnel

Estámonos enterrando pero o peso da terra enriba nosa aínda nos permite saír,
estámonos soltando pero a man que nos suxeita segue a intentar resistir,
estámonos matando pero a morte que nos ten que levar séguese negando a vir,
estámonos condenando pero o xuíz que nos xulga non se acaba de decidir.
Só nos quedan dúas saídas, dúas opcións;
a que nos levará a morrer ós seis mil millóns,
ou a outra porta, a porta das solucións,
que nos abrirá un novo mundo en condicións.
Toma un camiño, cambia,
esixe un cambio, loita,
loita contra o impoñido,
impón, un fin con sentido.
Formemos unha coalición contra sumisión,
pelexemos contra o maldito conformismo,
deixemos a hipocresía e o pasotismo,
poñamos a máquina do cambio en modo on.
Reciclemos, plantemos árbores,
“residuos do mundo no que vives”,
loitemos polo sol que nos veu nacer
e pola lúa que nos verá morrer.
Busquemos a disolución desta economía de secta,
achemos a solución ó problema que nos afecta,
implantemos medidas para a plaga que nos infecta,
paliemos os excedentes desta “sociedade perfecta”.
Vexo luz pero non a dou acadado,
non a dou agarrado, non a dou tocado,
seguimos alonxándonos a cada intre,
seguimos quedos aínda que a luz nos fite.
118
O final vaise desvanecendo entre as tebras,
a resposta pérdese entre as miles e miles de hebras,
entre as hebras dos cabelos de Saturno,
que mata ós seus fillos devorandoa cada un no seu turno.
Cada día que non actuamos é un ano que sufriremos,
cada noite que durmimos é un ano que padeceremos,
cada mañá que descansamos é un ano de eslavitude,
cada tarde que xogamos é un ano de vicisitudes.
O río desemboca nun delta formando dúas canles.
Cal das dúas canles será a que leve máis auga?
Non o sei pero será a que o faga a que gañe,
para ben ou para mal será a que nos salve ou nos condene
E ti...

Decide!

Bran Barral

Santiago de Compostela
(A Coruña)

Un viejo amor


Un viejo amor

Cuando los hombres aspiren el aroma de tu flor, tu gloria pasa
Y te quedarás silenciosa meditando en tu asiento a solas
He dejado este mensaje para ti en los campos de amapolas
Que te dice la verdad, porque sabes que el tiempo la belleza arrasa

Frescas verás en mí las heridas que me hiciste
Has consumido tu fuego, en mi el calor permanece
Yo que he amado de este modo lo que me pertenece
Mi amor no palideció, cuando al olvido fuiste

El mundo encontrará este milagro en mí
El fuego puede arder aunque no exista materia
Entonces lo que mi fe ha sido no lo vio tu miseria
No fuiste tan amable para mí como yo para ti

Puede que te arrepientas de haber despreciado mis lágrimas
Cuando el invierno nieve sobre tu cabellos blancos

Ceneme
(Grupo Poético Brétema)

A Primo Levi


A Primo Levi

... lo imperceptible
de querer ser
preguntabas
es desaparecer de la exposición
dejar de ser
así como así
dejarse de haber
por la milenaria
vergüenza de ser hombre
por la transitada conclusión
de los crímenes
por el acostumbramiento
a la pólvora
por el retaceo ...
ansío lo ínfimo de mi permanencia.

Juan Disante

Buenos Aires
(Argentina)

Blog de Juan:


Cuando te aburras


Cuando te aburras

Cuando te aburras de jugar a ser mi dueño,
Cuando te aburras de conocer mi persona,
Cuando te aburras de tenerme encarcelada,
Cuando te aburras de disfrutar haciendo daño,
Cuando te aburras de saber cómo me baño…
Avísame como te llames, para gritarlo a los
Cuatros vientos y dedicarme por fin a ser libre
Y feliz de la forma que yo quiero.

Dayami
(Vigo)

Dor


Dor

Afogo a miña incapacidade
entre dúas pedras de xeo
regadas por unha botella
de wisky xeneroso
A miña imaxen reflíctese
no fondo do vaso
turbia, desaliñada, demacrada
O dor do meo corpo a gando
mentras me margullo
no frío e viscoso liquido
que vai adormentando o meu corpo
Viaxo cara á inconsciencia
mentres o sopor do alcohol
estendese polo meo cerebro 
Quero perderme e pérdome
quero vivir e non podo
a donde trouxérome
os efluvios rancios do alcohol
eles impregnan a miña garganta
dunha  sequedad amarga
Vou perdendo o control
noto a rixidez dos meus membros
os espasmos retuercen o meu corpo
o meu universo se empequeñece
o TODO é pequeno
as ilusións pérdensen
a esperanza dilúese
quizais non quede nada
Soamente o horizonte
marca a fronteira
entre
a vida
e a morte.

Manoel Carlos
(Gran Canarias)


   

Viaje



Viaje

Desde el primer momento
de la existencia
todo es viaje
hacia un punto infinito
que no conoce nadie.
Eruditos
de todos
los tiempos
tuvieron en común
el átomo
y el secreto,
pero su punto de apoyo
era la metamorfosis
unida al hueco,
ya que así
el periplo
extraño
y
en cueros
refleja
la
infinitud
del
AMOR
bajo
el
cielo.

Chicha Cerecedo Rego

Puebla do Caramiñal
(A Coruña)





Sam, un amigo de verdad…




Sam, un amigo de verdad…

Salimos los dos contentos
en cuanto se hizo de día
y con clara lozanía
vivimos estos momentos.

Los dos estamos atentos
a la alegre sinfonía
que nos brinda el día a día
de lucha contra elementos.

Por eso los movimientos
que hacemos con osadía
y también con armonía
son para nosotros eventos.

Sam, amigo y compañero
de proezas arriesgadas,
siempre serán comparadas
cual bohemio aventurero.

Por eso yo Sam te quiero
y somos dos camaradas,
todas las horas pasadas
siempre con afán puntero.

Tú siempre vas de primero
en las férreas jornadas,
lo mismo en acampadas
que en senderismo certero.

De casta noble y bravía
oriundo de Siberia,
no te compre en la feria
pues te encontré un buen día.

En Cabral te fui a encontrar
siendo aún un cachorrillo,
vagabas cual lazarillo
sin tener a quien guiar.

Contigo me fui a topar
pues buscaba un fiel amigo,
por eso yo siempre digo
que Dios me supo orientar.

Fuiste siempre mi alegría
amigo fiel y sincero,
por tal motivo te quiero
en amor y compañía.

Cual alegre sinfonía
mereces tu, compañero,
no viajas en maletero
a mi lado noche y día.

Aunque no sepas leer
te informa el Dios celestial,
con línea espiritual
y que nadie puede ver.

Félix Loira
(Grupo Poético Brétema)

Sol que calienta



Sol que calienta

Sol,
que lentamente
apareces en el horizonte,
tímidamente llegas,
con tus rayos calientes.

Sol,
que el corazón dolorido,
con tus rayos intentas,
que se desperece y se alegre,
cuando al amanecer apenado se siente.

Sol,
astro lejano en el firmamento,
tan cercano pareces,
que con la mano alzada,
casi dejas que te toquen,
al despertar de la noche.

Sol,
que tratas de alegrar
la vida del ser humano doliente,
animas su alma,
nunca te alejes.

María Luisa López Castro
(Grupo Poético Brétema)

¿Por qué cosechamos más razones que memoria?



¿Por qué cosechamos más razones que memoria?

Está el material
donde se construye
que se va
que vuelve
se hace humedal
se hace río
que fluye.

Nos esforzamos
la labramos en el surco
pero no la ejercitamos
la olvidamos
a ras de terrones
esperando que aparezca
sin vendimia
sin buenas a buenas.

Y ella sigue
no está separada de los cuerpos
busca la esperanza.
se cimenta piedra a piedra
se espiga
en cada horno del tiempo
a pesar de todo ello.

Juan Disante

Buenos Aires
(Argentina)

Blog de Juan:

El circo



El circo

Ven, el circo está armado
y va a empezar la función
Hay muchas cosas graciosas:
un cisne que baila, un mono ladrón,
un mago que es increíble
haciendo una jugada
y te vacía los bolsillos
sin que te enteres de nada
No hay fieras peligrosas
todas aquí son domadas,
obedientes a su dueño
y están bien alimentadas
Hay gente de toda clase:
aristócrata disfrazado,
haciendo papel de mendigo
o de competente letrado
Payaso no queda ninguno;
se hallaban muy cansados
de trabajar sin llevar nada
y dicen que están jubilados
Ven, aquí nada se paga
tampoco saldrás convencido
de que nos den tanto goce
sin nada haber recibido.

Marlene H. Azevedo
(Grupo Poético Brétema)


Non son nada sen ti



Non son nada sen ti

Non hai forma de expresar o que sinto,
só sei que por dentro son distinto,
estou perdido, sen rumbo non distingo,
estou tan claro como claro está o viño tinto.
Non sei se me odias, se me aborreces,
se non me aprecias, se non me queres,
se me desprecias, se non me perdes,
se me acaricias ou se non son o que mereces.
Se non é por ti non existo,
eu abandono, desisto,
non aguanto, non resisto,
se non é por ti, só me despisto.
Só penso en ti, todo o tempo,
só penso en ti, no teu recendo,
no teu cheiro, no teu perfume,
na túa fragancia, no teu arume.
Para ti non teño segredos,
contigo non hai mentiras,
só sei que te quero,
e non de maneira comedida.
Só quero que saibas que te quero,
que te adoro e te venero,
que es o meu soño, o meu anelo,
só quero que saibas que es todo e o único que desexo.

Bran Barral

Santiago de Compostela
(A Coruña)

Patata


Patata

Si el santo de Asís
fuera el que alabara
todas tus bondades
"hermana patata"
serías llamada

Manos del agricultor
tiernas y forzudas
entierran un casco
muy fresco, yemado
que tapan con mimo
en tierra mullida
mientras pide a Dios
y a la madre tierra
que hagan muy fecundos
trabajo y semilla
y, la madre tierra
generosa sin igual,
pronto multiplica
todo aquel caudal.

Y juntas se forman
redondas patatas:
pequeñas y gordas,
blancas, coloradas,
de piel fina, tersas,
lisas y yemadas
que, como nidadas
de fecundas aves,
al abrir la tierra,
se ofrecen contentas
para recogerlas.

De tu humilde mano
van a la cocina:
hidratos, potasio,
calcio, vitaminas.

Se te come frita, asada,
cocida entera o mondada,
caliente, enfriada,
en puré, estofada,
con sebo o aceite...
Sola, en guarnición
y tu maridaje con chorizo,
bacalao o carne
es tan alabado
que, cuantos lo prueban,
enseguida advierten
que sola eres grande
y que, acompañando
todo lo engrandeces.

Humilde patata,
¡Cuántos paladares!
quedan regalados
al saborearte
porque, tú, patata,
te ofreces a todos,
a reyes, mendigos,
a hombres y mujeres,
a abuelos y niños
que te han alabado
cuando te han comido

María Palacios
(Grupo Poético Brétema)







Se enmudecieron mis labios...


Se enmudecieron mis labios
a raíz de tu traición,
¡Dios mío! ¿Cuánto tiempo
estuve sin hablar yo?

Ese corazón ingrato
cuán profundo me ha herido,
hoy, recuerdo el pasado
muy lejos... en el olvido.

Y viéndole tan lejano,
no hay más dolor conmigo,
mis labios enmudecidos
vuelven a tener sonido...

Angelines del Río

Nuremberg
(Alemania)

Foto: Nevando en Nuremberg







Todo se agota



Todo se agota

El oro no puede comprar la salud
La fortaleza se agota y se marchita
Todas las cosas al nacer, son bonitas
La enfermedad nos compra el ataúd

Si estás enfermo, estás muriendo

La belleza es una flor  de hojas tiernas
Las arrugas del tiempo pronto las devora
La luz del sol brilla en el cielo redentora
Las reinas han muerto jóvenes y bellas

Si estás enfermo, estás muriendo

La fuerza cae ante la oscura tumba
Los gusanos se alimentan de su bravura
Las armas no pueden pelear sin armadura
La tierra conserva los huesos en penumbra

Si estás enfermo, estás muriendo

La inteligencia con su sabiduría
Probó el amargo cáliz de la muerte
La mano negra del diablo fuerte
Dejó oír su voz con altanería

Si estás enfermo, estás muriendo

La prisa va marcando el paso poco a poco
Un destino al que dar la bienvenida
El cielo es nuestra herencia permitida
La tierra el escenario del teatro loco

Yo estoy enfermo y por lo tanto, muriendo

Ceneme
(Grupo Poético Brétema)

Postal



Postal

Sol,
gaviota,
mar
y  horizonte,
puntos de encuentro.
Huella imborrable
y perecedera,
evocan:
Al despertar me saciaré de tu semblante.
Tarjeta,
mensaje
y nota
definen con sabiduría
el paso del tiempo y de las olas,
que en un barco velero
pintado de rojo y amarillo
se entregaron
dos
seres
sin escolta,
ya que la tropa
estaba
en Tierra
asistiendo
a mil
batallas
y
cien
derrotas.

Chicha  Cerecedo Rego

Puebla do Caramiñal
(A Coruña)





Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.