Cantiga do meu amor


Cantiga do meu amor

Inmemorian

(A un grande compañeiro, humanista e poeta da “Mesa das Verbas”)
-Os poetas non morren, permañecen nos seus versos-

Onde hai sorrisos
hai nenos,
onde hai nenos
hai espranza,
onde hai espranza
hai amor,
¡ai, amor, canto me tarda!

Canto me tarda,
¡ai amigo!

O meu sono esperanzado,
esperanzado acotío,
do seu tornar ao meu lado,
do seu tornar mariñeiro,
dos mares a valentía,
do seu tornar, compañeiro,
xunguidos na travesía.

Namentras, ao pairo imos,
tí e mais eu, o meu amigo,
namentras ao pairo imos,
eu sin tí, mais tí conmigo.

Eu cando o sol amañeza,
comencemos a bogar,
ollaremos pola proa
os soños da inmensidá.

Tí e eu xuntos, nos estrobos
os remos van a un compás,
tí i eu xuntos pola mar.

Máis agora, matinando,
convicto de soedá...
onde hai sorrisos hai nenos,
onde hai nenos... libertá.

(+) Gonzalo Bouza-Brey

Vilagarcía de Arousa
(Pontevedra)


Invierno


Invierno

Cómo azota la lluvia
los cristales.
Cómo chispea en el hogar
 el fuego
Y como se recrea la mirada.
Perdida entre las brasas de los leños

¡Quien pudiera quemar en estas llamas
La idea que consume mi cerebro!
Y arrancar las sentidas ilusiones
Y quemarlas al par de los recuerdos.

Pero no puede ser, hoy como siempre
Flota otra vez para recuerdo eterno.
Imágenes que me sonríen,
Sombras grises con sus trajes nuevos.

Isabel Ruiz
(Grupo Poético Brétema)

Porque tú no estás


Porque tú no estás

Solitaria voy vagando
no sé... dónde llegar,
desde que tú te fuiste,
no ceso de llorar.

Los sauces lloran conmigo,
todo… todo, triste está,
raudales de lágrimas fluyen,
porque tú no estás.

No brillan más las estrellas,
la luna escondida está,
el sol no tiene más brillo,
porque tú no estás.

De luto están las flores
su aroma no tienen más,
los pájaros están sin trinos,
porque tú no estás.

Vuelve, vuelve amor mío,
este mundo alegrar
¿No ves que está todo triste,
porque tú no estás?

Angelines del Río Nieves

Nuremberg
(Alemania)

Farto



Farto

De tanto andar sen rumbo,
perdín o meu camiño,
de novo me atopo neste mundo
como cheguei a el, espidiño.

Co cariño dos que me queren ás costas,
coa dor de que tantos lonxe están,
e pase o que pase que te apostas,
a que as augas ó seu cauce voltarán?

E mírame ós ollos e dime que che contan,
porque so pena transmiten súas bágoas ó caer,
boto de menos as sombras que me arroupan,
nadas do solpor co atardecer.

E quen son eu sen meu contexto?
sen o meu ar e meu arume?
sen ese carballo e ese fento?
sen ese recendo a lume?

Sen o son do piar dos paxariños?
sen o correr da auga limpa gorxa abaixo?
sen os pasos paseniños
dun escarabello roxo?

E extrano tanto á xente,
tanto á vida pausada,
tan mal planificado o ambiente,
que me deu unha patada.

E agora cos dentes ensanguentados,
agardo a hora de partir,
volverei cos pulmóns reventados,
máis con gañas de resistir.

Direi adeus a este infernal lugar,
onde auga é xofre líquido,
onde o mar,
arde sen outro cometido.

Onde o ar,
está abafado polo fume emitido,
onde chorar,
síntoma de que estás perdido.

Fuxirei deste enclave en canto poida,
en canto o contexto actual mo permita,
en canto remate a loita,
entre traballo, lecer e vida.

Bran Barral

Santiago de Compostela
(A Coruña)

Conto de reis


Conto de reis

A nena dos ollos grandes
mirou en fite a Melchor;
unha boneca pra nena,
dixo logo, o Rei Maior.
Bon Rei, non pedín xoguete,
dixo a nena sempre a ollalo,
quero algo máis sinxelo:
para meu pai un traballo.
Posto que perdeu o seu,
nesta crise desgrazada,
e aló está desesperado
a chorar na nosa casa.
O Rei quedou abraiado
e fixo logo a xestión
no Concello, e conseguíu
para o pai colocazón.
Seu pai foi recolocado
e cumpriu a súa misión,
posto que foi moi lembrado
na súa xubilazón.
A nena medrou a modo
na familia e na súa casa
e cando xa foi mociña,
foi unha grande avogada.
Os reises saberán moito,
sobre todo o gran Melchor,
pero vese neste conto
que sabe máis o amor.

Manolo de Rinlo
(Grupo Poético Brétema)

La negra fealdad


La negra fealdad

En los viejos tiempos, lo negro no se consideraba hermoso
O si lo era, no llevaba el nombre de hermoso
Pero el negro es ahora el heredero precioso
La belleza calumniada con el silencio torpe, vergonzoso

Si la mano ha puesto el poder de la naturaleza
Haciendo bello lo feo con el arte de la falsedad
La belleza no tiene nombre, ni sagrada santidad
Pero es profanada o vive oculta en fortaleza

Pues los ojos de mi dueña, como el azabache negros
Son de mirada perfectos y parecen llevar luto
Para quienes habiendo nacido bellos, parecen cuervos

Difamando la creación quien disimula su aprecio
Haciendo que lloren, convirtiendo su pena en algo doloroso
Cuando todas las lenguas dicen, una belleza tal no tiene precio

Ceneme
(Grupo Poético Brétema)


El aire activo


El aire activo

El polvo al camino
se lo barre el aire.
Las nubes, al cielo,
se las barre el aire.
La niebla del valle
rasgada en jirones,
se la lleva el aire
La espuma del mar
la deshace el aire.
Las hojas caídas
danzan por el aire.
Semillas aladas
viajan en el aire

Los niños, sus risas
trenzan en el aire.
Promesas de amor
prenden en el aire.

Al hambre y la guerra
¡que las barra el aire!
Al grito de muerte
¡que lo ahogue el aire!
Toda la tristeza
¡que la arranque el aire!
Desconfianzas, miedos,
¡que los lleve el aire!
La paz y alegría
que las siembre el aire

Mi fe y el servicio
anudo en el aire.
Comprensión y amor
los tejo en el aire.
Esperanza y sueños
anudan en aire.
En el aire...

María Palacios
(Grupo Poético Brétema)

A un canciño abandonado…



A un canciño abandonado…

Vilamaior da Boullosa
en dirección a Baltar,
un canciño vou topar
nunha senda moi fermosa.

El vagaba moi soliño
buscando algo pra boca,
mais cando comigo topa
xa se ve máis contentiño.

Na rúa que vai pra o muíño
cando con el me parei,
a Sam non llo ensinei
por se hai celos co canciño.

-Andas soliño meu amigo
pois se queres ves connosco,-
mentres no Samurai rebusco
e algo para el consigo.

Unha lata de sardiñas
e un anaco de pan,
quédate con nós irmán
pra curarche esas manciñas.

O trampeiro que te tirou
seguro que é incendiario,
covarde e sanguinario
que non sabe ou que el perdeu.

Porque cando naceu
co espírito do mal,
todo pobre animal
moitos apoios perdeu.

Pero no mundo moderno
a xente é moito millor,
botamos fora ao traidor
e que Deus o mande ao inferno.

El todo fíxoo da nada
pois del todos somos fillos,
brancos, negros e amarelos
fauna terrestre e alada.

Mais dos ríos e dos mares
fixo a despensa da terra,
e neste tesouro encerra
comida para tódolos fogares.

Félix Loira
(Grupo Poético Brétema)

Jugando a las caracolas


Jugando a las caracolas

Mientras viva en este planeta,
donde las estrellas tienen cola,
nunca olvidaré el juego de las caracolas
al que tú y yo jugamos sobre la arena.
El tiempo no importaba,
ni la noche, ni la tarde ,ni el mediodía,
lo que sí interesaba
era su sonido y armonía
que entre risas y miradas
iba tejiendo
la ceremonia,
de ese enlace
para toda la vida.
Hoy recuerdo las caracolas,
aquellas que nos juntaron un día,
con el brillo de su conchas
y la candidez de su sinfonía.
Si desaparezco antes que tú
de este punto del cosmos,
quiero que tengas presente
que el juego de las caracolas
estuvo en mí
hasta el último respiro
y definitivo segundo,
donde mi pensamiento
transformado
en alegoría
fue un canto
a esa playa
donde la mar
al besar la tierra
no tiene equipaje,
pero sí unos besos
llenos de ternura,
lucidez
y fantasía.

Chicha Cerecedo Rego

Puebla do Caramiñal
(A Coruña)



Niebla


Niebla

Sólida es la roca
y su cresta enhiesta,
que hiende los cielos,
la oculta la niebla...

Y la niebla borra
del hermoso valle
su tapiz armónico
y su color brillante
y a la luz del sol
que ciega y renueva
con su brillo y fuerza
la oculta la niebla.

El amplio horizonte
que se abre infinito
lo cerca la niebla.
La copa del chopo
que besa el azul
la sorbe la niebla.
El inmenso mar,
su misterio ignoto
lo acrece la niebla.

La niebla en el alma
se engancha y aferra
y su luz y calor
los mengua la niebla

María Palacios
(Grupo Poético Brétema)

Brilla el lucero


Brilla el lucero

Lucero que por las noches
brillas con fulgor de nuevo,
dile a las musas que vengan
a  iluminar el sendero,
 que no falten los poetas,
ni genios que nos despiertan
del letargo de la vida,
que en el dos mil trece comienza.

El tiempo no se detiene
aunque el árbol se deshoja,
y en primavera las hojas
de nuevo visten hermosas,
el viento lleve el recuerdo
de los buenos sentimientos,
a los hombres de la tierra
que ven brillar al Lucero.

Y esos sueños de las noches…
traigan paz y gran sosiego,
sin injusticias, ni guerras
que hacen infeliz hoy el tiempo.

Marina Carrera Calleja

El Bierzo
(León)



Mar de silencio


Mar de silencio

En el mar del silencio,
yo vi mi vida,
con las olas chocando
mis pensamientos,
y la espuma arrastrando
mis sentimientos.

Ya todo se ha olvidado,
se lo han llevado
yo renazco por dentro,
comienzo el día,
como el niño que nace
a vivir la vida.

A DIOS gracias le pido,
por invitarme
a renovar mi alma,
con la pureza,
de beber en el cáliz
de los poetas.

Y, YO como buen hijo
rezando digo:
“GRACIAS DIOS MIO”.

Magali Vilela Teiga
(Grupo Poético Brétema)




Chove


Chove

O mar deu a volta en Santiago,
agora está onde estaba o ceo,
e como hai gravidade,
comeza a baixar.

A min gústame o seu son,
o das súas bágoas contra o chan,
abrín ata as ventás do corazón,
pra oír a súa caída en van.

En van?Non, mentira,
sen ela non hai vida,
e quen diga o contrario,
non vive outro aniversario.

E asómome á fiestra,
e saco a cabeza por ela,
porque para min é unha festa,
o seu petar na xanela.

E pinga a pinga,
de basura,de suciedade,
varren estas rúas,
onde so queda a soidade.

E o silencio impónse,
sen oposición visible,
pero o repiqueteo líquido,
non cesa fronte ó temible.

E como cristais caen,
finos ou grosos,
e non son quen,
de dicir que non son fermosos.

Ven e volve,
volve e ven,
unha de cada nove...
unha de cada cen...

Pero nunca nos abandona,
sempre segue aí,
cando nada un se perdoa,
cae e lava ó alhelí.

E así florece de novo,
como flor recendente,
e así nace do ovo,
a nova xente.

Limpa e pura,
sen reparos,
ata que de novo se ensuxa,
e se tornan de novo malos.

Por iso adora a choiva,
nada me reconforta coma ela,
so a mellor das noivas,
so amigos de aló e Compostela.

Bran Barral
(Santiago de Compostela)


Los cinco sentidos


Los cinco sentidos

Cuando eleves tus ojos hacia el cielo
No me encuentres y me temas perder
Cuando los bajes de nuevo hacia la tierra
¡Me tendrás que ver!

Cuando suene la más dulce sinfonía
Y por todo el orbe mi voz puedas sentir
Cuando insistente repita el eco que te quiero
¡Me tendrás que oír!

Cuando de aromas se inunden tus sentidos
Y el perfume de mi cuerpo quieras poseer
Cuando recuerdes lo mucho que nos amamos
¡Me tendrás que oler!

Cuando adornes tu negro pelo de gardenias
Y con vestido blanco estés de nuevo en el altar
Cuando vengas a mí con mil sonrisas
¡Me tendrás que gustar!

Cuando no sientas el fuego de mis venas
Porque el ángel alado me ha venido a buscar
Cuando sientas el frío de la muerte
¡Me tendrás que tocar!

Estos cinco sentidos
Son los tuyos y los míos
¡Nada más!

Ceneme
(Grupo Poético Brétema)

No me abandones


No me abandones

No me abandones SEÑOR
cuando estoy tan angustiada
si yo te miro a los ojos
ya me siento acompañada.

No me abandones SEÑOR
ni dormida ni despierta
y déjame en tu morada
la puerta siempre abierta.

No me abandones SEÑOR
que hoy quiero buscar el alma
llenar mi espíritu de ti
para encontrar la calma.

No me abandones SEÑOR
porque quiero estar contigo
tiéndeme tu mano blanca
y llévame hacia el olvido.

Para llegar a la calma
para llegar a la luz
para ir en armonía
dónde siempre estás TÚ.

Montserrat Copa

(Vigo)

Serenata


Serenata

En mi balcón escucho
la bella melodía,
que a despertarme
por las noches llega.

No es para mí
el canto que yo escucho.
No es para mí
la dulce melodía.

Pero mi viejo corazón
que de añoranzas vive,
recuerda en otras horas
ya lejanas…….
la alegre serenata,
que a traerme venían
galanes de otros tiempos.

Hoy, al oír las guitarras,
que loca fantasía,
creí que era a mí,
a quién cantar venían.

Me dormí tan feliz…
que de mañana,
aún miré si un clavel
en mi balcón había,
pero solo quedó
de aquella serenata,
un trozo de una cuerda de guitarra.

No es para mí
el canto que yo escucho,
no es para mí
la bella serenata.

Gloria Teiga Freijomil
(Grupo Poético Brétema)


Tirar muros


Tirar muros

Es difícil de  tirar el muro doblado,
verdugado,
apilastrado
y capuchino,
pero más enrevesado
y
complicado
es derribar una muralla
por donde circula el odio,
la soberbia
codicia
y la envidia.
Si la tapia,
el paredón
y la valla
hacen de separación,
cuánto más  los partidos en el mundo
que  esconden
bajo cuerda
y teatro
las mayores
tragedias
de la vida,
donde el drama
es su escenario
y el desastre
el melodrama
sin salida,
ya que con el rugido de los leones
el planeta
se llena
de sangre
enseguida

Chicha Cerecedo Rego

Puebla do Caramiñal
(A Coruña)










Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.