A un neno do pobo galego…





A un neno do pobo galego…

O neno estaba contento
por sair ca tia aboa Manuela,
xa que oxe non hai escola
non desperdicia un momento.

Á sombra dun laranxeiro
cunhas cabriñas e ouvellas,
duas vaquiñas vermellas
estaba o taberneiro.

Este ten tenda e taberna
no seu fogar non falta nada,
o neno ca sua cariña afamada
pedia unha golosina.

A tia Manuela gardado tiña
so unhas simples moedas,
con elas meo neno quedas
e compra alguha cousiña.

Mais o neno comprou na tenda
almendras e caramelos,
e dixolle  a tia aboa o velos
estan ricos, miña prenda.

Colle uns poucos, tia Manuela
comeos ti meu neniño,
quedanos moito camiño
e xa non teño unha muela.

Axiña foron pra casiña
muy contentos do paseo,
que o noso Señor do Ceo
me cuide a miña prendiña.

A tia toda contenta
levouno o Domingo misa,
e cunha dulce sorrisa
a sua ledicia comenta.

Félix Loira
(Grupo Poético Brétema)

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Muy bonita la poesia, Félix, Ese neno galego que nunca crece y la abuela Manuela que tambien es inmortal en tu corazón por el autentico amor que solo algunas abuelas sabian darnos.

Desde Redondela un abrazo.
stella y antonio

Anónimo dijo...

Una tierna historia, Felix, llena de sensibilidad y amor caritativo. Tu siempre amigo, Ceneme

Anónimo dijo...

Preciosa poesia en que representa ese cariño en familia, esa tierra nuestra, en la que vemos reflejada a través de un ñiño y su tia abuela Manuela. Saludos Gloria Teiga Freijomil

Anónimo dijo...

Felix compañero que bonitos son siempre tusn poemas, como amas la naturaleza, a los niños, ancianos, realmente toda la humanidad. No dejes de venir algún día por Brétema, te hechamos de menos.
un fuerte abrazo.
María Luisa

Anónimo dijo...

Hola amigo Félix: Es un placer leer tus poemas.
Siempre te enseñan cosas nuevas, yo recuerdo que
me tienes hablado de ella, un día nos dejaste a todos boquiabiertos cuando nos comentaste que tu
primara maestra no sabía leer ni escribir, y que era tu tía-abuela Manuela, fue en Villagarcía en
las carreras de las Fiestas Patronales, corrías
en equipo KAS. todo un intrépido deportista.
Saludos afectuosos de tu siempre amiga, Angela

Anónimo dijo...

Félix : Considero la posibilidad vuestra de expresar los sentimientos en dos idiomas .
Bellos los que presentan tus versos : Otra escuela , la de los protagonistas ¡ Qué sabias y necesarias lecciones ! El niño está en la escuela del amor para recorrer el camino . Gracias con mi afecto María Palacios

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.