As
anduriñas
Anduriñas
que vades voando
o
carón das orelas do mar,
canta
envexa vos teñen os homes
que
no teñen un cacho de pan,
vos
colledes os peixes incautos,
e
nadades muy ledas no mar,
pero
os nenos que non teñen pais,
ven
quixeran ser aves mariñas
para
comer un bocado non mais.
Xa
volvemos a ver os emigrantes,
que
se van para non volver mais.
¡Hay
que terra!, non podo aturala,
non
e terra de pan e de paz…
Gloria
Teiga Freijomil
(Grupo
Poético Brétema)
3 comentarios:
Magali, que lindo poema sobre as anduriñas voadoras que veñen anunciando outra primavera e a queixa que nos deixas po los emigrantes que teñen que marchar en busca dun anaco de pan, noutras terras porque as suas no lles dan. Ceneme
Hola Gloria Teiga: Un bonito relato poético sobre esas misteriosas e incansables viajeras,
protegidas en todo el planeta.
Gracias por dedicarle tal Oda, todos sabemos que
se lo merecen.
Saludos atentos y cordiales, Félix Loira.
Gloria, querida : limitada por mi desconocimiento de vuestro idioma no llego a percibir toda la riqueza expresiva pero me sumo al vuelo de las ¿ golondrinas ? Nuestros pensamientos y sentimientos adquieren alas y van y vienen . Acertdas analogías "vuelo, emigración para satisfcer necesidades vitales "
Gracias con mi cariño María Palacios
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"