As anduriñas



As anduriñas

Anduriñas que vades voando
o carón  das orelas do mar,
canta envexa vos teñen os homes
que no teñen un cacho de pan,
vos colledes os peixes incautos,
e nadades muy ledas no mar,
pero os nenos que non teñen pais,
ven quixeran ser aves mariñas
para comer un bocado non mais.
Xa volvemos a ver os emigrantes,
que se van para non volver mais.
¡Hay que terra!, non podo aturala,
non e terra de pan e de paz…

Gloria Teiga Freijomil
(Grupo Poético Brétema)

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Magali, que lindo poema sobre as anduriñas voadoras que veñen anunciando outra primavera e a queixa que nos deixas po los emigrantes que teñen que marchar en busca dun anaco de pan, noutras terras porque as suas no lles dan. Ceneme

Anónimo dijo...

Hola Gloria Teiga: Un bonito relato poético sobre esas misteriosas e incansables viajeras,
protegidas en todo el planeta.
Gracias por dedicarle tal Oda, todos sabemos que
se lo merecen.
Saludos atentos y cordiales, Félix Loira.

Anónimo dijo...

Gloria, querida : limitada por mi desconocimiento de vuestro idioma no llego a percibir toda la riqueza expresiva pero me sumo al vuelo de las ¿ golondrinas ? Nuestros pensamientos y sentimientos adquieren alas y van y vienen . Acertdas analogías "vuelo, emigración para satisfcer necesidades vitales "
Gracias con mi cariño María Palacios

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.