Pero segue habendo luz ó final do túnel

Pero segue habendo luz ó final do túnel

Estámonos enterrando pero o peso da terra enriba nosa aínda nos permite saír,
estámonos soltando pero a man que nos suxeita segue a intentar resistir,
estámonos matando pero a morte que nos ten que levar séguese negando a vir,
estámonos condenando pero o xuíz que nos xulga non se acaba de decidir.
Só nos quedan dúas saídas, dúas opcións;
a que nos levará a morrer ós seis mil millóns,
ou a outra porta, a porta das solucións,
que nos abrirá un novo mundo en condicións.
Toma un camiño, cambia,
esixe un cambio, loita,
loita contra o impoñido,
impón, un fin con sentido.
Formemos unha coalición contra sumisión,
pelexemos contra o maldito conformismo,
deixemos a hipocresía e o pasotismo,
poñamos a máquina do cambio en modo on.
Reciclemos, plantemos árbores,
“residuos do mundo no que vives”,
loitemos polo sol que nos veu nacer
e pola lúa que nos verá morrer.
Busquemos a disolución desta economía de secta,
achemos a solución ó problema que nos afecta,
implantemos medidas para a plaga que nos infecta,
paliemos os excedentes desta “sociedade perfecta”.
Vexo luz pero non a dou acadado,
non a dou agarrado, non a dou tocado,
seguimos alonxándonos a cada intre,
seguimos quedos aínda que a luz nos fite.
118
O final vaise desvanecendo entre as tebras,
a resposta pérdese entre as miles e miles de hebras,
entre as hebras dos cabelos de Saturno,
que mata ós seus fillos devorandoa cada un no seu turno.
Cada día que non actuamos é un ano que sufriremos,
cada noite que durmimos é un ano que padeceremos,
cada mañá que descansamos é un ano de eslavitude,
cada tarde que xogamos é un ano de vicisitudes.
O río desemboca nun delta formando dúas canles.
Cal das dúas canles será a que leve máis auga?
Non o sei pero será a que o faga a que gañe,
para ben ou para mal será a que nos salve ou nos condene
E ti...

Decide!

Bran Barral

Santiago de Compostela

(A Coruña)