Dor
Afogo a miña incapacidade
entre dúas pedras de xeo
regadas por unha botella
de wisky xeneroso
A miña imaxen reflíctese
no fondo do vaso
turbia, desaliñada, demacrada
O dor do meo corpo a gando
mentras me margullo
no frío e viscoso liquido
que vai adormentando o meu corpo
Viaxo cara á inconsciencia
mentres o sopor do alcohol
estendese polo meo cerebro
Quero perderme e pérdome
quero vivir e non podo
a donde trouxérome
os efluvios rancios do alcohol
eles impregnan a miña garganta
dunha sequedad amarga
Vou perdendo o control
noto a rixidez dos meus membros
os espasmos retuercen o meu corpo
o meu universo se empequeñece
o TODO é pequeno
as ilusións pérdensen
a esperanza dilúese
quizais non quede nada
Soamente o horizonte
marca a fronteira
entre
a vida
e a morte.
Manoel Carlos
(Gran Canarias)
4 comentarios:
Manoel, escribes un poema de desilusions, onde bebes para afogar as penas, pero as malditas abollan. Canto mais borracho estou, moito mais me acordo delas. Saudos, Ceneme
Amigo Manuel Carlos: Es verdad que al pasar el tiempo se va perdiendo la ilusión, por que la vida golpea fuerte, la mentira y los falsos testimonios
de la gente potencialmente ruin son directamente culpables, pero el que las haga las pagará.
Saludos cordiales de tu sincero amigo.
Félix Loira.
Manuel Carlos : " No quieras perderte " ( afirmación de tu poema ) SINO ENCONTRARTE .
"Quiero vivir " ( hermosa afirmación ) y PUEDES
¡ CUÁN GRANDE ES LA FUERZA DE LA VIDA !
El hoorizonte terreno cambia y se agranda cada vez que alcanzamos uno más alto Es referencia de los horizontes que el alma espera alcanzar el SUBLIME . Con mi afecto María Palacios
Non estaría mal nunha sesión de "Alcohólicos Anónimos", pero este poema provocaría moita sede.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"