Lo más grande


Lo más grande

Para hacerte un verso madre,
no hace falta buscar términos,
indagar en lo indecible,
diccionarios ni alfabetos.

Para hacerte un verso madre,
he mirado en mis adentros,
y he topado lo más lindo,
este amor que por ti siento.

Dios nos regala una madre
en la Tierra y en el Cielo,
¡ay mi Virgencita Santa,
que a ti también te venero!

Pero ella es quien me ha parido,
quien me ha llevado en su seno,
quien me cuidó siendo niña,
quien me regaló de besos.

Quien corregía mis faltas
y me arropaba en mis sueños,
a ella, mi Virgencita,
tú sabes cómo la quiero.

Que la llevo guardadita
en este cofre que tengo,
en el fondo de mi alma
cual tesoro más inmenso.

¿Y quién no quiere una madre?
¿quién no la echa de menos?
¿quién no llora su distancia,
quién… no recuerda sus consejos?

No hay nada que a ti te alcance,
nada más bello, más tierno,
una madre, lo más grande
que existe en el universo.

Isaura Lago
(Grupo Poético Brétema)

A Eusebio Lorenzo Baleirón


“Sólo el poema habla de lo que nos falta”
(Eusebio Lorenzo Baleirón)
-Laiño, 1962-1985-

-De un poema de su libro “La muerte presentida-


A Eusebio Lorenzo Baleirón


Hay un dolor con nombre,
que es río,
que viene con el agua de la vida,
que me aturde,
que es sólo dolor,
que pasa
y es también la muerte.

Y hay un dolor innombrable,
uno que siempre me falta,
invisible,
real,
callado,
un estruendo que vive en mí
y me obliga a intentar hablar
de aquello que no tengo.

Siento que yo debería ser un poeta,
pero en medio de este silencio,
no encuentro palabras que lo justifiquen.

Hay un dolor innombrable
en cada poema que no escribo,
en cada poema que tú no escribiste,
y nombro el dolor de tu muerte
porque yo quiero hablar de ti,
porque me faltas.

Rafael
(Vigo)



Se va otro verano



Se va otro verano

Despierta la vida
Los pájaros cantan
La brisa marina
A todos levanta

La mar está en calma
Parece un espejo
Las barcas se miran
Vemos su reflejo

La playa tranquila
Despierta del sueño
Renace la vida
Todo es un misterio

Las gaviotas se peinan
En la suave brisa
El mirlo se lava
Se mueve sin prisa

Los árboles cargados
De divinos frutos
Adornan los campos
Nos rinden tributo

Se abren las persianas
De todas las casas
Anuncian otro día
Otro día que pasa

¡Se va otro verano!
¡Qué pronto termina!
¡Se va otro verano!
¡Qué corta es la vida!

Ceneme
(Grupo Poético Brétema)

La última gota


La última gota

La lluvia esta cesando.
Desde el zaguán espero la caída de la última gota.
Todavía quedan algunas que abandonan la nube final
para estrellarse sobre el vidrio del mirador
o sobre el charquito a mis pies.
Todo amengua.
Cierro mi paraguas,
trato de sorprender a la última,
desprevenida gota.
Asoma el sol.

Con el chaparrón llegando a su fin
siento nostalgias por todas las gotas que ya no son
cayendo transformadas en acequias.
Miles han quedado prendidas de las hojas
dudando en precipitarse.
Miles transfigurarán su vivir.
Miles romperán en oleajes bravíos.

Las nubes se retiran con mi mismo afligir
dejando un cielo brillante.
Estiro mi mano y el rostro hacia el entreabierto celeste
a favor de una postrera
dilatada tardía,
cuando el Olimpo sofoca chasqueante
en triste sacrificio
en desconsolante soledad
la última gota sobre mi frente.

Juan Disante

Buenos Aires
(Argentina)

Blog de Juan:
www.juandisante.blogspot.com


Esencia e existencia


Esencia e existencia

No meu nacemento
prantei eu unha árbore,
unha árbore
que froitos e sombras pare.
Medro eu, medra ela.

Pasan anos e temporais,
intres e tempestades.
Asoballan e penetran nas feridas,
nas feridas da miña pel falante.
Choro eu, chora ela.

A árbore “brota” froitos e “brota” mananciáis.
A nosa vida, o noso mundo… unha árbore.
As súas froitas do meu ventre,
os meus fillos da súa savia.
Se eu no paro, ela non pare.

seres pensantes… ou non.
Animais… e vexetais.
Moitas alegrías… e tamén moitos avatares.
Pero… se eu renazo, ela renace.

Mª del Rosario Millarengo
(Grupo Poético Brétema)

El niño del tren


El niño del tren

Son como silencio: "Tan fuertes", que nadie podrá saber

Como poeta de fin de mente ahora lo sé:
Más difícil que, "dios"; ser "Demonio".
Un ángel de noche sola: "Hacer amor sin esperarte más".
(No existe hombre o mujer... Serán lo que sean bien).
Amaba juntar toda Rara (Tampoco normal la verdad)
-siempre me han parecido cuadros a quien lograr traducir componer-...
hasta temblar acertar. Donde se casan los Genios.
He ido contigo al abismo, "ego pífano"; así quedé...
Cielo, todo lo que no "cree".
"Don feliz material, igual criatura, no sabe estar sin la vida...".

"¿Quién es real, que te agravia?
Llévalo contigo, te lo imploro Zeus maldito...
Frío, como nunca ha dejado madre (Mitos) Corazón que he sido.
¡Aléjame, oh amor, a ser espíritu!,
amigo flor y tierna batalla... adelantada a su "fama".

"Chévere que estafen a uno", pedía mamá del tiempo.
"Mordido labio diverso... Convulso bien hermoso: Conduciendo".
En ti está hacer (No quede en ti nada)... Salir a cursar verso el mar.
¡Siéntela a grito ridículo!, infinito... Delicadeza de entrega... como si hicieses Luz última.
(¡"Desnúdate"!)
Como siempre, no estará (¡No existe "hoy" que creer!)...
Tú lo harás real

«Mi duende: niña sombra de expresar si no hay: carita mercurio conociendo verdad (¿quién necesita parar?). Libera mezcla (bloquearse; abstraerse más). Amar parecer poco ya...»

Anthony Tilve
(Vigo)

Lágrimas




Lágrimas

¡Cómo corren, madre,
por tus mejillas
esas lágrimas que no ven
al estar a oscuras!
Yo con la distancia
noto tu ternura
y esos avatares
llenos de amargura.
No te desesperes
ni pierdas el compás
que todo en esta vida
tiende a pasar,
aunque lejos, madre,
siento tu bondad
llena de frescura
y de amor universal.
Por eso te ruego
que no llores más
porque las nubes negras
se suelen marchar,
y cuando esto suceda
recordarás
que este hijo tuyo
a tu lado va
con flores en la mano
para festejar
tu valor y triunfo
ante los demás.
Por eso madre no llores
en la soledad
que mi alma te siente
y te desea ver gozar
entre los lirios del campo
y las olas del mar,
aunque por la distancia
no te pueda besar.
Quiero que me sientas
hoy en nuestro hogar,
donde gracias a los libros
todos sabemos navegar
con una bandera alzada
en pos de la libertad.

Chicha Cerecedo Rego

Puebla del Caramiñal
(A Coruña) 

A las pajas


“El símbolo tiende puentes. Los símbolos reúnen elementos separados,
 Enlazan el cielo y la tierra, lo inconsciente y la conciencia”
(J.Chevalier, en Diccionario de símbolos)

 A las pajas

A todas las pajas
se las lleva el viento
y, aunque sean fuertes,
las desplaza y deja
ya cerca, ya lejos.

¿Llorarán su suerte
pensando en la espiga
que fue su corona?
¿Por qué la perdieron?
Se la arrebataron.
¡Fue tan codiciada!

Cuando la tomaron,
nunca se escondían
y cantaban mientras,
y a la luz del día...
¡Era tan preciada!

Y la humilde paja
quedó a ras de tierra,
a merced del viento
y olvidó danzando
que tuvo corona
y era de esmeraldas
que se transformaron
en oro, guardado
en frágiles arcas.

El viento se lleva
a la leve paja

María Palacios
(Grupo Poético Brétema)

El reflejo del dolor


El reflejo del dolor

Los días pasan,
como la primavera precede al verano,
y el otoño al invierno,
igual pasa con la vida,
el bien estar, las idas y venidas

Los sueños en la noche,
impregnados de imágenes
se convierten,
en sobresaltos de dolor

¡Vuelve a la vida,
olvida ese amor que
de nuestro lado te apartó,
convirtiéndote en alguien
que nunca jamás existió!

Cuando su trabajo realizó,
separándote de tu entorno,
solo y abandonado te dejó,
ya nada le importó,
había conseguido su cometido,
y sin más se alejó.

Años tienes, como si no los tuvieras,
inocente y confiado como un
niño con una rabieta.
Demasiado sensible e inteligente,
ese es tu problema.
Recuerda ángel mío, la vida
es una permanente escuela.

Algo subyace en mi interior,
nunca supe el porque de palabras
dichas con tanto rencor,
palabras que resuenan en mi mente,
una y otra vez,
con violencia feroz
“¡Nunca le volverás a ver,
piensa que ha muerto,
llevadle flores al cementerio
y olvídate de el!”

Pensaste que el amor es para siempre,
pero la convivencia es dura,
y precisa de muchos alicientes,
créeme, el amor no crece solo,
hay que alimentarlo día a día.
Ambos debisteis cuidarlo
como a un bebe,
cuando hecha los dientes.

Ejemplo en los tuyos tenias,
consejos no los pedías,
pensabas que tan sólo verlos
ya todo lo sabías.

El tiempo se acorta,
el corazón pronto dejará de sentir,
aquí dentro lo presiento,
me avisa  con su mal latir.
Quiero verte antes que llegue
el momento de partir,
a ese lugar de donde no regresaremos
aunque lo intentemos, ni tu ni yo,
tras morir.

Sois el baluarte que dais sentido a mi vida,
no quiero irme sola y vacía,
quiero tener entre mis manos tu carita,
y besarla aunque sea como despedida.

Mis ojos son los vuestros,
mi vida la que no tiene color,
si a mi existencia le falta un soporte,
no la quiero, me falta el valor

Tesoro de mi vida
mi ángel de dolor,
vuela a nuestro lado
a cambio mi vida te doy.

¡Lo haré sonriente ante la espada
que traspase mi corazón,
si sé que con eso
recupero tu sonrisa y tu amor!

Mª Luisa
(Grupo Poético Brétema)




La bella durmiente parrandilla


La bella durmiente parrandilla

Bella cautiva dormida,
que del beso del amor
resucita el ruiseñor,

de primavera florida,
del amor ave abatida,
tu belleza no es perdida
amor gana la partida,
la Espina olvida,

que por los celos fue herida,
y en mejilla arde la rosa
carmesí bella amorosa,
cuerpo de flor a la vida

de tu príncipe de amor
a la boca llega flor,
Despierta de invierno frío
Agua de río.

Leonor Pastor
(Barcelona)

Una fontana naciendo


Una fontana naciendo

En los delirios del sueño,
vi una fontana naciendo,
en las vertientes silentes,
del llanto del sentimiento.

Y un diluvio semejaba,
flotando mil pensamientos,
que a borbotones salían,
como lágrimas cayendo.

Está mi almohada mojada,
de nostálgicos recuerdos,
por el paso de ese túnel,
transitando por el tiempo.

Y no quiero despertar,
a la realidad ,temiendo…
que el caudal de mi esperanza,
quede seco en un desierto.

Dolores Pereira Vázquez (Boria)

Ferrol
(A Coruña)


A una gaviota de Vigo

A una gaviota de Vigo

Ella sí que nació en Vigo
por ser ciudad marinera,
esperaba que alguien la viera
y fuese un humano amigo.

Tienen más de un enemigo
desde el Castro a la Rivera,
pero hay más quién las quiera
y yo a éste grupo sigo.

Molestan a mucha gente
como molestamos todos,
para mí, de todos modos
protegerlas es preferente.

Destruyen constantemente
vuestros humildes nidos,
mientras nosotros unidos
en alerta permanente.

El humano no es dueño
de todo lo que el pisa,
y nos matamos de risa
de tan ignorante sueño.

No insistas en tu empeño,
para destruir no hay prisa,
no es clara ni concisa
matar no es buen diseño.

Si les destruyes sus nidos
ellas construirán otros,
y contaran con nosotros
y amigos bien avenidos.

Naturalistas activos
neutralizaremos con vetos,
y conseguir grandes retos
si no estamos perdidos.

Protegida en el Planeta
por tan grandiosa labor,
vuestra bravura y candor
todo el mundo la respeta.

Vuestra labor se completa
limpiáis con mucho valor,
la obra del Creador
que el bien nacido respeta.

Félix Loira
(Grupo Poético Brétema)





Corrí…


Corrí…

Corrí para encontrar el día entre mis manos,
para secar el agua que mojaba mis pies…
porque deseaba estar junto a ella.

Corrí para encontrar lo que mi alma buscaba
en este día gris
y ácido
que se aposentaba ante mí.

Para que ella me abrazase
y fuera la poesía…
en soledad,
para que tocara al ser que no sentía
ni vivía.

Pero ahora que estoy aquí dudo
si ella despierta cuando es de noche…
y duerme junto a mí.

Jean Carballo
(Grupo Poético Brétema)

Desconocimiento


Desconocimiento

Quién te ha querido ayer,
quién
para que hoy me odies así:
la duda reprimida, su mala cura;
o quizá la misma herida
con distinta conjetura.

Y qué puedo yo hacer,
qué
si reavivar tus labios carmesí
es un sueño que solo perdura
en la esperanza del intento risueño
de permitirme vivir en su comisura.

Ya nada quise entender,
nada
cuando a mi mismo me advertí
de que tu respuesta sería la peor tortura;
acumulando preguntas que nadie contesta
y grises destinos con misma empuñadura.

Pero volvería a amanecer,
volvería
si tan sólo de tu boca madrugara un sí;
si lamentos de triste envergadura
se desvelaran en distintos momentos
al compartir nosotros la dormida tesitura.

Jonatan Jorge Guille
(Vigo)

Mi reloj


“…no instruí a mi reloj para mañana
no hay por lo tanto garantía
de despertar a tiempo…”

(Mario Benedetti)


Mi reloj

No sé porque razón escribo,
tal vez lo haga sin pensar,
o por distracción ortopédica,
o por rebeldía o impotencia…
o tal vez, porque mañana,
me falle mi reloj sin garantía

Manoel Xosé
(Grupo Poético Brétema)




En mi playa marinera


En mi playa marinera

Me siento cual gaviota
en mi playa solitaria
entre mareas y bucles
besando su espuma blanca.
Abrazándome a las piedras
dulcemente  iluminadas
cuando la tarde se viste
de color rojo escarlata.
Peinándole yo sus trenzas
en el alba despeinadas ,
y  al desfilo de la noche
rocen mis alas cansadas.
Dejando saltar al viento
veloz, los garfios de plata
bañándome con su fuerza
de agitada marejada.
Crisol hacia el arco iris,
en el vuelo desplegada
que buscando el horizonte
va pereciendo agotada.
Ser faro de marineros
cuando hacen escalada,
al borde de los luceros
en la fresca madrugada.
Resplandeciendo en su arena
dulce nácar perfumada
por las algas que la envuelve
y  va quedando sembrada.
¡Yo  quiero ser la sirena…
acotada aquí en mi playa
y caracola cantando…
con su decir sin palabras,
en su castillo de arena
y sus ventanas doradas
vigilando anocheceres
entre sus cortinas blancas.

Dolores Pereira Vázquez (Boria)
Ferrol
(A Coruña)



Al pintor


Al pintor

A ti, creador de tantas ilusiones
Que tus manos convierten en figuras
Soñando en reformar las amarguras
Y de tus lienzos las imperfecciones

A ti, iluso imitador de natural belleza
Que muestras al mundo tus habilidades
A ti, adorador de falsas vaguedades
Que con práctica incrementas tu destreza

Has cogido colores del divino arco-iris
Has inventado formas que no existen
Tu objetivo es siempre engañar el iris

¡Vive, oh, creador de nuevos mundos!
Disfruta al mostrarnos otras vidas
No importando si tu gloria son segundos

Ceneme
(Grupo Poético Brétema)

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.