Estoy cansado




Estoy cansado

Estoy cansado;
me siento tan cansado que la vida
se me antoja un castillo inexpugnable,
amurallado,
y mi fuerza un ariete deleznable,
con consecuencia en incursión fallida.

Y estoy cansado,
no porque tenga una profunda herida
en la carne, contrita y miserable,
de mi costado,
sino en el alma… Es un sentir culpable
que no tiene ni tiempo ni medida.

Tú me dirás
que en esta crisis, que matiza todo,
está el origen de mi desaliento.
Pero es que hoy, y tal como me siento,

no hay marcha atrás,
pues no sólo es la fuente, sino el modo
en que dicha condena nos alcanza:
sin freno, sin piedad, sin esperanza.

Antonio Pinedo
(Grupo Poético Brétema)






Sabor de uvas y peras


Sabor de uvas y peras

En esta noche de luna
yo quiero ver a tus sedas,
por las puertas del amor
entraré yo para verlas,
y tu tendida brillando
con tus lustrosas veredas,
con tus columnas de mármol
llenas de bello y de perlas,
por lo que iré palmo a palmo
empezando por tus cejas,
por tus pupilas de vidrio,
por tus racimos de uvas,
y luego comer tus peras.
Aquí beberé tus aguas
que son sabrosas y frescas,
luego bajaré a tu selva
cual leones y panteras,
y voy a luchar a muerte
y con mi placer vencerlas,
y con mi puñal de embrujo
a esa valiente fiera,
que tiene infiernos de carne
e incandescentes calderas,
volcanes como montañas
que derriten a las piedras,
trópicos que son tan dulces
como cerezas y almendras,
y yo la quiero amansar
como la más brava fiera,
y la voy dejar tan mansa
para que se abra las puertas,
la mía zagala linda,
esa gruta semi abierta,
para probar mi puñal
más allá de sus hogueras,
y en jadeantes suspiros
y en plena batalla y guerra,
se va a quedar dormidita,
la mía zagala tierna.

Francisco de Sotavento

Cedeira
(A Coruña)






En la noche…


En la noche…

 En la noche también
 mana la fuente
 el agua nueva y clara.
 En la noche también
 camina el río
 y salta cantarina
 la cascada.
 En la noche también
 cae la lluvia
 y tiene brillo
 la perla nacarada.

 En la noche también
 las flores guardan
 el color y el perfume
 entre sus galas.
 En la noche también
 está el camino
 con árboles al borde
 que me aguardan.

 En la noche
 se viven bellos sueños
 que al castillo de sueños
 lleva el alma.

 Desde el umbral oscuro
 de la noche
 la vida está esperando
 la llamada.

 Y...También en la noche,
 sin luces, entre sombras,
 se gesta, luminosa,
 la alborada.

María Palacios
(Grupo Poético Brétema)
 




A miña nenez.







A miña nenez.

Eu non puiden correr nin brincar,
eu non fun un rapaz billardeiro;
durante anos estiven tumbado
… nun carriño gallofeiro.

Nin xogar á bandeira e ó curne
tampouco ó pano e á chapa na rúa;
lía libros e chistes  a embute,
…nunca xisguei na falúa.

Prendeume  a enfermidade e o mal,
mais  nunca fun propenso a ira,
sempre aceptei a situación,
…foi amor que recibira.

O meu pai ensinoume a ler,
miña nai a cantar as cantigas
e os veciños da rúa Real
… a cumprir coas obrigas.

O meu tollemento non foi quen
de impedir que me sentise pleno,
porque con esforzo e vontade
…nunca me sentín pequeno.

Gracias á boa xente da rúa,
ós parentes e demais amigos,
a todos os que me deron azos
… e ós que estiveron comigo.

Xosé Antonio Suárez Aneiros
Cedeira
(A Coruña)



Nuestro velero se hizo viejo



Nuestro velero se hizo viejo

Rozas con el alma mis labios
Dulce, hermoso gran amor
Clara primavera florida
Que nutre a mi interior

Faro de mis oscuras noches
Molino que muele mi dolor
Disfruto con tus virtudes
Como en el campo la flor
.
Mariposa que en ti se posa
Y que sus alas quiere cerrar
Nuestro velero se hizo viejo
Bebiendo el néctar al tiempo

Hoy todavía te quiero
En mi vida eres el cantero
Y tu gran obra nuestro AMOR

Teresa Cariño
(Grupo Poético Brétema)










As anduriñas

As anduriñas

"No volverán a volar aquellas golondrinas,
ni tampoco soy Bécquer para poderlas rimar"

Fóronse e non voltarán aquelas anduriñas,
as que voaban xuntiñas, como dicía o cantar.

Xa non lles queda casa nin balcóns onde aniñar,
da que fora a miña casa, tan só hai un sollar,
o tempo levóuno todo, non deixóu de borrar
as lembranzas dun neno que vivía xunto o mar.

Cando volto a miña aldea, esa que lonxe está,
nin pombas, nin gaivotas, nin anduriñas voarán
por riba dos tellados que cobexaban meu lar,
nin can de palleiro que me ladre para xogar.

Nin galo que me cante, nin galiñas no curral,
nin o cabalo negro, rinchando polas mañás.
Todo fuxe, nada queda do que fora  meu soaz,
ledicias, xogos de nenos, ¡ai!, qué lonxanos van.

Alí onde fun neno, onde daprendín á amar,
un curruncho de Galicia, Cedeira varada está
como a lanchiña mariñeira, se a deixan ficar
mariñeiros da Vila cando non a van bogar.

¡Ai!, quén fora Bécquer. ¡Ai!, quén as poidera rimar,
anduriñas e lembranzas, dun que alí foi rapaz,
que todo fora un sono do que poder espertar
e rimarlle ao vento: "As anduriñas voltarán".

Santiago Glez. Brañas
(Grupo Poético Brétema)




Carabuñas

Carabuñas
(Adicado a un "zoqueiro" moi especial chamado Mariano)

Repenicando moi cedo
oín as suas pegadas
cos zoquiños de oliveiras
de carabuñas vaciadas
de cores as lindas pezas
semellaban alboradas
áinas dos números todos
amárelas azúis encarnadas
máis son para fráxiles pés
só para pés de duendes
e hadas.

M. Xío Blanco

Mós
(Pontevedra)



Homenaje a Brétema

Homenaje a Brétema
 
Diez años llevo contigo
Brétema de mis amores
diez años de Poesía
diez años llenos de flores
 
Encantada de la vida
yo me encuentro junto a ti
y es que quimeras y sueños
se hacen Poesía aquí
 
Son nuestros versos sencillos
nacidos del corazón
y para crecer hermosos
Brétema les da calor.
 
Mil gracias yo doy a Brétema
fuente de mi inspiración
amigos y compañeros
eternas gracias os doy yo.

Rosa Morales
(Grupo Poético Brétema)
 




Presente

Presente

Te regalo una rosa
símbolo de la belleza
intensa y roja como la vida

Te regalo un jazmín
símbolo de tu exquisita presencia
su perfume me inunda como tu recuerdo

Te regalo un gladiolo
símbolo de la elegancia
Y sus corolas repican alabanzas

Te regalo azaleas
símbolo de la abundancia
que se brinda como tu alma

Te regalo un lirio
símbolo de la trascendencia
ellos encarnan el misterio del amor.

Daniel Uriza
(Argentina)

Blog de Daniel:
http://buscandomipropiavoz.blogspot.com





A serpe





A serpe

Dormíase a nai
O neo mamaba
Eso era o que nai
Durmindo pensaba
Ela tiña leite
Para boa camada
Mais aquel neniño
Moi flaco que estaba
O marido sempre
Con ela berraba
Porque o seu filliño
Moi débil estaba
ata que un día
Moi cedo chegara
Ollou a muller
Que dormida estaba
Mentras o neniño
Mamar intentaba
Mais a serpe do pezón
Ela si que tiraba
Mentras o meniño
Do rabo chupaba

CONSELLO
Non durmades, naiciñas
Que hai moito mamón
Que gosta do teto
E do biberón

Ceneme
(Grupo Poético Brétema)

Blog de Ceneme:
http://ceneme-ceneme000com.blogspot.com









Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.