2013, ou quizais 2014...Pero cedo, moi cedo

2013, ou quizais 2014...Pero cedo, moi cedo

Vago entre mares de cadáveres,
entre campos de miserias,
entre rúas baleiras,
e montes de cumes negras.

Nunha soidade abrumadora,
que me nubra agora,
vivo nun perpetuo sono,
froito deste mono.

Entre mortos e ruinas,
do que antes era sociedade,
e ningunha das vacinas,
vacinou á realidade.

Así o capitalismo,
comeuse o rabo,
anarquismo ou comunismo?
outro camiño equivocado.

E non queda nada,
agás lápidas e mortos,
e en cada barriada,
os días de sol máis curtos.

Sangue seca xa nas rúas,
flue con esta choiva acida,
e as miñas mans núas,
non se asen a esta vida.

Ren queda aquí,
nada me deron,
nin para ti nin para min,
xa nos comeron.

E o seu apetito non ten fin,
límite visible:mundo,
mais tan claro non o vin,
o límite está máis profundo.

Miro a ambos lados,
destrución por doquer,
cúmulo de intrincados,
mans de póquer.

E non quedou nin rastro,
do que foi o amor,
río abaixo nun canastro,
camiño do inferno abrasador.

E morreu a amizade,
o interés propio papouna,
volvo á realidade,
caio ó asfalto desta zona.

Mataron á compañía,
sangraron ó estado,
ninguén se lles opoñía,
falo dos do mercado.

Ofértannos coma o que somos,
carne de canón,
e así morremos como nacemos,
factores de produción.

Tan so man de obra,
e xa nin eso,
sobreexplotación de sobra,
caras da cor do xeso.

Nin os afanados chineses,
soportaron este sistema,
morreches foses quen foses,
todo arde, todo se queima.

Bran Barral

(Santiago de Compostela)