Dor


Dor

Dor,
tan so dor e punzadas nas costas,
e tras o esplendor,
o apagón e o peche de portas.

E medo,
si, fobia, terror,
nada vexo como ledo,
no medio do clamor.

Tristeza,
tamén,
e reza,
ou despide ó máis alén.

E tremo,
a cada paso,
a cada tramo,
e non ceso.

Odio,
rabia,
e adío,
ese maldito día.

E noite,
xa escurece,
e pode que loite,
mais non o parece.

E alma en pena vaga,
penando e dando pena,
e nada que faga,
para a drena.

E así vou sen sangue,
por ríos de xente,
e no medio do mangue,
afogo de oínte.

Bran Barral

Santiago de Compostela
(A Coruña)

8 comentarios:

Anónimo dijo...

¡Gustoume, noraboa!
Santi Brañas

Anónimo dijo...

Bonito poema un tanto tristeiro e pesimista, pero cheo de emoción.
Noraboa.

Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros

Anónimo dijo...

Bran : No alcanzo a percibir toda la riquez<a expresiva. Alcanzo sentimientos, tiempo que fluyen de tu alma sensible. Gracias y feliciddes. Maía r

Anónimo dijo...

Hola Bran Barral: Un poema triste y al mismo tiempo emotivo, pero es la pura verdad, hay
que sacar fuerzas hasta del alma pero hay que seguir mientras Dios nos lo permmita.
Salud y poesia amigo Bran, y hay que animarse. Cordial y afectuosamente tu sincero amigo.
Félix Loira

Ana Leiros dijo...

Interesante reflexión. Un saludo. Ana

Anónimo dijo...

Estimado amigo, a tua denuncia e unha denuncia de moita xente, hai dor porque somos sombras nas cidades sen ialma, indiferentes. Saludos, Ceneme

Anónimo dijo...

Triste pero muy bueno... Montse

Anónimo dijo...

Intensa descripción del dolor y el miedo.
Buen ritmo. Afectuosamente Daniel

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.