Dor
Dor,
tan so dor e punzadas nas costas,
e tras o esplendor,
o apagón e o peche de portas.
tan so dor e punzadas nas costas,
e tras o esplendor,
o apagón e o peche de portas.
E medo,
si, fobia, terror,
nada vexo como ledo,
no medio do clamor.
si, fobia, terror,
nada vexo como ledo,
no medio do clamor.
Tristeza,
tamén,
e reza,
ou despide ó máis alén.
tamén,
e reza,
ou despide ó máis alén.
E tremo,
a cada paso,
a cada tramo,
e non ceso.
a cada paso,
a cada tramo,
e non ceso.
Odio,
rabia,
e adío,
ese maldito día.
rabia,
e adío,
ese maldito día.
E noite,
xa escurece,
e pode que loite,
mais non o parece.
xa escurece,
e pode que loite,
mais non o parece.
E alma en pena vaga,
penando e dando pena,
e nada que faga,
para a drena.
penando e dando pena,
e nada que faga,
para a drena.
E así vou sen sangue,
por ríos de xente,
e no medio do mangue,
afogo de oínte.
por ríos de xente,
e no medio do mangue,
afogo de oínte.
Bran Barral
Santiago de
Compostela
(A Coruña)
8 comentarios:
¡Gustoume, noraboa!
Santi Brañas
Bonito poema un tanto tristeiro e pesimista, pero cheo de emoción.
Noraboa.
Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros
Bran : No alcanzo a percibir toda la riquez<a expresiva. Alcanzo sentimientos, tiempo que fluyen de tu alma sensible. Gracias y feliciddes. Maía r
Hola Bran Barral: Un poema triste y al mismo tiempo emotivo, pero es la pura verdad, hay
que sacar fuerzas hasta del alma pero hay que seguir mientras Dios nos lo permmita.
Salud y poesia amigo Bran, y hay que animarse. Cordial y afectuosamente tu sincero amigo.
Félix Loira
Interesante reflexión. Un saludo. Ana
Estimado amigo, a tua denuncia e unha denuncia de moita xente, hai dor porque somos sombras nas cidades sen ialma, indiferentes. Saludos, Ceneme
Triste pero muy bueno... Montse
Intensa descripción del dolor y el miedo.
Buen ritmo. Afectuosamente Daniel
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"