Silabario da nostalxia

Silabario da nostalxia

Un recendo a brétema borrifa de gris a mañá
e nas casas baleiras tan só as sombras,
rexas e inquedas,
permañecen e gobernan

Silabario da nostalxia,
ladaíñas...
ladaíñas dun tempo xa esgotado

E no caminiño aquel que vai á aldea,
un adubado de escamas vén adobando na herba,
caminiño de lembranzas...
de cheiros a cecimbre

Silabario da nostalxia,
ladaíñas...

E na praza da aldea
laiase o vento
e nos seus laios
á gaita i o gaiteiro

Silabario da nostalxia,
ladaíñas...

E no centro,
coma xigante vixia,
un cruceiro repenica

ladaiñas…

ladaiñas

 

Silabario da nostalxia…
silabario

 

Manoel Xosé

(Grupo Poético Brétema)

 




Nordés

 

 

 

Nordés

 

Sopraba un aire fresquiño

que se ergueu pola mañá

na aba da Capelada

entoando un alalá.

 

Era un canto morriñento

que por veces ía dicindo

para consolarme a  min:

a ti, amigo, cho brindo.

 

O laio do vento

ata  min chegaba,

o canto do vento

a min me magoaba.

 

Hoxe é o santo San Andrés,

amigo de romarías,

de gaitas e muiñeiras,

de tristezas e alegrías.

 

En estes tempos que corren,

ninguén fita as estrelas,

nin o crego de Teixido

mira siquera pra elas.

 

O laio do vento

ata  min chegaba,

o canto do vento

a min me magoaba.

 

O vento, con gran tristura,

por veces asubiaba,

semellando o asubío

o xemido dunha gaita.

 

Ouh, San Andrés de Teixido,

roteiro inmemorial,

hoxe a ausencia dos teus teixos

é notoria e proverbial.

 

O laio do vento

ata  min chegaba,

o canto do vento

a min me magoaba.

 

Xosé Antonio Suárez Aneiros

 

Cedeira

(A Coruña)

 





Hayas

Hayas


¡ Majestuosas hayas!
Mudos centinelas.
En perpetua guardia
con bello uniforme
vestís la ladera.

Al beso del sol,
en la primavera,
el encaje verde
es vuestra respuesta.

Al señor otoño
presentáis coquetas
una gruesa capa
verde-amarillenta
que él, despiadado,
arranca, se lleva
y la deja al bosque
como alfombra nueva.

Vuestra desnudez
presto se trajea
con sutiles velos
granate-gris perla...

¡Majestuosas hayas!
¡Mudos centinelas
reinas de los bosques
y súbditas viejas!
De talle muy recto
oronda pechera,
corpiño ceñido,
corona de reina...
Sois el edredón
que ondula la sierra,
cubriendo la cama
de  colchón de piedra
sobre el que en las noches
de amor y promesas
vibrante y variada
la vida se gesta
llena de colores ,
moviéndose y quieta :
una que se arrastra,
otra que se eleva,
que vuela, que corre,
que silba, que canta,
que hiberna y despierta.

¡Majestuosas hayas!
¡Mudos centinelas!
En todos los bosques,
sois la realeza.


María Palacios

(Grupo Poético Brétema)




Poema y camino

Poema y camino

 

no hay caminos

el caminante

es el camino

 

nunca he llegado

nunca he venido

nunca me he ido

nunca he partido

 

todo me nombra

con un canto de acuna

de raíces germinales

abierto como una aurora

más allá del mar y del cieno

guijarros de la marejada de un ocaso

estrella ciega perdida en su orbita

expansión sin retorno

 

el poema está vació

mi voz lo ilumina y lo ensombrece

pero no hay ni luz, ni sombra…

ni vació

 

el poema es el camino

el camino es un poema

 

Daniel Uriza

 

(Argentina)

Blog de Daniel:

http://buscandomipropiavoz.blogspot.com

 

 

 

 




De color de aguamarina...

De color de aguamarina,

vestiditos de coral,

y un olor a perla fina

duerme el pueblo bajo el mar.

 

Ya los laúdes resuenan

melodías de cristal:

las que vienen traen consejos,

silencios las que se van.

 

La orilla malvada no existe,

sólo es un mito irreal,

y las aguas me lo dicen:

 

"Descansa, que aquí hay paz".

 

Y la luna se recuesta

sobre el agua, para escuchar

lo que por ella no entiende:

el mar se lo confesará.

 

Murmullos que son silencios,

silencios que son verdad…

de color de aguamarina

y vestiditos de coral.

 

Jean Carballo

(Grupo Poético Brétema)

 




El existe en el silencio

El existe en el silencio

 

Oh rayo de luz sutil,

maldita piedra de fuego,

asaltador de moradas

y turbador de cerebros.

 

Eres tumulto de llantos,

y cerrojo de los presos,

vanidad de vanidades,

y torre de los soberbios.

 

Tienes la boca de sangre,

porque te gustan los muertos,

y tienes alma de sombra,

y eres espíritu negro.

 

Decidme, ¿quién será este,

el que se esconde en silencio,

y se mantiene en secreto?

 

En la tierra que no acampe,

arrójalo al desconcierto,

dile que el tiempo se acaba,

y que, el sosiego es nuestro.

 

Y que la paz es la vida,

que la reclaman los pueblos,

que es el sendero del alma

y el gozo del universo.

 

Decidme,  ¿quién será este,

el que se encharca de sangre

y hasta se invita a beberle?

 

Tú sabes cuán tempestades,

ha creado su cerebro,

creó legiones de hipócritas

y batallones de necios.

 

Seleccionó las edades

y ha troquelado los tiempos,

y la tierra la ha hundido,

en hambres y sufrimientos.

 

Decidme, ¿quién será este,

el que se nutre en venganzas

y colecciona esqueletos?

 

El ha inventado el furor,

por venganza de tu pueblo,

y ha corrompido el saber

en la fosa de sus fueros.

 

Ven y apresura tus pasos,

enarbolando tu templo,

y anuncia por tus trompetas,

el glorioso advenimiento,

con tus tambores de gloria

y el triunfo de tu regreso.

 

Francisco de Sotavento

 

Cedeira

(A Coruña)

 




Galicia

Galicia

 

Desalentos teño

que  me atrapallan,

unha dor no peito

e un berro na ialma

¡Galicia, Galicia

qué pouco te falan!

 

O acento da xente,

de verbas que laian,

non son diferentes,

son soio palabras

¡Galicia, Galicia

qué pouco te falan!

 

Tradicións, costumes

de meigas e fadas,

de cheiros, de arumes

de noites de farra.

¡Galicia, Galicia

qué pouco te falan!.

 

De rías, de costas,

de mares e praias

e das mil revoltas

cos ríos amañan.

¡Galicia, Galicia

qué pouco te falan!.

 

Ladeiras e montes,

piñeiros e fragas,

das fincas dos condes

e leiras prestadas

¡Galicia, Galicia

qué pouco te falan!.

 

De ti Galicia falo,

De ti Galicia canto.

Coido non e malo

que che fale tanto.

¡Galicia, Galicia

qué  a falen ben alto!

 

Santiago González Brañas

(Grupo Poético Brétema)

 




Soneto Alejandrino

Soneto Alejandrino

¿O, porque lloráis? flor erguida al confín del pecho,
no sabéis que enredadera es alma y al tronco ata,
dejadme pues beber néctar de flor escarlata,
que crece pura en río en bosque virgen de helecho,

florecer pues en orilla al río insatisfecho,
es mirada mensajera paloma y delata,
y mis raíces del tronco a la flor no la desata,
regaladme pues vuestro jardín, jazmín en lecho,

Beber pues fuentes, dejadme germinar jardines,
Dejadme los néctares en lenguas en vaivenes,
Dejadme ser montura que cabalga en jazmines,

Dejadme con mi boca degustar capulines,
Blanca mansa regalarme tersura y satenes,
Crecer enredadera en tronco de mis confines.

Leonor Pastor Diaz


A ela

A ela

 

Se ti me amas...

Na inmensidade do mar negro

dos teus ollos, pérdome

navegando cara á beleza profunda

e serena da túa alma.

Se ti me amas...

A túa alma e a miña

serán lume e paixón

unha loita á razón

unha exploxión de amor

un amar e sufrir

un dar sen pedir

un mirar e sentir

un amor que aos dous

fáganos vivir

unha vida feliz

Se ti me amas... amor

se ti me amas.

 

Manuel Carlos

(Gran Canarias)

 

 

 




Amazona y su Negro Corcel

Amazona y su Negro Corcel

(Foto cortesía de Aema)

 

Cuando llegó a la Quinta

montando su negro corcel

que atiende por Doncel

y tal evento es su meta.

 

Es una joven atenta

tan dulce como la miel

que ilustraría un cartel

si Toulouse Lautrec la encuentra.

 

Sería buena ocasión

cual obra del genio aquel

que con su arte y un pincel

lo mejor entre un millón.

 

Nos da una gran lección

en belleza y simpatía

trotando la serranía

y Doncel siempre en su unión.

 

Morena del sur de España

siendo además cordobesa

de esas que el Genil besa

como Ebro a una maña.

 

De nuestra España sureña

como su verde dehesa

junto a sus vinos de mesa

siendo su segunda enseña.

 

La inmensa fauna doméstica

en estancias acomodadas

e inolvidables jornadas

y esa gran belleza rústica.

 

Las personas y mascotas

conviviendo en armonía

pasando día tras día

sin haber promesas rotas.

 

A Sam y a Doncel les notas

al menos en apariencia

cada uno con su ciencia

entre unas cosas y otras.

 

Y que bien se llevan los dos

mejor  que algunos humanos

pues todos somos hermanos

e hijos del mismo Dios

 

Félix Loira

(Grupo Poético Brétema)

 

 

 




Salaios no vento

Salaios no vento

 

Oín cantar ó vento

salaios da miña vida,

sentín pasar ó tempo,

ti non estabas, querida.

                                   Perdido vou polas nubes

de ceos encapotados.

                                   Estou só, se ti non subes.

Estou só e abandonado

 

Oín cantar ó vento

un pranto na lonxanía.

Hoxe, esperto, entendo,

da miña vida, saías.

                                   Perdido vou polos mares

entre as húmidas brétemas.

Estou só, ti ben o sabes.

Estou só, se ti me deixas

 

Oín cantar ó  vento,

nas altas copas dos "pinos".

Fungaban rumorosos,

falaban do noso sino

                                   Perdido vou polos montes,

xa non vexo o camiño

Non hai follas nas árbores.

Xa non hai agarimos

 

Oín cantar ó vento

nas ondas da marusía.

Sufrín de soidades

como as sufren os vixias.

                                   Perdido vou nos ventos

que zoan na noite fría.

Só teño sufrimentos

a cotío, día a día

 

Oín cantar ó vento

un saúdo de benvida.

Coidei que era certo,

quixen dubidar aínda.

                                   Perdido vou polo tempo,

lonxe, moi lonxe de ti

Agora que estou desperto,

choro por ti e por min

 

Oín cantar ó vento...,

xa non cantaba  pra min.

 

Santiago González Brañas

(Grupo Poético Brétema)




O poldriño baio e o seu pai

 

 

 

O poldriño baio e o seu pai

 

Polo Ouzal da Capelada

andan ceibes entre as xestas,

piñeiros e toxos outos,

un fato de bravas bestas.

 

Velai vai altivo o xefe,

pai do poldriño baio,

vanse achegando ó regato,

só se oe  un salaio.

 

A lúa que está tan alta

está a dicirlles algo;

ela que todo o ve

agoira un mal presaxio.

 

Mándalle ó vento que zoe,

ordena ó trono que troe,

dilles as nubes que choiva,

máis o poldriño a desoe.

 

Queren mata-la sede

da noite tan calorosa;

non saben que aquel regato

baixa auga olivosa.

 

Recean o pai e o fillo,

mais o instinto é poderoso

e bótanse a beber

do líquido ponzoñoso.

 

Entre relinchos dorosos

agonían pai e fillo.

Ó cabo de pouco tempo

morren o baio e o caudillo.

 

Por xentes desaprensivas

as xeneracións futuras

corren o risco de ver

envelenada a Natura.

 

Xosé Antonio Suárez Aneiros

Cedeira

(A Coruña)





Sentir la vida

 

Sentir la vida

Mis ojos ya no te ven,
ni mi mano te retiene.
Cuando tu forma no existe,
sólo el corazón te siente.

Sólo el corazón, carente
de estímulos de sentidos,
sólo el corazón percibe
con el suyo, otro latido
y, cuando las formas se han ido,
sólo el corazón te siente
vivo en el nuevo latido.

Los sentidos gritan: ¡Muerte!
y el corazón ¡Vida! dice...
Cuando todo escribe, fin,
vida el corazón suscribe
porque a la vida desnuda,
desposeída del pobre traje
del tiempo, peso y color,
el corazón la percibe
y, cuando el calor asfixia,
o cuando la nieve arrasa
la vida de las praderas,
sólo el corazón presiente
otra nueva primavera


María Palacios

(Grupo Poético Brétema)





Mi casa

Mi casa

 

una cascada lunar vierte

sigilosamente luz de plata

sobre el barrio dormido

y las estrellas parpadean

 

la vereda respira el murmullo

de las hojas de esbeltos árboles

las sombras pintan palacios

de arabescos en las ventanas

 

mi casa es un puerto protegido

del canto de fugitivas nostalgias

hormigas laboriosas transitan

un camino indeleble e incierto

 

la brisa esparce briznas

de sueños de eternidad

y el reloj derrama gotas

en el río helado del tiempo

 

Daniel Uriza

(Argentina)

 

Blog de Daniel:

http://buscandomipropiavoz.blogspot.com

 

 

 




Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.