Glosa a Miguel Hernández

Glosa a Miguel Hernández

 

"Fatiga tanto andar sobre la arena

descorazonadora de un desierto,

tanto vivir en la ciudad de un puerto

si el corazón de barcos no se llena"

 

(Miguel Hernández)

 

Siempre han dicho que es muy importante

rendir honor a quien honor merece,

y que por correr mucho no amanece

más temprano, verdad apisonante.

Mas mi necesidad es agobiante,

la del reo que escucha su condena,

es una espina que se clava obscena

en mi interior y no concede pausa.

Tu ejemplo es mi respiro, porque causa

fatiga tanto andar sobre la arena.

 

A veces me detengo a cuestionar

éste mi ardor por escribir poemas.

Quizás lo haga por hablar de temas

que, al ser mi esencia, duele confrontar;

quizás porque me ahogo en denso mar

de indecisión, temor o desconcierto,

al comprobar que en mi orgulloso huerto

el agua, primordial en su alegría,

escasea… Y es como la sequía

descorazonadora de un desierto.

 

Otras veces, por mucho que me afane,

la barca afloja y tú, si se me estanca,

eres el céfiro en mi vela franca,

eres los remos para un mar inane.

Con todo, puede que yo nunca gane

un premio… Pero, a corazón abierto,

te pido me dirijas con acierto

en toda la amplitud de ese vocablo,

pues es abrirle nuestra casa al diablo

tanto vivir en la ciudad de un puerto.

 

Sentarse a discurrir métrica y rima

es navegar por mares en penumbra,

mas tus letras son faro que me alumbra,

transformando tinieblas en calima

leve. Tu sencillez siempre me anima

a dibujar una estructura amena,

con pinceladas de dolor y pena,

insignias de tu obra singular.

Mi cálamo prefiere abandonar

si el corazón de barcos no se llena.

 

Antonio Pinedo

Vilagarcía de Arousa

(Pontevedra)




La noche

La noche

 

Qué triste queda la noche

cuando el sol sus puertas cierra,

todo es sombras y penumbra

pero no duerme la tierra,

sigue su giro diario

sobre su eje y contempla

muchas puertas que se abren

y ventanas que se cierran,

para visitas nocturnas

donde el pecado resuena,

con gran ruido en la noche

que estremece a las estrellas.

 

La noche lleva su carga

cobijando muchas penas

por los que dejan la vida

y también por los que llegan,

que si sufre el que se va,

al que nace algo le espera.

 

Tiene misterios la noche,

en el pueblo y en la aldea,

en la esquina de una calle

o en la torre de una iglesia,

cuando al doblar las campanas

suena el badajo con pena.

También tiene sus encantos

mientras se duerme y se sueña,

muchas veces cosas raras

y otras veces cosas bellas.

Sueños con el mas allá,

con los padres y abuelos,

que algún día nos dejaron

y la noche los acerca

 

(+) Telvi da Silva

(Grupo Poético Brétema)

 




La diosa mía

La diosa mía

 

¡Qué cosa tan sublime

sintió el alma mía

cuando tus dulces labios

llegaron hasta mí!

¡Mi gloria bendijiste!

¡Qué rauda mi delicia!

Mas yo, diciendo adiós,

te dije ¡Amor! de prisa.

 

Me ahogas de nostalgia,

qué flechas agresivas,

qué lanzas se me clavan

en esta mi agonía.

No importa que me hiera

la ausencia que yo viva,

si al fin eres mi diosa

y en mí estás cautiva.

 

Estás en mis ideas,

¡cuán dulce maravilla!

Y en ángel te presentas

para infundirme vida.

Peleo entre las sombras,

añoro tus pupilas,

el sueño de mis sueños

sin gloria conseguida.

 

 

¡Oh, valle del silencio,

felicidad esquiva!

Bendigo a mis amores

y llantos que se citan

con lágrimas que caen

ocultas y afligidas.

No importa ya la muerte

ni la tierra maldita,

sólo quiero a mi diosa

aunque no la consiga.

Mi verso eres tú,

dorado en elegía.

Tú eres la ternura

y yo, melancolía.

¡Qué poderoso sueño

al que mi alma aspira!

¡Qué fuego me consume

por esta diosa mía!

 

Francisco de Sotavento

Cedeira

(A Coruña)




Al par

Al par

En el mismo tallo
la espina y la rosa.
Entre alba y ocaso
la luz y la sombra.

En el mismo árbol
la savia y corteza,
el fruto y la hoja,
el rico vestido
y su desnudez,
entre hielo y frío.

En el ser humano,
misterio y grandeza,
el anciano y niño
conviven y sueñan.

Van por el camino
dentro de una piel
que alberga un espíritu
y caminan juntos:
finito, infinito,
su luz y su sombra
el viejo y el niño.

Caminan, tropiezan,
siguen el camino y
descubren en él:
la cepa, el racimo,
la arena, la roca,
la paja y el trigo,
el ave, el gusano,
la fuente y su sed,
el hambre insaciable,
el sabio destino.

Caminan y sueñan
con su ayer, su hoy
y el mañana esquivos.

María Palacios

(Grupo Poético Brétema)




Terra galega...

Terra galega

terra de choiva

terra mollada

campos de verdes herbas

ríos de augas claras

fontes de cristalina augas

rías que as riquezas

dos mares gardan

Terra da miña terra

como che estraño na distancia

nos meus pensamentos tan cerca

tan lonxe na mirada

a miña terra amada

Soñoo nunha bela alborada

os recordos da miña infancia

recordos dunha terra á que amas

da que se che afastas, a estrañas

e queres volvela a ver, para abrazala

e quedarche durmido, mentres ela

cóidate e garda.

 

Manuel Carlos

(Gran Canarias)




“O patrón”

"O patrón"

 

Ai veñen os da procesión

portando tódolos santos,

¡mi madriña qué emoción!

e a virxen co seu manto

 

As campás que ben che soan

no alto do campanario,

os nenos que ben as tocan,

repican, repenicando

 

E cómo estoupan as bombas,

foguetes, moitos  estralos,

os ceos cheos da pompa

e de fume engalanados

 

Hoxe,  o día do patrón,

haberá festa rachada,

non  faltará o  roscón

e baile ata madrugada.

 

A misa de doce curas

van de branco inmaculado

toda rapaza procura,

neste día estrear algo.

 

Os homes  traxe de pano,

que non falte a gravata,

enfeitados,  peiteados

e unha flor na solapa.

 

Os nenos ben lavadiños

todo o corpo e orellas,

as nenas cos seus riciños

que aos anxos asemellan.

 

Os mozos agardan o baile

para escoller  a parella,

as mozas agardan en balde

ao principe das estrelas.

 

Mais todos  serán felices

neste día do patrón,

e  non papan as  perdices

porque  baratas non son.

 

Santiago Glez.-Brañas Barreiro

(Grupo Poético Brétema)




Sábado

Sábado

 

Afuera la  lluvia blanda penetra el callado cuerpo de los campos

Un goloso silencio se apodera de las cosas.
Mientras mi conciencia me habla desde lo interno.
Quizá con esa paloma ansiosa de volar, anidada en mi alma.
Quizá desde esta oscuridad de simiente esperando su epifanía.
Quizá desde esta brillantez de relámpago,
desgajado de la profundidad de la tormenta.
¡Qué lejano es el afuera huyendo sin sustancia!
Y que intensa la claridad del momento del encuentro
Que continúa palpitando a pesar de que
haya juntado la fatiga de mil días
y la desesperación de mil peligros.
A pesar de que haya subido a la sima la redonda roca
hasta hacer huella
y opacado con sangre el filo de la planicie lunar de la salina.
Ahora, los vientos se han dormido
y reposa tu capullo en la tibieza de mis manos.
Ahora, el diapasón vibra sus ondas más armónicas
y el latido del tiempo se clava en un momento eterno
y las estrellas atraviesan la noche azorada
y se revela el poema de nuestra profecía.
Porque afuera
Porque lejos, en el olvido,
La lluvia blanda penetra el callado cuerpo de los campos.

Pero aquí,
la emoción de mis lágrimas,
penetra las sagradas azucenas de tu alma

 

Daniel Uriza

(Argentina)

Blog de Daniel:

http://buscandomipropiavoz.blogspot.com




Divagacións ó pé lume

Divagacións ó pé lume

 

Casa sen lume,

corpo sen alma.

Fogar con lume

un mar en calma.

 

Quéntase toda a familia,

quéntase ó amor do lume,

nas noites de rudo inverno,

ollando o fume e o nume.

 

O lume tornaba o frío

arredor dunha lareira ,

o lume quentaba os corpos

cando viñamos da leira.

 

Gustábame ve-lo lume,

as chamas que del saían,

como do interior nacían

como se alongaba  o fume.

 

O lume é purificador,

chisca con forza as faíscas

nun contínuo e tolo baile

coma turcas odaliscas.

 

A chama do lume chamusca

o que non pode queimar,

así fai o envexoso

co que non pode acadar.

 

Co lume podemos  ver,

serve para alumear,

e tamén para inspirar,

e  atender e acoller.

 

Gustábame ve-las caras,

coloradas, relucentes,

e as vergonzosas olladas

de quen estaba o meu rente.

 

O amor é coma o lume:

ollan  o fume os de fóra

e non ven as laparadas

os que na cabana  moran

 

Cantas voltas e máis voltas,

arredor dunha fogueira,

darían os nosos ancestros

nas noites de lúa chea.

 

Fai falla calor humano

para ter amigos sinceros

Necesitamos do lume

para derrete-lo xelo.

 

Teño ouvido algunha vez

que o herexe ardía no fogo,

por man do cruel teólogo

borracho de insensatez.

 

Encéndelle a un home un lume

e terá calor un día,

móstralle como se fai,

non terá frío na vida.

 

O lume de leña verde

fai máis frío que calor,

mais se acendiche-lo fogo

o seu fume é acusador.

 

Quen ten o vicio do xogo

ten un cancro na súa alma

como se fose unha lapa

que rematará en drama.

 

Xovenca que non empreña

e lume que non me quenta

non os desexo na casa,

cáseque son unha renda!.

 

Olla, nena, as estreliñas,

mais non te esquezas, muller,

de acender o teu fogar,

non te vaias a toller!.

 

Rapaza tés mala cara;

andas xogando con fogo,

ti non sabes, miña nena,

que é un perigoso xogo?

 

Onde houbo lume unha vez,

rapaza, arredate del,

pois na túa candidez

non deterás ó corcel.

 

Porque o que xoga co lume

adoita saír queimado,

- xa o dicían os vellos-

ou dabondo chamuscado.

 

Casa sen lume,

corpo sen alma.

Fogar con lume

un mar en calma.

 

Xosé Antonio Suárez Aneiros

Cedeira

(A Coruña)




Nuestras amigas las cigüeñas…


Nuestras amigas las cigüeñas…

 

Cuando dejan a su África

buscando una nueva vida,

dejando atrás tierra árida

y volando a la prometida.

 

Usando siempre la lógica

organizan su partida,

que de forma sistemática

se van Atlántico arriba.

 

Andalucía y Extremadura

son sus primeras colonias,

por su amplia agricultura

resultan tierras idóneas.

 

Algunas van más al norte

hasta alcanzar Galicia,

con colonias en Monforte

y en la Antela una delicia.

 

Nuestro tiempo sin recorte

observando vuestras rutas,

tuvimos pues mucha suerte

tomando muy buenas notas.

 

La notable envergadura

y vuestro alteo pausado,

en nuestra memoria perdura

vuestra imagen del pasado.

 

En épocas de bonanza

no tendréis que regresar,

se nivela la balanza

y hambre no vais a pasar.

 

Y a vuestra negra hermana

que empieza a escasear,

si no aumentan en Doñana

mal lo vamos a pasar.

 

Ya os vimos en unión

y conquistando Castilla,

vuestro noble corazón

nos suena de maravilla.

 

Siempre hay una razón

aunque ésta sea sencilla,

en los picos de Urbión

entre alguna garcilla.

 

Félix Loira

(Grupo Poético Brétema)



Eu quixera ser poeta...

Eu quixera ser poeta

para berrar

forte, moi forte

e así escachar

corazóns

de vidro.

 

Corazóns

de folla de lata.

Quixera loitar,

pero non sei como.

 

Eu síntome morrer

co frío

que me recorre

máis alá

do meu corazón,

do meu ser.

 

Margarita Agulló

(Grupo Poético Brétema)




Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.