Yo quisiera

Yo quisiera

 

Yo quisiera ser gaviota

para volar sobre el mar

y descansar en las rocas

y en la playa dormitar.

 

Yo quisiera ser gacela

con alas de libertad,

cruzar colinas y valles,

sobre el viento cabalgar.

 

Yo sólo quiero, amor mío,

poder tus ojos mirar,

soñar contigo esta noche

y a tu lado despertar.

 

Rosa Morales

(Grupo Poético Brétema)




Cuando juntes tus recuerdos…

Cuando juntes tus recuerdos…

 

Cuando juntes tus recuerdos

y cristales de mi alma,

y busques en mis suspiros

tus destellantes miradas,

has de ver en tus caminos,

cómo tus luces se apagan.

 

Cuando recojas tus sueños

escritos en mis palabras,

y recuerdes mis pupilas

como lunas plateadas,

has de ver en tus caminos,

cómo tus luces se apagan.

 

Cuando arranques de tu pecho

las ilusiones pasadas,

y hablen tus sentimientos

de los llantos de mi entraña,

has de ver en tus caminos,

cómo tus luces se apagan.

 

Cuando digas que yo he sido

la hermosura de tu alma,

y el amor de tus amores

añorando tus nostalgias,

has de ver en tus caminos,

cómo tus luces se apagan.

 

Cuando lloren tus pupilas

por tantas cosas amargas…,

y veas los mares míos

tan llenos de densas lágrimas,

has de ver en tus caminos,

cómo tus luces se apagan.

 

Francisco de Sotavento

 

Cedeira

(A Coruña)

 

 

 

 




Jaula

Jaula

 

Sobrepasas mi silencio,

torturas mi soledad,

aunque no quiera, en ti pienso,

no existe quien pueda ya,

arrancar este tormento

que agrede mi intimidad.

 

Llamarada, fuego lento,

me cercas cada vez más,

donde ya no hay retroceso,

la vida, tiempo que va

devorando nuestro cuerpo,

lentamente, más y más.

 

Como un molino que muele,

rueda que no has de parar,

jaula que a todos encierras,

abierta de par en par.

 

Isaura Lago

(Grupo Poético Brétema)




Resurreción

Resurreción

 

un beso en el andén

aletea promesas

como quien cierra los ojos

sobre la almohada

 

porque el sueño lo vence

 

pero sabe que luego renace

 

un beso que

destella

late

canta

la ausencia plena

 

un beso que

brilla

vive

alaba

tu flama eterna

 

un beso que

acalla

cura

consuela

mi recóndita pena

 

 

y los trenes que ponen distancia

la espera

y las cárceles de papel

la espera

y las caras desconocidas

la espera

 

los puertos olvidados

los hangares remotos

los espacios siderales

hasta volver a ti

 

entonces:

la muerte y la resurrección

 

muero en tus brazos

 

 

y renazco a la gloria

 

Daniel Uriza

(Argentina)

 

Blog de Daniel:

http://buscandomipropiavoz.blogspot.com

 

 




Miña terra

Miña terra

 

¡Ay!, miña terra galega

de moitos traballos duros,

dentro dos seus mesmos muros,

ou traballos fora d´ela.

 

Hórreos plantados na terra

foron testemuñas mudos

de tantos días escuros

de fame e sementeira.

 

A onde van os galegos

cando non están na terra?,

na procura duns talegos

entre xentes extranxeiras.

Cando poden voltan ledos

con cartos na faldriqueira.

 

Santiago González Brañas

(Grupo Poético Brétema)

 

 

Dibujo: Mariano Marcos Abalo

(Grupo Poético Brétema)

 

 

 

 

 

 




Sos...

Sos...

 

Os dous sos...
no medio do monte,
sos... cos nosos medos,
eu co meu medo
e o lobo
co medo do lobo

 

Sos...
eu, meus ollos
e o lobo
os ollos do demo
grises e vermellos
atravesando a noite.

 

Sos...
unha noite do inverno
fría e con vento, 
choiva, tronos e raios, 
todos ao mesmo tempo.

 

Sos...
mirada fría, asasina a do lobo,
a súa boca, negra coma o seu tobo,

escura coma a ialma do demo,

amosa os seus dentes
mentres  seus ruxidos
atravesaban a noite.

 

Sos...

Óense disparos

de lonxe,

entre as árbores,

cunhas negras nubes,
a  Lúa vístese de loito.

 

Ergue a testa o lobo,
venta cara a o ceo,

dá media volta e afástase.

 

Sos...
Os ollos grises e vermellos

i eu cos meus ollos

 

Sos...

no medio dos toxos,

cos nosos medos,

Sos...

 

Manuel Carlos

(Gran Canarias)




La copa de la vida

La copa de la vida

-Reflexión a mí misma-

Sorbe lento, despacio,
la copa de la vida.
Nunca apures los tragos.
Tendrás sed, no sentida.

Mantén siempre en la noche
tu lámpara encendida,
hasta que traiga el alba
la luz a tu pupila
y tomes otra copa
para sorber la vida.

Sorbe, bebe despacio,
que, a veces, quema, abrasa
el trago de la vida.
Sorbe, bebe despacio
porque hay tragos amargos
a sorber muchos días.

¿Por qué en copa tan nueva
dejo caer acíbar?
¿Por qué tengo mi copa
ya llena, ya vacía?
Bebo, apuro, no acabo
la copa de mi vida.

Sorbe, bebe despacio
la copa de la vida.
Para no atragantarte,
paladea, respira...
Saborea despacio,
bien llena o, ya vacía
tu copa. Brinda, bebe
hidromiel, ambrosía,
licores flameados
y escarchas derretidas.

Echa sabores nuevos
en tu copa vacía.
Llena de agua tu copa
que, en cada instante
es nueva el agua
en el río de la vida

María Palacios

(Grupo Poético Brétema)




O que procura atopa

O que procura atopa

 

Algo me faltaba,

algo que non tiña

que me desvelaba,

algo que arelaba,

a gracia divina.

 

Subín ó outeiro.

baixei á chaeira

percorrín vieiros

mirei nos cruceiros

e non din con ela.

 

Procurei a Deus,…

non o atopei.

Pescudeime  a min,…

tampouco me vin.

Canso de buscar

neste gran  xardín

procurei ó afín

e atopei nel…

a Deus, a ti, e a min.

 

Para que Te vexa, Iahvé,

fixéche-lo mundo que vexo,

ouh,  meu Señor, meu Creador,

orixe do simple e o complexo.

 

José Antonio Suárez Aneiros

 

Cedeira

(A Coruña)

 




Ondas, ondiñas

Ondas, ondiñas

 

Ondas, ondiñas que ondulando veñen e van.

Ondas que na súa carreira brincan no mar,

ata chegar á Praia e na area desfiañar.

Sentadiña nun penedo eu abraiome ó velas chegar.

Ondiñas que enfeitizan ó escoitalas cantaruxar.

 

Mar, oh mar!

Só con decir o teu nome xa podo soñar!

 

Candela

(Grupo Poético Brétema)




Amigos, amigas

Amigos, amigas

 

Vosotros que sois los seres

que llegáis al espíritu

inundándolo de sonrisas,

sois los protagonistas vivientes

de las delicias más exquisitas.

La verdad es vuestra esencia,

la entrega la maravilla,

la disposición el lazo

que hasta tornáis

                       el sacrificio

                                          en vida.

De los tesoros de este mundo

sois lo mejor de la Tierra,

porque estéis lejos o cerca

vuestra presencia no tiene fronteras,

ya que para el cuerpo sois huesos de mis huesos,

                                            carne de mis carnes,

                                            y agua cristalina

                                            que carece

                                            de impurezas,

siendo vuestra existencia luz ,

                                                raíz

                                                        y  estrella.

 

Chicha Cerecedo Rego

 

Puebla del Caramiñal

(A Coruña)

 

 




Juventud

Juventud

 

Juventud divino tesoro,

qué lejos te siento.

Ya llegan los años cansados

de ancianos lamentos,

qué pena sentirte tan cerca

vejez de los tiempos.

 

Quién volviera a vivir

los años felices y tiernos,

de dulces coloquios,

de risas, de versos.

Hoy, al correr de los años

qué lejos me siento.

 

Mis mejores años

los guardo en mi pecho,

como se guarda algo

tan feliz y tierno,

que solo me deja

cuando uno está muerto.

 

Gloria Teiga Freijomil

(Grupo Poético Brétema)

Blog de Gloria:

http://poemasentierrahumeda.blogspot.com/

 

 




Me miro en tu mirada

Me miro en tu mirada

 

tus ojos,

mis ojos

sol y planeta

 

hay apogeo y órbita

luz de estrella en fuga

vuelo plateado de libélulas

 

hay mundos

espejos infinitos

ocaso y génesis

 

en tu mirada
me reconozco
y me entrego a la trama de su luz
al movimiento

 

y ahora somos danza

somos la danza infinita

que gira en todo lo que vemos

la danza que se expande o se contrae

la conciencia que canta o se abandona

el blando sauce que se deja llevar por la brisa

y sin embargo

permanece.

 

Daniel Uriza

(Argentina)

Blog de Daniel:

http://buscandomipropiavoz.blogspot.com

 

 




Castro de Pedra Moura

Castro de Pedra Moura

 

Castro de Pedra Moura,

lugar milenario,

de segredos profundos e gardados,

beleza incomparable,

dende esa miradoiro natural,

que nos ofrece a natureza,

obsérvasnos con placidez, provocando

sentimentos encontrados.

 

Castro de Pedra Moura,

dende a túa atalaia,

no Monte da Pinceira,

na miña fermosa parroquia,

de Borreiros,

vixías todo o Val Miñor, a ría de Vigo,

e hasta a península do Morrazo.

 

Dende a túa altitude,

nos atopamos con as fermosas vistas de Monteboi,

onde atopase o parador

Nacional Conde de Gondomar,

a pequena península de Santa Marta

e a súa capela,

Monte Ferro co seu monumento aos mariñeiros,

a Virxe da Rocha enfrontada na distancia,

coa estatua da liberdade, en Nova York

 

E ala, afastadas as illas Cies,

que fan corredor para os barcos de

tódalas tonelaxes rumbo o porto de Vigo

ou saíndo del.

 

Castro de Pedra Moura,

tal como me acompañas nesta vida,

dándome paz e sosego,

no mais chegar a ti,

alégracheme a existencia,

cando esta remate,

a ti quero volver convertida en cinzas,

desexo acóllasme nos teus brazos para sempre,

igual que o fas en vida.

 

Mª Luisa López

(Grupo Poético Brétema)

 

 

 

 

 




Cuando mi mano no escriba

Cuando mi mano no escriba

 

Todos mis versos dorados

llevan mi melancolía,

en ella tengo dos penas:

Una la tengo en el alma

y otra es la pena mía.

 

Mis versos no tienen madre,

y apenas tienen familia,

respiran bajo el silencio

y en el silencio agonizan.

 

¡Ay míseros de mis versos!

Cuando mi mano no escriba,

quién les dará mi ternura,

y quién mis mansas caricias.

 

Francisco de Sotavento

 

Cedeira

 (A Coruña)

 

 

 




Si y No

Si y No

Si habrá quien plante un rosal
y quien contemple la hierba
y a las fieles golondrinas
que anuncian la primavera.

Siempre habrá quien de una rosa
como señal de otra entrega.
Siempre saldrá el arco iris
al final de una tormenta
y teñirá la alborada
de color nuevo la tierra.

Siempre habrá brazos que acogen
al niño que llora y tiembla y
se estremece el corazón
cuando los ojos contemplan
toda la vida en dos brazos
poderosa e indefensa.
Y siempre habrá ojos que vean
el brillo de las estrellas.

No siempre es la noche fría
tan oscura, larga y negra
porque hay muchas que son cálidas
y claras, de luna llena.

 

María Palacios

(Grupo Poético Brétema)




Para besarlo en silencio

Para besarlo en silencio

 

Tengo ansias de volar,

como cometa en el viento,

tengo el olor en mi piel,

y su calor en mi cuerpo.

Cuando veo que no está,

siento un estremecimiento,

que me perturba el sentido,

en nada encuentro consuelo.

Por eso volar quisiera…

Para salir a su encuentro,

desplegándome en los aires ,

para besarlo en silencio…

Abrazándome a las nubes,

escalando en sus deseos,

recorriéndole en los poros ,

entre compases de vértigo.

Deslizándome en las olas,

con los reflejos del cielo;

y corriendo por la arena,

de este candente desierto.

 

Dolores Pereira Vázquez

 (Boria)

 

Ferrol

(A Coruña)

 

 

 

 

 

 




El saludo

El saludo

 

Yo os saludo a todos, mortales

Extasiado ante vuestros corazones

Nada mejor que una firme voluntad

Que es la razón de todas las razones

 

Yo comparo un fuerte pino

Con un ser esbelto y silencioso

Que hace preguntas a los vientos

Que se alza altivo y victorioso

 

Hacia vosotros se dirigen las miradas

Los oídos atienden vuestros cantos

¿Por qué no viene el que anunciaba su llegada?

¿Tendrán que ir a buscarlo nuestros llantos?

 

¿Lo ha devorado la soledad?

Lo soledad no come a nadie

Por todas partes veo crueldad

Me pregunto, si a Dios lo ha visto alguien

 

Lo último de Dios viene hacia mí

Todo el hastío de la sociedad

Todos los que no saben esperar

Todo el que no tiene caridad

 

Para todo el que camina con brazos y piernas

Sobre nuestras almas pesan muchas cargas

Somos barqueros que transportamos almas

Somos escaleras para soportar horas amargas

 

No queremos rastro de otro Dios sobre la tierra

Es preciso que vengan los leones vengadores

Habladme de mis jardines, no de guerras

Yo no pido vuestro dinero, gloria ni honores

 

Mi más alta esperanza son mis hijos

 

Ceneme

(Grupo Poético Brétema)

Blog de Ceneme:

http://ceneme-ceneme000com.blogspot.com

 

 

 

Vida sinxela

Vida sinxela

 

Non envexo de quen ten

casas, tesouros e leiras;

o que arelo nesta vida:

ve-la terra sen fronteiras.

 

Ter unha vida tranquila

afastada deste mundo,

sen gabanzas, pois só quero

vivir ledo e xocundo.

 

Tres cousas hai no universo

que din dan felicidade:

saúde, cartos e amor,

pero eu digo e a bondade?

 

Se teño saúde e sorte,

xa teño demasiado,

tendo xa unha das dúas,

síntome pleno, abundado.

 

Ver medrar felgos e herba,

ver saír a luz do sol,

e ollar cando desperto

o sorriso dunha flor.

 

Nas noites mornas de luar,

contemplar o firmamento

e recordar ós meus pais,

pois están no pensamento.

 

Poñer nome a cada estrela,

ti a unha, eu a outra

bautizarémolas todas,

incluídas as máis outas.

 

 

A unha chamarémoslle,

por ser bermella, Antares,

outra por limpa Pulchérrima;

- e a aquela de alí?, Cantares.

 

A esta que está ó meu rente

como lle chamarei, nena?,

chamaraslle…chamaraslle,

que che parece, Azucena?

Azucena é moi bonito;

pro* cádrame máis Malvela,

pois rima co nome da dona,

da miña dona Sabela.

 

José Antonio Suárez Aneiros

 

Cedeira

(A Coruña)

 

*pro: pero.

 

 




Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.