Cuando mi mano no escriba

Cuando mi mano no escriba

 

Todos mis versos dorados

llevan mi melancolía,

en ella tengo dos penas:

Una la tengo en el alma

y otra es la pena mía.

 

Mis versos no tienen madre,

y apenas tienen familia,

respiran bajo el silencio

y en el silencio agonizan.

 

¡Ay míseros de mis versos!

Cuando mi mano no escriba,

quién les dará mi ternura,

y quién mis mansas caricias.

 

Francisco de Sotavento

 

Cedeira

 (A Coruña)

 

 

 




14 comentarios:

Laura dijo...

Precioso poema Francisco, todo en el denota sensibilidad y belleza poética.

Me atraen especialmente los siguientes versos:

"... respiran bajo el silencio y en el silencio agonizan..."

Esclarecedores versos y esclarecedor ese silencio, tan suave, dulce y enigmático.
Un beso,Laura.

jasa1945@yahoo.es dijo...

Non, non estou de acordo contigo. Os teus versos teñen pai e nai na mesma persoa; ti os enxendraches, pariches e criaches e, cando a túa man xa non poida escribir, que vai para longo, aloumiñarán e recrearán os poemas os teus lectores.Unha aperta.

Cedeira
José Antonio Suárez de Aneiros

Anónimo dijo...

Gracias Lauriña. E a primeira vez que te vexo na miña dorniña e non sabes o que me aleda verte tan noviña e feita xa unha poetisa. Gracias pola analítica poética, porque quen lle dera algunha muller dicir o que ti dis na poesía.

Quérote ver cos teus poemas a veiriña dos meus porque sei que chegarás moi lonxe.

Espero que lle fagas un poema ao "RÍO LAGARES", que foi un barco de Vigo de arrastre e viña do Gran Sol cargado de peixe. E foise ao fondo na Punta Candieira de Cedeira, morrendo doce homes e salvándose dous ao albrexar do día 15 de naio 1953.
A noite estaba moi pechada de cerrazón de norte, polo que non sabían onde estaban.
Morreron ao pé do faro da Candieira pero daquela aínda non alumeaba. Graciñas, linda. Un biquiño Sotavento de Cedeira


Graciñas, meu querido Antón. Xa sei o que me dis, pero ao verso triste merece estas metáforas líricas e belas, sen nai e e apenas sen familia.
Deberemos seguir levando a mesma
voga coma os nosos antergos poetas.

Hoxe imos levar á nosa compañeira Lauriña a ver a costa de Cedeira para que escriba da nosa vila como escribeu Manoel Xosé coa súa máquina de quitar fotos e fotos divinas. Unha agarimosa aperta de Sotavento de Cedeira.

Anónimo dijo...

Querido hermano Sotavento:

Cuando tu mano no escriba, lo hará tu mente, tu alma.
Seguirá tu ternura y caricias y esa cadencia de tu poesía

Daniel

Pilar García Piñeiro dijo...

Francisco, que lindos versos y que suaves y que llenos.
Versos que brotan, que surgen del alma, que gritan, que claman, versos que se hacen vida, versos que son eternos... Podrá morirse el poeta, podrá llegar el invierno, pero los versos del alma, aquellos que son eternos, esos no mueren nunca, llevan la vida con ellos.
Un beso. Pilar

Anónimo dijo...

Gracias Pilar, ya hacía tiempo que no
sentía tu voz de poeta en nuestros comentarios.

No sabes lo que nos vales en nuestros ánimos poéticos con tu sapiencia sobre el verso y el color de la palabra.

¡Eres la mágica metáfora dentro de un termómetro poetico! Un beso.Fco. de Sotavento de Cedeira

Anónimo dijo...

Siempre habrá quien los lea y pase por ellos su vista y agradezca lo que has escrito, escrito durante tu vida.
San ti Brañas

Anónimo dijo...

Gracias Santi, por tus palabras de ánimo. Cedeira es tierra de poetas pero no se ha mirado sobre este particular.
No lo digo por mi ni por Antón sino por los que he conocido ya de viejos que recitaban e inventaban una quintilla sin saber lo que era esa obra.
Y sobre las coplas los "Cocos" eran únicos, tal como José, que tiene jugado contigo. Otro era el Moreno (das Pontigas),luego el Fangulo, Mexacaneto, Teodorico, hermano de mi abuelo.Buenamor,y otros más que te diría, sin contar con tu padre aunque que no era de Cedeira, pero el embrujo de la Villa, despierta al poeta, pero casi todos han muerto sin saberlo.
por lo tanto, muchos poemas están sin padre ni madre. Fco. de Sotavento.

Anónimo dijo...

Tu poema es precioso, Francisco. Cuando tu mano no escriba nos dejarás tus recuerdos. Enhorabuena. Ceneme

Anónimo dijo...

No estés triste poeta
cuando tu mano escribir no pueda
tendrás las manos amigas
de más de cien poetas
que escribirán
los versos que tú quieras
para que tus versos no se pierdan
en tu cabeza, poeta. Un abrazo, manuel carlos

Anónimo dijo...

Muchas gracias Miguel y Mnuel Carlos,como humanos, siempre nos agrada que nos lean nuestros compañeros y forasteros.
El poema de Ceneme ya lo he leído, pero si fuese un romance me gustaría más y el tuyo Manuel,ya pertenece al campo romántico que huele a fuego y a juventud. Un cordial saludo
para los dos de Fco. de Sotavento.

DOLORES PEREIRA dijo...

MI QUERIDO AMIGO .TUS POEMAS SON PRECIOSOS Y CON TU FINA PLUMA DE COLECCIÓN .Y NI EL TIEMPO LOS DEJARA MORIR.UN FUERTE ABRAZO.

Anónimo dijo...

Eu quero falar só, e voume facer as preguntas e as respostas.
Señor Sotavento: Vostede cre nese Deus que a humanidade ten por Creador de tódalas cousas que vemos e que son tanxible? Si señor.
¿Deus é home ou é espírito? ¡Pobre de nós se fose home!

Vostede cre que nosoutros somos esistencia viva? Eu sigo diciendo igual que René Descartes.

Din que a Deus ninguén o veu. Iso é mentira, Xesucristo foi quen o veu e quen falou con El.

Xesús non é un impostor.
Felipe apóstolo de Xesús quíxose asegurar como moitos homes da terra preguntándolle: Mestre,"móstranos a teu Pai e bástanos".
Xesús repostoulle:"Pero Felipe, tanto tempo con vosoutros e aínda non me coñecedes; Eu mais meu Pai unha soa cousa somos, Eu en El, e El en Min"

Señor Sotavento, porqué o mundo necesita creer en Deus? O mundo pretende e procura a Deus porque é o único alimento que sostén a alma e o espírito do home e asemesmo, gózase recordando como único poder soberano sobre todas as cousas creadas.

Se non houbese Deus, ninguén pensaría Nel. Seríamos máquinas de carne sen ningún pensamento e sentimento espiritoal.
Pero mañán virá alguén que nos diga que o sol é un borrallo que fixeron catro científicos e que a expansión do universo que é un oco irreal.
Bueno,Señor Sotavento, deica outra mellorada para falar de Deus e poñelo nos nosos poemas con liberdade sobre a súa existencia.

Francisco de Sotavento-Cedeira

Anónimo dijo...

Francisco : Tu alma, madre viva y fecunda de tus versos es la madre de tus versos. Ella mueve tu mano para scribirlos y cuando la mano no se mueva, la semilla germinada dará su fruto despertando sentimientos que la esperaban. Mi cariño María

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.