Castro de Pedra Moura
Castro de Pedra Moura,
lugar milenario,
de segredos profundos e gardados,
beleza incomparable,
dende esa miradoiro natural,
que nos ofrece a natureza,
obsérvasnos con placidez, provocando
sentimentos encontrados.
Castro de Pedra Moura,
dende a túa atalaia,
no Monte da Pinceira,
na miña fermosa parroquia,
de Borreiros,
vixías todo o Val Miñor, a ría de Vigo,
e hasta a península do Morrazo.
Dende a túa altitude,
nos atopamos con as fermosas vistas de Monteboi,
onde atopase o parador
Nacional Conde de Gondomar,
a pequena península de Santa Marta
e a súa capela,
Monte Ferro co seu monumento aos mariñeiros,
a Virxe da Rocha enfrontada na distancia,
coa estatua da liberdade, en Nova York
E ala, afastadas as illas Cies,
que fan corredor para os barcos de
tódalas tonelaxes rumbo o porto de Vigo
ou saíndo del.
Castro de Pedra Moura,
tal como me acompañas nesta vida,
dándome paz e sosego,
no mais chegar a ti,
alégracheme a existencia,
cando esta remate,
a ti quero volver convertida en cinzas,
desexo acóllasme nos teus brazos para sempre,
igual que o fas en vida.
Mª Luisa López
(Grupo Poético Brétema)
8 comentarios:
Gracias María Luisa por amar o que debemos amar aínda que son pedras mouras.
Pero dentro desas moradas aínda parece que están os nosos antepasados porque as pedriñas aínda alentan o alento que eles alentaron.
Coma ti, e coma eu e moitos máis galegos, gozamos das nosas pedras porque para min e para moitos teñen vida espiritual aínda que son matertia.
Pero qué sosego, qué paz interna se adentra en nós cando
as palpamos e recorremos as moradiñas circulares como lles chamo eu.
Felicidades por traernos
unha mostra dos nosos castros. Un agarimoso saúdo de Fco. de Sotavento de Cedeira.
Gracias María Luisa por amar o que debemos amar aínda que son pedras mouras.
Pero dentro desas moradas aínda parece que están os nosos antepasados porque as pedriñas aínda alentan o alento que eles alentaron.
Coma ti, e coma eu e moitos máis galegos, gozamos das nosas pedras porque para min e para moitos teñen vida espiritual aínda que son matertia.
Pero qué sosego, qué paz interna se adentra en nós cando
as palpamos e recorremos as moradiñas circulares como lles chamo eu.
Felicidades por traernos
unha mostra dos nosos castros. Un agarimoso saúdo de Fco. de Sotavento de Cedeira.
Gracias María Luisa por amar o que debemos amar aínda que son pedras mouras.
Pero dentro desas moradas aínda parece que están os nosos antepasados porque as pedriñas aínda alentan o alento que eles alentaron.
Coma ti, e coma eu e moitos máis galegos, gozamos das nosas pedras porque para min e para moitos teñen vida espiritual aínda que son matertia.
Pero qué sosego, qué paz interna se adentra en nós cando
as palpamos e recorremos as moradiñas circulares como lles chamo eu.
Felicidades por traernos
unha mostra dos nosos castros. Un agarimoso saúdo de Fco. de Sotavento de Cedeira.
María Luisa, el lugar donde nacemos tiene para nosotros una atracción especial y aunque otros no lo aprecien, allí donde hemos jugado y pasado los dorados años de la jueventud es dificil que no dejen sentimientos como los tuyos. Felicidades. Ceneme
Hermosas alabanzas a la tierra, a la magia y al misterio. Galicia es tierra de ensueño, vergel de vida y fuente inagotable de paisaje y sabiduría. Un beso. Pilar
Querida : Yo no sé leer galego pero percibo que tú desde tu "miradoiro "lees las piedras, el tiempo ...y todo vibra en tu poema bello. Sigue asomada a la presencia que late en el entorno y lejos de él Felicidades y un beso María
¿alguien duda de la poeta que llevas dentro? Enhorabuena
Santiago Glez.-Brañas
As pedras, pensaron os nosos ancestros, son material inmorrente, por iso fixeron os castros, momumentos funerarios e outros con grandes laxas. Así é poesía, palabras que, a xeito de sillares conforman sentimentos, emoción e pensamentos.
Noraboa.
Cedeira
José Antonio Suárez de Aneiros
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"