Al poeta, Al amigo



 

Al poeta, Al amigo

 

Allí estaba, allí estaba

cual si estuviese dormido

entre coronas de flores

y dos cirios encendidos.

 

En la estancia custodiaba,

la imagen de un Santo Cristo

y una vez más le pregunto

Señor, ¿por qué hemos de irnos?

 

Pero esta vida concluye,

aquí todo está predicho,

por diferentes caminos

todos hacia el mismo sitio.

 

El llanto nubló mis ojos,

el corazón encogido

nuestro Serxio, allí estaba

él también se nos ha ido.

 

¡Que bonito recitaba!

En su buen hacer, que estilo

proclamando a esta Galicia

que siempre llevó consigo.

 

¡Ay, como nos cautivaba!

Con su voz, canela y trigo

adiós Serxio, el poeta

adiós Serxio, el amigo.

 

Te has ido con tu Galicia,

ella te dará cobijo.

 

Isaura Lago

(Grupo Poético Brétema)


Huellas



Huellas

 

Esas huellas que no vemos…

amor,

como impronta

en el alma.

 

El pájaro rozando

el agua

y el pez navegando.

 

El viento moviendo

las hojas

rendidas de otoño.

 

Los astros

titilando las rutas

cabalísticas del zodiaco.

 

Esas huellas que no vemos…

amor,

como impronta

en el alma.

 

Las horas

modulando los lagos

serenos del tiempo

 

El bebé mamando

en tu rostro

la sonrisa de cariño.

 

Tus ojos mirando

en mis ojos

un sueño lejano.

 

 

Esas huellas que no vemos…

amor,

como impronta

en el alma.

 

Daniel Uriza

(Argentina)

Blog de Daniel:

http://buscandomipropiavoz.blogspot.com

 

 

 


OTROS PEREGRINOS



OTROS PEREGRINOS

El mar que se  bebe el sol,
cuando se muere la tarde,
es semillero de vida:
plural, madura, abundante,
y en ofrenda permanente,
generoso nos la ofrece.

El mar que mece la vida
y, le canta, mientras crece,
cierne la sombra en sus aguas
una oscura y mortal sombra
que quiere cantar victoria.

El mar se embravece
y de sí la arroja.
Una y otra vez
la amarra en la costa
y, cual ave fénix,
resurge de nuevo
la mortal ceniza
y, convulso el mar,
presto la vomita
de nuevo en la costa
y  llora Galicia,
pues se ha hecho " Da Morte "
su costa y sus islas.

Luchan dos titanes:
la muerte y la vida.

Se oscurece el sol.
Se oculta en Galicia y
muy negra noche
nos muestra Galicia
y el " Campo de la Estrella"
de esa estrella suya,
con nueva luz brilla
y su parpadeo
despierta, ilumina,
caldea e inflama
a ¡ tantos hermanos !
de cerca y muy lejos
que sienten y ven
otra " Vía Láctea "
que lleva a Santiago.

Nuevos peregrinos:
sin sombrero, capa,
sin bordón, ni concha;
con guantes, mochila,
con rastrillo y pala,
espátula, buzo,
capazo, paleta,
botas, mascarilla,
ven el resplandor
y allí se encaminan.
Quieren ahuyentar
la sombra maligna
y quitar la mortaja
que han puesto a la vida .

El quehacer es arduo:
Se hace largo el duelo:
luz sobre la sombra,
blanco, sobre el negro
y, en lucha continua,
la sombra mortífera
está amenazando,
a la luz se enfrenta
y la desafía...

¡Cuántos peregrinos
con sus manos negras,
manos solidarias,
manos extendidas,
las manos que limpian
la tierra ultrajada
de negro vestida!
Con sus manos negras
y sus almas albas
defienden la vida
que está amenazada
y, sin rendirse, grita.
Cuanto más se hunden
los pies que se cansan
más altos y más firmes
el corazón se alza...

Y, sobre esta noche
que el sol no gestara,
se cierne con fuerza
una nueva alborada:
la de un cielo nuevo
con un nuevo sol
y una tierra nueva,
ya purificada
con la oscuridad
en luz transformada.

Ya en el mar no existen
las letales manchas
pues las mascarillas
exhalan amor
en toda Galicia
porque Boanerges ,
el "Hijo del trueno "
hizo que uno intenso,
con otra energía,
la de amor fraterno,
moviera a los hombres
a limpiar Galicia

María Palacios

(Grupo Poético Brétema)


A Homero Manzi




A Homero Manzi

 

Quisiera haber sido de Homero como hermano

chapotear las calles mojadas por la lluvia

oír el organito que va de mano en mano

averiguar donde está Juana la rubia

 

Saber donde reposa el ciego de Carriego

conocer el romance que atormenta a Malena

porque una vez sabido que era buena

tal vez ya no resista la fuerza del ruego

 

Quisiera andar tus calles reo barrio del Once

Llegar a ver los ojos que aguardan al carrero

Mientras se bailan valses detrás de la hornacina

 

Se lee bien escrito en la estrella de bronce

el  orgullo infinito de un amor verdadero

con su gajo de ruda y su aroma a glicina

 

Fernando Pérez

(Vigo)

Blog de Fernando:

http://fotosocurrenciasyhumor.blogspot.com/

 

 

 


SENDEROS DE UN AMOR



SENDEROS DE UN AMOR

 

Cuando tus ecos exclamen

desde el rincón más querido,

tú serás el suave aroma

sobre mis labios de lirio.

 

Y cuando sienta tu voz

y me llames amor mío,

y resbales por mi boca

como las aguas del río,

mis manos se clavarán

en tus mejillas de vidrio,

endulzando tus pestañas

y tus dunas de berilo.

 

Mas tus cabellos de avena

he de enredarlos conmigo,

entre mi boca y mis labios

para peinar con mis dedos

todos tus bucles y rizos.

,

Y las  flechas de tu amor

se clavarán en mi mismo,

en mi pecho y en mi sangre

cual cinturón de cilicio.

 

Cuando exclames: ¡oh, amor!

y digas: ¡ven amor mío¡

Yo te daré mis amores

como los vientos alisios,

todas las flotas del mar,

las fragatas y navíos,

todos los reinos del mundo

y los misterios cautivos

hasta las piedras sagradas,

donde yo me maravillo.

 

Pues cuando exclame tu voz

y me llame amor mío,

yo te daré las auroras

y hechiceros paraísos.

 

 

Te llevaré a mis islas

y a  los bosques de Cupido,

si en verdad tu voz exclama

y me llame amor mío.

 

Entonces serás mi diosa

de fuego casi divino,

una diosa luminosa

en forma de nebulosa,

en una espiral de luces

de topacio y de zafiro.

 

Hermosa lumbrera mía,

fuego estelar convertido,

dentro de nuestra locura,

y dentro del albedrío.

 

Mi diosa, hada y estrella,

la felicidad y el hechizo,

el cañaveral de mis ojos

y el gozo del misticismo.

 

Una llama inmortal,

un sentimiento distinto…

una luz y una sombra,

una estrella en lo infinito,

una pirámide eterna

unidos al mismo espíritu,

y anclados en el amor

por los siglos de los siglos.

 

Y tu boca exclamaría:

¡Ven hechicero mío!

Alcancemos esa vida

que la noche se nos va

y la tarde tiene prisa.

 

Francisco de Sotavento

Cedeira

(A Coruña)

 

 

 

 


ESPEJISMO



ESPEJISMO

 

Te vi a través del gentío.

Presentí que tú estabas.

Miré hacia el frente,

y si estabas,

más que mirarte,

yo te miré el alma.

Que triste y solitario parecías…

 

Te miré y tú me miraste,

fue un instante solamente,

yo triunfante, tu vencido,

pero que amargo triunfo,

solo bastó un instante,

para entregarte de nuevo

el alma entera.

 

¡Oh!, triste desvarío,

¿por qué no romperé

yo estas cadenas,

para que sea uno

tu corazón y el mío?.

 

Gloria Teiga Freijomil

(Grupo Poético Brétema)

Blog de Gloria:

http://poemasentierrahumeda.blogspot.com/

 

 


O Mico



O Mico

(Para pra)

 

Teño a alma triste,

morreume o meu gato,

non estou para* chistes.

 

Non quero aturuxos

nin ledas foliadas

nin trucos de bruxos.

 

Chamábase Mico,

viña xunta min

e dábame bicos.

 

Cando estaba farto

íase durmir

ó sillón do cuarto.

 

Nas noites de inverno

co frío do leste

pasaba un averno.

 

Cando ía ás mozas,

voltaba lixoso

a causa das rozas

e o baño das pozas.

 

Hoxe ó meu Mico

déronlle un pao,

xa non lle oigo

o seu ledo miao.

 

Malia  quen llo deu

e a súa ralea

por matar ó Mico meu!.

 

José Antonio Suárez Aneiros

Cedeira

(A Coruña)

 

 

 


SENTIMIENTOS POR UN PADRE



SENTIMIENTOS POR UN PADRE

 

Querido papá,

no sé si te expresé mis sentimientos

cuando debía hacerlo,

con el alma en mis manos te digo,

"lo siento",

si no lo hice entonces,

ahora quiero hacerlo.

 

Te quiero,

puedo decirlo más alto,

pero no más claro.

Me siento orgullosa

del padre que el cielo me ha regalado,

y seguiré queriéndote siempre,

aunque no estés a mi lado.

 

Sé papá que me estás escuchando,

siento tu brazo protector sobre mis hombros,

siento la presión de tus dedos infundiéndome tranquilidad y valor,

mis oídos sienten la suavidad del viento,

que me trae tus palabras,

aquéllas que tan sólo yo puedo escuchar,

llamándome "mis ojitos",

en los buenos tiempos,

"mi hijita" en los malos.

 

Padre mío, has sido nuestro baluarte,

nuestro amigo, consejero y educador,

el que siempre ha estado detrás, apoyando.

 

Papá, tú eras junto con mamá,

el motor de nuestra vida,

la guía que debíamos igualar,

ahora a ese motor le falta un eslabón,

que nunca podrá ser reemplazado,

dentro de nuestro corazón.

 

¡Por eso hoy siento que mi alma se rasga de dolor,

se rompe en mil pedazos a causa de la sinrazón!

Dios en el que creías,

decidió tenerte a su derecha,

dejándonos huérfanos de tu amor.

 

Papá, no puedo enfadarme con Él,

no me lo permitirías,

por que Dios la vida te dio

y Él se la llevo.

 

Quiero decirte algo,

pero que quede entre tú y yo,

desde hace un año en el cielo,

hay una nueva estrella,

ésa que pende cerca de la luna

y que tu nombre lleva grabada en su estela,

recuerda cuando feliz mires hacia abajo,

que tus nietos te están observando,

diles ¡hola!, te estarán escuchando.

 

Sé que nos ves llorar:

a mamá, a mi hermano,

y todos los que estuvimos a tu lado,

no podemos evitarlo.

 

A veces el sueño no acude a tranquilizar,

entonces me paro a reflexionar,

sobre aquello que nunca,

me había parado ni a pensar.

 

He llegado a la conclusión,

que el ser humano es egoísta,

¿Por qué? me preguntarás,

Tú que todo lo dabas sin escatimar.

 

Querido papá,

mi reflexión me lleva a pensar,

que cuando un ser querido se aleja,

lloramos por nosotros mismos,

porque nos quedamos sin aquél al que amamos,

sin pensar que quien más ha perdido,

es el que se va.

 

Papá, tus "ojitos",

no sabe cómo decirte que te ama,

que te echa mucho en falta,

ahora no tendré a quien mandar,

escuchando sin pestañear

igual que un niño,

que reprende su mamá.

 

Quiero que estés tranquilo,

cumpliré con todo lo encomendado

y que a solas tú y yo hemos hablado.

 

¡Te quiero, papá,

gracias por tu generosidad,

por tu paz,

por tu amor y bondad!

 

El tiempo sé que el dolor amainará,

pero ¡nunca, nunca papá, te voy a olvidar!

 

 

 

Escrito para mi sobrina en el primer aniversario de la muerte de su padre.

 

María Luisa López Castro

(Grupo Poético Brétema)


Ausencia



Ausencia

 

Presumías ayer  de no creer en DIOS,

me quedé callada.

Te impactaron  unas frases de Nietzsche,

a mí me fascina

el silencio,

la germinación,

el cosmos

y la alborada.

Si el vacío es ausencia

y el principio una incógnita,

tú te quedas

con las hojas,

yo con el TODO

y sus sombras.

 

Chicha  Cerecedo Rego

Pobra do Caramiñal

(A Coruña)

 


¿QUE FOI?



 

 

 

¿QUE FOI?

 

¿Que foi da frecha

que cruzou o meu corazón

cando ti pasaches por alí?

 

¿Que foi daquela rara sensación,

de ganas de fuxir

cando ollabas cara a min?

 

¿Que foi dese formigueo

que percorreu as miñas veas

o saber que ti falabas de min?

 

¿Que foi?, non o sei...

foi o amor que cruzou

como unha frecha ardente,

polos nosos corazóns

ata que sigamos

``OS DOUS´´.

 

Lara (12 años)

Grupo Poético Brétema)

 

 


Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.