Compañera
Vagué por las alturas
buscando una estrella.
Cual mariposa perdida
busqué las flores bellas.
Loca y vana quimera,
sólo hay una flor,
una estrella,
ésa eres tú…
mi compañera.
Alonso Rodríguez
(Grupo Poético Brétema)
Compañera
Vagué por las alturas
buscando una estrella.
Cual mariposa perdida
busqué las flores bellas.
Loca y vana quimera,
sólo hay una flor,
una estrella,
ésa eres tú…
mi compañera.
Alonso Rodríguez
(Grupo Poético Brétema)
ADAXIO A UN AMIGO
Levado no aire
na nube calada,
co dono da terra,
co sabio da trampa.
A ver se quería,
a ver se aceptaba,
a cambio dos mundos,
e a el adorara.
Sentado na orela
coas redes pescaba,
e os fillos do vento
durmian na barca.
Sentado nas rúas,
sentado nas prazas,
as serpes saían
das súas furadas.
Cruzaba sendeiros,
sentaba moradas,
deixaba as ideas,
escritas nas almas.
Oían ledicias,
oían palabras,
oían amores
naquela montaña.
A xente era outra
cando El falaba,
transmitía lume
e inflamaba almas.
Rompía cerrollos
das portas pechadas,
e ardía a blasfemia,
da pompa e da fama.
Era luz de estrela,
Astro de esperanza,
nave de albedrío,
pozo de auga crara.
Na sabeduría,
no mando das calmas,
nos cegos olliños,
e en tantas palabras.
Nos beizos do vento,
nas beiras das praias,
no abrente do día,
soliño na barca.
E na transfigura
do corpo e da alma,
todo é parabéns,
ledícias e gracia.
Lamento sensible
pola amada Patria,
pola súa xente
pedindo xuntanza.
Coa súa presencia,
coa súa mirada,
por fóra das portas,
ó pé das murallas.
Os ciumes rebentan
de amores á Casa,
escapan as pombas,
e os doctores calan.
Na horta fuxido,
na noite pechada,
co sangue na fronte,
sucándolle as bágoas.
A idea da lúa,
a trampa romana,
o berro do Monte,
e a entrega da estampa.
Pois Alguén de lonxe
en traxedia santa,
suspirou profundo
cargándolle mágoa.
E volvendo a vir
na mañán máis branca,
El foise rubindo,
rubindo e rubindo,
camiño da Patria.
Francisco de Sotavento
Cedeira
(A Coruña)
Ó Nazareno
Eu vin un home magoado,
nunha cruz, crucificado
polos homes desleigados.
Coroa de espiñas
chantada na testa,
Xesús nazareno
a túa morte é festa.
Venres Santo cru,
tormento e agonía,
xa carga coa cruz
o que ben dicía.
Eu vin un home cravado,
nunha cruz, crucificado.
Xesús nazareno,
amor polos pobres,
xa pecha os seus ollos,
morre polos homes.
Eu vin un home cravado,
nunha cruz, crucificado.
Sendo moi novo, moi neno,
vin chorando a miña nai
polo home, o nazareno.
José Antonio Suárez Aneiros
Cedeira
(A Coruña)
EL FINAL DEL SENDERO
Cuando el Sol se oculte, sea crepúsculo,
en las sombras alargadas de la noche,
se romperán mis ansias, mis angustias,
y me iré por caminos de cipreses.
Marcharé sin volverme, sin retorno,
dejando atrás el tiempo que he vivido,
atrás quedará mi morada y tu cariño,
me tendré que alejar de todo lo querido.
Lejanas quedarán todas las cosas
que marcaron mi vida y mis desvelos,
los afectos que al mundo me han ligado.
Mas, aún lejos del mundo inalterable,
como una chispa que alerta mi conciencia,
te seguiré queriendo como siempre te he querido.
Gloria Teiga Freijomil
(Grupo Poético Brétema)
Blog de Gloria:
http://poemasentierrahumeda.blogspot.com/
Visión ajena
(Rara forma de ver las cosas)
Algunas de las cosas que pasan
Son el eco de lo que alguien dice
Hay voces que nunca mienten
Los espejos no lo dicen
Sin embargo te lo advierten, te encienden
Varios de los miedos no son vanos
Pero este te humilla e inhibe
Hay coros que nunca quedan
Hay mentiras que te encierran
Y lo peor es que son propias, no existen
Visión ajena o propia, pero errada
Es reflejar mi espalda y ver mis alas
Sentir que vuelo en aguas, nado en aire
Ceno y beso como el ave
Vas comprendiendo
También seguís temiendo
Hoy es lo que sienten
Mas bien lo que pienso
Vas sobreestimando
Pensando en lo que piensan
Detenido en la visión ajena
Federico Marovich
(Argentina)
Blog de Federico:
http://www.raraforma.blogspot.com/
Vida nueva
En un sepulcro vivo colocado.
Es cada corazón su sepultura.
El hombre un Pigmalión y su escultura
a la que dará la VIDA enamorado.
En cada corazón está encerrado.
La piedra nueva y viva encierra dura
el infinito amor y la ternura
de Dios, que va en el hombre sepultado.
El SOL DE VIDA NUEVA no se encierra
y dejo de ser sepulcro blanqueado.
La fuerza de su luz mueva mi piedra.
El fuego de su amor me ha caldeado
y que soy resurrección y VIDA NUEVA
canta mi corazón enamorado
María Palacios
(Grupo Poético Brétema)
Mi ánfora
mi ánfora
un espacio vació
para crear la vida
albergar un sueño
amaso la arcilla
agrando el hueco
acaricio el borde
y la rueda gira
mi ánfora
habitada de aire
de agua
de brasas
o de simple tierra
con semilla fértil
acaricio el lodo
contengo el desborde
de materia y nada
de callado eco
de divino vuelo
Daniel Uriza
(Argentina)
Blog de Daniel:
http://buscandomipropiavoz.blogspot.com
HACIA EL OCASO
En la primavera se despierta mi alma
Envuelta en aroma dulce, delicioso
La sublime melodía en el aire silencioso
La suave brisa me proporciona calma
Tu aliento en mi mejilla me despierta al alba
Ardiendo en mi sangre el impulso amoroso
Cubrirte de ardientes besos, anhelo deseoso
Sentirte en mis brazos, confiada y salva
Espero no olvidar que te he amado
Quiero no recordar lo que he llorado
Presiento mi ruina al llegar a viejo
Las noches de cámping donde hemos cantado
Las juergas de la juventud se han acabado
Todo me parece triste, seco y muerto
Ceneme
(Grupo Poético Brétema)
Blog de Ceneme:
http://ceneme-ceneme000com.blogspot.com
A mi Galicia
Quisiera ser poeta
para cantarte.
Quisiera tener cien lenguas
para alabarte.
Quisiera ser peregrino
por tus caminos.
Quisiera ser fresca hierba
por tus laderas.
Quisiera echar raíces
en tus montañas.
Quisiera ser la savia
de tus entrañas.
Quisiera ser la gaita
de tus romeros.
Quisiera ser el pilar
de tus anhelos.
Quisiera ser la semilla
de tus labriegos.
Quisiera ser la piedra
de tus canteros.
Quisiera ser la playa
de tus riberas.
Quisiera ser la lluvia
y besar tu tierra.
Quisiera ofrecerte
mi vida entera.
Quisiera ser gallega
si no lo fuera.
Rosa María Morales
(Grupo Poético Brétema)
A nuestros erizos…
Al verte en el camino
vimos que estabas despierto
¿Cómo no te vio el vecino,
que tiene cerca su huerto?
Me pinchaste con tu espino
pensando que era un grotesco,
pues en nada me parezco
lindo erizo matutino.
Tu madre contigo vino,
seguro que te perdió,
pero quién te encontró
te buscará buen destino.
Buen disgusto me llevé
porque nada me comías,
pero al cabo de dos días
leche y fruta te llevé.
En Portonovo encontré
a quien tú conocerías,
y en la infancia serías
mi consistencia y mi fe.
Cuando a tu amiga encontré
aleteando en el local,
mi satisfacción fue tal
que de otra forma pensé.
Tú te portaste muy bien
en esa crítica edad,
quien cumple con lealtad
hace bien sin ver a quién.
Cuando comías a cien
y ella también volaba,
el día que la soltaba
ella marchó a todo tren.
Con nosotros la nostalgia
se quedó por un momento,
libertad y movimiento
reviviendo su alegría.
A ti te solté en un monte
al lado de una pradera,
lejos de la carretera
en zona de agua corriente.
Quien nos escucha y nos ve
porque "El", todo lo creó,
tal legado nos dejó
que debemos defender.
Y siempre a poder ser
no dañando lo demás,
viendo bien a lo que vas
y así te puedan creer.
Félix Loira
(Grupo Poético Brétema)
Gracias Señor
A la vera de mi puerta
hay flores y un limonero
y al amanecer del día
oigo cantar los jilgueros.
Con su melodía me dicen
que disfrute un día más
porque esto es un regalo
que el Poderoso nos da.
Por eso en mi alcoba a solas
y en mi lecho pensativa,
miro al cielo y le doy gracias
por cuanto me da la vida.
(+) Fina Álvarez
(Grupo Poético Brétema)
NOCTURNO
Agora que sae a lúa
por enriba do penedo,
agora que sae a lúa
o meu amor ha vir cedo.
Andan de ruada
tódalas estrelas
e a lúa bule
para ir a velas.
Na noite clara e serena,
con arrecendo de arumes
o noso amor vai medrando
como as chamas do lume.
Andan de ruada
tódolos luceiros
e a lúa bule
entre os outeiros.
José Antonio Suárez Aneiros
Cedeira
(A Coruña)
Oda a Rinlo
Entre as fermosas rías de Masma e Eo
medran con poesías Foz, Ribadeo
Nos seus lindeiros, hai un lindo
portiño de mariñeiros.
Pequeño en proporción, pero en beleza
de toda a bisbarra vai á cabeza,
porque agarima ve-lo arrular do mar,
que seus pes bica.
Polas ondas mecido e a floresta
dorme no morno estío, prácida sesta,
sutís ondas velan seu doce sono
ó par que frescas frondas.
Encanta ve-lo fero
león amansado
rendirse surrateiro,
acaríñalo; e máis fascina
ve-lo lamber sumiso
na area fina.
Poñen no belo marco
gráciles notas
a Netuno exornando
níveas gaivotas
e, na enramada,
esparce melodías
a orquestra alada.
En fin, mansión de Deuses,
náiades, ninfas,
sílfides, musas ledas,
suaves ondinas
que, de contento,
saciadas de ambrosía
cantan ó vento
Manolo de Rinlo
(Grupo Poético Brétema)
EL GRUPO POÉTICO BRÉTEMA DE VIGO, A TRAVÉS DE LOS AÑOS HA EDITADO REVISTAS, TRIMESTRALMENTE, O SEMESTRALMENTE, UNAS CON MOTIVO DE HOMENAJES A LOS POETAS QUE COMPONEN EL GRUPO, OTRAS EN HOMENAJE A SUS POETAS FALLECIDOS, POR RECITALES OFRECIDOS, O BIEN POR LAS FIESTAS NAVIDEÑAS.
LA GRAN MAYORÍA DE LAS PORTADAS DE DICHAS REVISTAS, HAN SIDO DISEÑADAS POR DON MARIANO MARCOS DE ABALO Y JOSÉ CRESPO, COMPONENTE DE BRÉTEMA.
EL LEMA DEL GRUPO BRÉTEMA ES:
"CRECENDO NA CULTURA"
Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.