Compañera

Compañera

 

Vagué por las alturas

buscando una estrella.

Cual mariposa perdida

busqué las flores bellas.

Loca y vana quimera,

sólo hay una flor,

una estrella,

ésa eres tú…

mi compañera.

 

Alonso Rodríguez

(Grupo Poético Brétema)

ADAXIO A UN AMIGO

ADAXIO A UN AMIGO

 

Levado no aire

na nube calada,

co dono da terra,

co sabio da trampa.

 

A ver se quería,

a ver se aceptaba,

a cambio dos mundos,

e a el adorara.

 

Sentado na orela

coas redes pescaba,

e os fillos do vento

durmian na barca.

 

Sentado nas rúas,

sentado nas prazas,

as serpes saían

das súas furadas.

 

Cruzaba sendeiros,

sentaba moradas,

deixaba as ideas,

escritas nas almas.

 

Oían ledicias,

oían palabras,

oían amores

naquela montaña.

 

A xente era outra

cando El falaba,

transmitía lume

e inflamaba almas.

 

Rompía cerrollos

das portas pechadas,

e ardía a blasfemia,

da pompa e da fama.

 

Era luz de estrela,

Astro de esperanza,

nave de albedrío,

pozo de auga crara.

 

Na sabeduría,

no mando das calmas,

nos cegos olliños,

e en tantas palabras.

 

Nos beizos do vento,

nas beiras das praias,

no abrente do día,

soliño na barca.

 

E na transfigura

do corpo e da alma,

todo é parabéns,

ledícias e gracia.

 

Lamento sensible

pola amada Patria,

pola súa xente

pedindo xuntanza.

 

Coa súa presencia,

coa súa mirada,

por fóra das portas,

ó pé das murallas.

 

Os ciumes rebentan

de amores á Casa,

escapan as pombas,

e os doctores calan.

 

Na horta fuxido,

na noite pechada,

co sangue na fronte,

sucándolle as bágoas.

 

A idea da lúa,

a trampa romana,

o berro do Monte,

e a entrega da estampa.

 

Pois Alguén de lonxe

en traxedia santa,

suspirou profundo

cargándolle mágoa.

 

E volvendo a vir

na mañán máis branca,

El foise rubindo,

rubindo e rubindo,

camiño da Patria.

 

Francisco de Sotavento

Cedeira

(A Coruña)

 

Ó Nazareno

Ó Nazareno

 

Eu vin un home magoado,

nunha cruz, crucificado

polos homes desleigados.

 

Coroa de espiñas

chantada na testa,

Xesús nazareno

a túa morte é festa.

 

Venres Santo cru,

tormento e agonía,

xa carga coa cruz

o que ben dicía.

 

Eu vin un home cravado,

nunha cruz, crucificado.

 

Xesús nazareno,

amor polos pobres,

xa pecha os seus ollos,

morre polos homes.

 

Eu vin un home cravado,

nunha cruz, crucificado.

 

Sendo moi novo, moi neno,

vin chorando a miña nai

polo home, o nazareno.

 

José Antonio Suárez Aneiros

Cedeira

(A Coruña)

 

 

 

 

 

 

EL FINAL DEL SENDERO

EL FINAL DEL SENDERO

 

Cuando el Sol se oculte, sea crepúsculo,

en las sombras alargadas de la noche,

se romperán mis ansias, mis angustias,

y me iré por caminos de cipreses.

 

Marcharé sin volverme, sin retorno,

dejando atrás el tiempo que he vivido,

atrás quedará mi morada y tu cariño,

me tendré que alejar de todo lo querido.

 

Lejanas quedarán todas las cosas

que marcaron mi vida y mis desvelos,

los afectos que al mundo me han ligado.

 

Mas, aún lejos del mundo inalterable,

como una chispa que alerta mi conciencia,

te seguiré queriendo como siempre te he querido.

 

Gloria Teiga Freijomil

(Grupo Poético Brétema)

Blog de Gloria:

http://poemasentierrahumeda.blogspot.com/

 

 

Visión ajena

Visión ajena

(Rara forma de ver las cosas)

 

Algunas de las cosas que pasan
Son el eco de lo que alguien dice
Hay voces que nunca mienten
Los espejos no lo dicen
Sin embargo te lo advierten, te encienden


Varios de los miedos no son vanos
Pero este te humilla e inhibe
Hay coros que nunca quedan
Hay mentiras que te encierran
Y lo peor es que son propias, no existen


Visión ajena o propia, pero errada
Es reflejar mi espalda y ver mis alas
Sentir que vuelo en aguas, nado en aire
Ceno y beso como el ave


Vas comprendiendo
También seguís temiendo
Hoy es lo que sienten
Mas bien lo que pienso
Vas sobreestimando
Pensando en lo que piensan
Detenido en la visión ajena

 

Federico Marovich

(Argentina)

Blog de Federico:

 http://www.raraforma.blogspot.com/

 

Vida nueva

Vida nueva

 

En un sepulcro vivo colocado.
Es cada corazón su sepultura.
El hombre un Pigmalión y su escultura
a la que dará la VIDA enamorado.

En cada corazón está encerrado.
La piedra nueva y viva encierra dura
el infinito amor y la ternura
de Dios, que va en el hombre sepultado.

El SOL DE VIDA NUEVA no se encierra
y dejo de ser sepulcro blanqueado.
La fuerza de su luz mueva mi piedra.

El fuego de su amor me ha caldeado
y que soy resurrección y VIDA NUEVA
canta mi corazón enamorado

María Palacios

(Grupo Poético Brétema)

Mi ánfora

Mi ánfora

 

mi ánfora
un espacio vació
para crear la vida
albergar un sueño

amaso la arcilla
agrando el hueco
acaricio el borde
y la rueda gira

mi ánfora
habitada de aire
de agua
de brasas
o de simple tierra
con semilla fértil

acaricio el lodo
contengo el desborde
de materia y nada
de callado eco
de divino vuelo

 

Daniel Uriza

(Argentina) 

Blog de Daniel:

http://buscandomipropiavoz.blogspot.com

 

HACIA EL OCASO

HACIA EL OCASO

 

En la primavera se despierta mi alma

Envuelta en aroma dulce, delicioso

La sublime melodía en el aire silencioso

La suave brisa me proporciona calma

 

Tu aliento en mi mejilla me despierta al alba

Ardiendo en mi sangre el impulso amoroso

Cubrirte de ardientes besos, anhelo deseoso

Sentirte en mis brazos, confiada y salva

 

Espero no olvidar que te he amado

Quiero no recordar lo que he llorado

Presiento mi ruina al llegar a viejo

 

Las noches de cámping donde hemos cantado

Las juergas de la juventud se han acabado

Todo me parece triste, seco y muerto

 

Ceneme

(Grupo Poético Brétema)

Blog de Ceneme:

http://ceneme-ceneme000com.blogspot.com

 

 

 

A mi Galicia

A mi Galicia

 

Quisiera ser poeta

para cantarte.

Quisiera tener cien lenguas

para alabarte.

 

Quisiera ser peregrino

por tus caminos.

Quisiera ser fresca hierba

por tus laderas.

 

Quisiera echar raíces

en tus montañas.

Quisiera ser la savia

de tus entrañas.

 

Quisiera ser la gaita

de tus romeros.

Quisiera ser el pilar

de tus anhelos.

 

Quisiera ser la semilla

de tus labriegos.

Quisiera ser la piedra

de tus canteros.

 

Quisiera ser la playa

de tus riberas.

Quisiera ser la lluvia

y besar tu tierra.

 

Quisiera ofrecerte

mi vida entera.

Quisiera ser gallega

si no lo fuera.

 

Rosa María Morales

(Grupo Poético Brétema)

A nuestros erizos…

A nuestros erizos…

 

Al verte en el camino

vimos que estabas despierto

¿Cómo no te vio el vecino,

que tiene cerca su huerto?

 

Me pinchaste con tu espino

pensando que era un grotesco,

pues en nada me parezco

lindo erizo matutino.

 

Tu madre contigo vino,

seguro que te perdió,

pero quién te encontró

te buscará buen destino.

 

Buen disgusto me llevé

porque nada me comías,

pero al cabo de dos días

leche y fruta te llevé.

 

En Portonovo encontré

a quien tú conocerías,

y en la infancia serías

mi consistencia y mi fe.

 

Cuando a tu amiga encontré

aleteando en el local,

mi satisfacción fue tal

que de otra forma pensé.

 

Tú te portaste muy bien

en esa crítica edad,

quien cumple con lealtad

hace bien sin ver a quién.

 

Cuando comías a cien

y ella también volaba,

el día que la soltaba

ella marchó a todo tren.

 

Con nosotros la nostalgia

se quedó por un momento,

libertad y movimiento

reviviendo su alegría.

 

A ti te solté en un monte

al lado de una pradera,

lejos de la carretera

en zona de agua corriente.

 

Quien nos escucha y nos ve

porque "El", todo lo creó,

tal legado nos dejó

que debemos defender.

 

Y siempre a poder ser

no dañando lo demás,

viendo bien a lo que vas

y así te puedan creer.

 

Félix Loira

(Grupo Poético Brétema)

Gracias Señor

Gracias Señor

 

A la vera de mi puerta

hay flores y un limonero

y al amanecer del día

oigo cantar los jilgueros.

 

Con su melodía me dicen

que disfrute un día más

porque esto es un regalo

que el Poderoso nos da.

 

Por eso en mi alcoba a solas

y en mi lecho pensativa,

miro al cielo y le doy gracias

por cuanto me da la vida.

 

(+) Fina Álvarez

(Grupo Poético Brétema)

NOCTURNO

NOCTURNO


Agora que sae a lúa

por enriba do penedo,

agora que sae a lúa

o meu amor ha vir cedo.


Andan de ruada

tódalas estrelas

e a lúa bule

para ir a velas.


Na noite clara e serena,

con arrecendo de arumes

o noso amor vai medrando

como as chamas do lume.


Andan de ruada

tódolos luceiros

e a lúa bule

entre os outeiros.


José Antonio Suárez Aneiros

Cedeira

(A Coruña)

Oda a Rinlo

Oda a Rinlo

 

Entre as fermosas rías de Masma e Eo

medran con poesías Foz, Ribadeo

Nos seus lindeiros, hai un lindo

portiño de mariñeiros.

Pequeño en proporción, pero en beleza

de toda a bisbarra vai á cabeza,

porque agarima ve-lo arrular do mar,

que seus pes bica.

Polas ondas mecido e a floresta

dorme no morno estío, prácida sesta,

sutís ondas velan seu doce sono

ó par que frescas frondas.

Encanta ve-lo fero

león amansado

rendirse surrateiro,

acaríñalo; e máis fascina

ve-lo lamber sumiso

na area fina.

Poñen no belo marco

gráciles notas

a Netuno exornando

níveas gaivotas

e, na enramada,

esparce melodías

a orquestra alada.

En fin, mansión de Deuses,

náiades, ninfas,

sílfides, musas ledas,

suaves ondinas

que, de contento,

saciadas de ambrosía

cantan ó vento

 

Manolo de Rinlo

(Grupo Poético Brétema)

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.