Os meus pasos
Pasiño a pasiño
contei as pedriñas
camiñando paseniño
para chegar ao meu destino,
por carreiros empedrados
e por sendas tortuosas,
baixei e subín as costas
e tamén as corredoiras.
Percorrín pobos e vilas,
atravesei as cidades
e deiteime nunhas pallas,
e disfrutei dos albergues.
Coñecín a peregrinos
de todas as condicións
e de distintas nacións,
chegando a ser compañeiros
no duro peregrinar,
loitando co temporal,
vento, chuvia, e máis xiada,
co desexo de chegar.
Comín produtos da terra
que atopaba polas leiras;
as fontes déronme auga
e as árbores súas froitas.
Esquecín de onde veño
pero sei que estou chegando,
pois ao lonxe eu albisco
tras un ceo encapotado,
ao final do itinerario,
a Catedral de Santiago
onde espera o Apóstol Santo
acoller meu cumprimento.
Conclusión:
Se queres adelgazar,
o camiño has de facer,
pois despois de moito andar
moitos quilos has perder.
Mariano Marcos
(Grupo Poético Brétema)
2 comentarios:
Estimado Mariano, donde hay voluntad, hay un camino. No me esxtraña que hayas llegado a Santiago, podrías con tu voluntad llegar más lejos, seguro. Feliz año. Ceneme
Mariano, querido : No me digas cuantas piedrecillas has contado. De manera precisa reflejas los " pasos "a veces muy cortos que cada uno damos para recorrer nuestros caminos.
Ofrece tu " receta " poemada como una bonita dieta para adelgazar.Graciass. Con cariño María
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"