Cando era neno
Cando eu era moi neno / pasaba o día na praia,/
nos olmos que había preto / a carón da miña casa/.
Son os recordos que teño / cando co balón xogaba.
Conmigo había máis nenos / compañeiros de fatigas,/
aprendices futboleiros, / faciamos a nosas "ligas"
Xogabamos "as cabezas", / cando só eramos catro,/
era un xogo de destreza / que ca testa rematando /
para salvar a defensa / do que estaba parando.
Uns parecían "Zamoras" / outros querían ser "Zarra" /
o porteiro vai sen gorra / e sen "pano" o que remata.
Dous equipos enfrentados / na disputa da pelota,/
todos xogan descalzos / e moi lixeiros de roupa./
Son os campos de futbol planiños /
que deixa a marea cando baixa,/
as porterías dous pilonciños /
de area, con un pau que as destaca /
E como non teñen largueiro /
o gol ten que ser moi claro,/
por arriba "alta pra o neno" /
ten que pasar por abaixo./
Os goles son máis de doce /
e case sempre empatan/
"o último vale doble" /
cando "o partido" se acaba
E aló polas Fábricas, / tamén xogan os nenos /
(fotografía ou lámina) / ca rapeta entre os dedos./
Xogando a ser maiores / pillando "xebra a mazo"/
tirando sen sentir dores / nos seus infantiles brazos.
San Isidro, a Magdalena, / a Sonreira, Miseñora /
(praias de brancas areas) / non esquezo Arealonga./
Alí xoguei sendo neno / os meus infantiles xogos: /
"as espadas" (sen ter medo) / e as guerras de "cañotos"/
a piratas, a corsarios,/ aos indios, as caravanas, /
cos nenos do vecindario; / alí tódalas semanas.
Teño que volver un día / a xogar naquelas praias./
de xuramento diría / que empeño a miña palabra.
Santi-Brañas
(Grupo Poético Brétema)
P.D. Para Xabier "Sotavento"
que me coñeceu de neno /
sabe o moito que se disfrutaba/
de ninguén tíñamos medo
e tódolos nenos xogaban.
5 comentarios:
Ai, praíña de Cedeira
se ti foras miña moza,
sempre estaría contigo
pola beiriña da onda,
esperando as maraxiñas
que sempre veñen de fóra,
e traen mensaxes ledos,
e ás veces contan historias
de barcos e de lanchiñas,
daquelas que nunca voltan
e quedan nas lonxes augas,
e no silencio da foia
que vive no mar profundo,
onde o silecio é señora
de todo o fondo do mar,
onde os deuses calan a boca;
pois eu desde a praíña
sempre aprendin estas cousas,
cousas que veñen no vento
e nas brisiñas de fóra,
e algunhas contanme contos,
e outras moi tristes choran,
choran de mágoa e de angúria,
polos omes que non voltan
e así me contan a vida,
sempre a beiriña da onda..
Nin tres minutos me levou facelo.
Isto vai por dedicarme media parodia. Fco. de Sotavento.
Como sempre, amigo Brañas con tuas añoranzas e lembranzas. O que máis voto de menos e a seguridade, nos conocíamos todos nos barrios, hoxe voto de menos aquel ambiente familiar onde a casa dos veciños era a miña casa. Saudos. Ceneme
Ten razón Ceneme, Santi, ímonos facendo vellos porque cada vez recordamos máis a nenez e xuventude?
Ou será que cada vez somos máis sensibles ó acontecer diario no que vemos unha superabundancia de insensibilidade e estupidez.
Cantos recordos da nosa xuventude, eh, Brañas?
Santiago conseguiu co seu poema trasladarme no tempo, aos momentos máis felices da vida, que belos recordos! As praias, os montes, s amigos, viviamos máis noutras casas que na nosa. Grazas polo seu poema. manuel carlos
Santi, querido : Ya he dicho otras veces que no soy "bilingüe " como vosotros pero ,atrevida, os leo en vuestro medio de expresión y advierto por dónde os movéis. ¡cuán vivos están tus recuerdos y los lugares dónde vibran! Alégrate y consérvalos agradecido. Con mi cariño María
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"