VUELVO AL PADRE

 

 

VUELVO AL PADRE

Ábreme la puerta, Padre,
que vengo cansado y yerto.
Salí vestido con traje
tejido de espacio y tiempo.
Apresurado, partí
y olvidé la llave. ¿Dentro?

Ábreme la puerta, Padre,
que yo la cerré al salir.
Yo me limité creyendo
que Tú quedabas allí
y que una puerta te guardaba
lejos, distante  de mí.

Ábreme la puerta, Padre.
Descorre todos los velos.
Que mi corazón te sienta:
lejos, cerca, fuera, dentro...

Ábreme el corazón, Padre,
que te sienta latir dentro,
que te sienta derramado
como mi sangre en mi cuerpo,
como la luz en la aurora,
como en el cielo el azul,
como el amor en el beso...

Abre mis oídos, Padre,
que escuche tu voz, tu verbo.
Ábreme los ojos, Padre,
pues te busqué en los senderos
y, mientras te buscaba fuera,
Tú, me acompañabas dentro.

Ábreme el corazón, Padre,
que vuelvo cansado y yerto.

María Palacios

Sembrémonos de amor el corazón

 

 

 

Sembrémonos de amor el corazón

 

No olvides el amor en esa esquina,

abrázalo, y mímalo, y quiérelo,

repártelo entre todos los que habitan,

compártelo, recíbelo y siéntelo.

 

Espárcelo en el tiempo y sus semillas

que afloren desde todas las naciones,

amor, amor, amor de orilla a orilla

uniendo las fronteras de los hombres.

 

Amor, amor y pan para aquel niño,

para el necesitado, para el pobre,

Aquellos que olvidados se nos mueren

sin conocer del mundo más que horrores.

 

Amor en libertad y nuestras vidas

sin guerras, sin racismos, sin rencores.

Icemos el amor día tras día,

que no haya otra bandera entre los hombres.

Escribe amor con tu alma, tu sonrisa,

sembrémonos de amor los corazones.

 

Isaura Lago

Quejas del alma

 

 

Quejas del alma

 

Y van pasando los años

y yo esperando que vengas a verme.

Y van pasando los años

y el cálido sonido de tu voz se pierde.

Y van pasando los años

y mis ojos apagados se entristecen.

Y van pasando los años

y cada día más tarde amanece.

Y van pasando los años

y la soledad de las noches me estremece.

Y van pasando los años

y tú más lejos, más cerca la muerte.

¡Tu voz y tu presencia me rejuvenece,

no dejes que pasen los años…!

¡hijo! ¡ven pronto a verme!

 

Alonso Rodríguez

MI VALIENTE PETIRROJO

MI VALIENTE PETIRROJO

 

Te veo en el alambre

con tu rojo colorido

Emites tus notas

en el amanecer frío

Me miras de reojo,

me dices: "no me fío"

Pero después te acercas

valiente, con instinto

Te arriesgas porque quieres

llenar tu ancho papo

Tal vez tu hermosa hembra

te espera allá en lo alto

trabajando presurosa,

preparando el nido

donde esta primavera

nacerán los hijos

No temas que te hiera

valiente petirrojo

Hoy comprendo que eres

lo mismo que nosotros

Hoy construyes un nido

que mañana usarán otros

 

Sabia lección me diste,

valiente petirrojo

 

Ceneme

La ausencia

La ausencia


 

La ausencia es una llamada

que no recibirás.

 

La ausencia es el ruido molesto

que hoy empiezas a extrañar

 

La ausencia indeseada

hace amarga a la soledad

 

La ausencia es ese retrato

que te parte a la mitad

 

La ausencia es el silencio absurdo

que no quisieras escuchar

 

La ausencia es la que usurpa lugares

que otro ya no ocupará

 

La ausencia es no percibir ningún perfume

en medio de un rosedal

 

La ausencia es la sonrisa que empieza

y se corta a la mitad

 

La ausencia definitiva es la herida

que nunca cerrará

 

La ausencia te hace sentir solo

cuando más acompañado estás

 

La ausencia nunca más se irá

aunque no quieras te acompañará

 

La ausencia es darle importancia

a las cosas que hoy ya no están

 

La ausencia es fría y amarga

falta el calor y la dulzura del que ya no está

 

La ausencia no te perdona

pero te hace perdonar

 

La ausencia es mucho espacio

imposible de llenar

 

La ausencia es el último acto

del que ya no vuelve más

 

Sentir la ausencia es el mejor homenaje

que le hacemos al que no está

 

Es dejarlo con nosotros

aunque digan que volver no podrá

 

Es amar después de amar

es dar y sentir que damos

es hablarlo y escucharlo

es llegar a sentir su paz

 

Por eso quizás ausencia

no sea mas que presencia

presencia en estado puro

que al cuerpo no logra saciar

pero que a fuerza enseña al alma

a amar sin esperar…

 

DIEGO DOBLER

(Argentina)

 

El Parque De Cástrelos

Eric es alumno de un centro de educación especial de Vigo y desde Brétema le damos la bienvenida al Blog.

 

 

El Parque De Cástrelos

 

Un Niño Paseando Por El Parque de Cástrelos

Encontró Dinero En Dos Monederos

 

Buscó Al Dueño  Toda La Noche

Y  Lo Encontró Al Lado Del Río En Un Coche

 

El Dueño Del Monedero  Se Lo Agradeció Al Niño

Y Le Invitó  A Tomar Algo Al Restaurante Del Río Miño

 

El Niño Aceptó Su Hospitalidad

Y Se Fueron a Ourense Ciudad

 

El Niño Y El Dueño Del Monedero Se Despidieron

Y Cada Uno Por Su lado Se Fueron

 

Eric Moreira Pérez

 

 

 

La playa de invierno

La playa de invierno.

 

La playa de invierno corre

sobre la llanura de arena,

buscando una voz que proclame

entre los peñascos su pena.

 

La playa de invierno sufre

por las sonrisas perdidas,

entre las ramas abandonadas

y las delicias vividas.

 

La playa de invierno llora

y sus lágrimas son gotas de rocío

que forman charcos de vapor mudo

en el estío.

 

La playa de invierno sueña

recuerdos pasados en la alegría,

hoy perdidos, sólo espera

a que lleguen sus días.

 

La playa de invierno grita

y cansada de vivir se sienta,

poco a poco se muere, pero no pide

alguien que  venga.

 

Jean Carballo

 

Marioneta

Marioneta

 

A ti, que matas con las armas

lo que no puedes matar con la palabra

 

A ti, depredador vil,

sucio y rastrero,

de toda la especie humana

 

A ti, que te camuflas

bajo las sombras del terror

y te embriagas con el cáliz del odio:

 

Tal vez un día, sólo un día,

tu alma llore la sangre

que tus manos han vertido…

y entonces, sólo entonces,

podrás llegar a comprender

lo que siempre habías sido:

 

"Una burda marioneta,

una vida sin sentido,

un reflejo de una sombra

pendiente sólo de un hilo"

 

Manoel Xosé

 

 

 

Pedras galegas

Pedras galegas


Pedras dos meus camiños

lévademe a miña aldea,

non me deixedes soíño,

vou errante en terra allea.

"Llora el gallego emigrado,

caminando otras veredas"


Pedras dos meus camiños

retortos e revirados,

con pelouros, con croios,

e con regos enlamados.

"Semblanzas de aquella tierra,

llora el gallego emigrado"


Pedras dos meus camiños

entre piñeiros e xestas,

de cantos e agarimos

cando íamos pras festas.

"Canta el gallego emigrado

por caminos de otras tierras"


Pedras dos meus camiños

de rodadas e con merda,

marcando os sendeiriños

para que ninguen se perda.

"Anda el gallego emigrado,

perdido por otras sendas"


Pedras dos meus camiños

canto vos boto en falta,

paseivos paseniño

coa cabeza ben alta.

"Grita el gallego emigrado,

cuando el recuerdo le asalta


Pedras dos meus camiños

teño medo de non voltar

como augas dos muiños

as que van perderse no mar

"Teme el gallego emigrado,

transplantado de su hogar"


Pedras dos meus camiños

lévademe a miña terra,

non me deixedes mortiño

nestes desertos de area.

"Llora el gallego emigrado,

cuando pisa otras piedras".


Santiago González Brañas

FILLA TORNADA

FILLA TORNADA

(Para a miña filla Noa)

 

Esquézome dos tempos murchos

Énchome cos teus arrulos

Descanso e sosego o teu sorriso

Tódolos pesadelos quedan esquecidos.

 

As penas xa están caladiñas

Tornou xunto a min quen eu mais quería

Vexo o seu sorriso pola mañá

Ela é Sol das miñas entrañas.

 

Medra o meu poema co seu amor

Está xunto a min a miña meniña

Testemuña e  harmonía do meu fogar

Cisne tornado na sua patria.

 

Póla do meu corpo amarrada

Hoxe fuxen tódalas penas.

Declaracións persoais dunha nai

baseadas nos sentimentos da filla amada

 

TERESA CARIÑO

                            

 

COMO TÚ, PAYASO

COMO TÚ, PAYASO

Como tú, payaso,
yo recibo golpes.
Como tú, payaso,
yo profiero quejas.
Como tú, payaso,
resbalo y me caigo.
Como tú, payaso,
cuento mis tristezas.

Como tú, payaso
tengo mil disfraces
que ocultan y cambian
mi luz y grandeza.

Sólo tú, payaso,
entre fiesta muestras
que recibes golpes
con toda entereza,
que te yergues pronto
y olvidas las quejas
y das alegría
con tus cicatrices
y heridas abiertas.

Te muestras al mundo
con cara de fiesta
y traje de colores,
con música alegre
y sonrisa abierta.
Y allí donde llegas
la risa despiertas,
a todos diviertes
y olvidan sus penas .

María Palacios

EL VIAJERO DE LA VIDA

EL VIAJERO DE LA VIDA

 

Eres un pasajero de la vida

Ligero de equipaje

Cuanto te sucede es un hecho

Anécdota en tu viaje

Con un destino muy concreto

En autopista sin peaje

Vive el momento, no hay otro

Nunca mires hacia atrás

No lo gastes en odios y rencores

Regala alegría y felicidad

Nuestra existencia es

gota de lluvia en el mar

Hojas que lleva el viento

Grano de trigo en el erial

Brizna de paja en el pajar

Somos seres efímeros

que pronto tendrán final

 

CENEME

No se aman...

 

No se aman, pero dicen

que todo sigue igual. Son miradas perdidas,  miradas

que ya no son

lo que habían sido.

 

No se aman, fingen

cuando cruzan una mano

buscando la otra y desean

que sea la de siempre,

la de antes. Ya no se hablan, son lejanos

los momentos dulces,

los momentos gratos.

 

A veces

uno piensa en el otro

y se extrañan.

Pero no es amor.

Cambia la vida,

cambia el invierno.

 

Sólo la nieve sigue igual.

 

Jean Carballo

 

 

 

 

 

 

Eres como una gotita de perfume...

Eres como una gotita de perfume

en mi frasco vacío,

esa rosa que busco

en mi jardín sin flor.

 

Eres esa alegría que

si no estás no tengo,

antídoto que cura

mi herido corazón.

 

Y al verte vida mía

soñadora y mimosa,

coqueta y cariñosa,

tanto te quiero yo.

 

Cuidarte es mi delicia,

mi princesita hermosa,

el regalo más tierno

que me ha dejado Dios.

 

Isaura Lago

A MOCIÑA NAMORADA

A MOCIÑA NAMORADA

 

A mociña depenicaba pétalos de margaridas brancas:

"Si me quere, non me quere, si me quere, ¡ai, non, si!",

por ver de se a quería o mociño que ela amaba.

 

A mociña salaiaba de amores a pobre infeliz

cando pola tardiña ollaba para o camiño, ¡ai, ai, ai!,

e non viña o mociño que a facía sorrir.

 

A mociña louzán e fermosa perdía as cores

cando o tempo pasaba, ¡ai, ai, ai!,

e non chegaba o mociño dos seus amores.

 

A mociña garimosa e de ledo cantar, ¡ai, ai, ai!,

agora xa non canta e anda tristeira

porque non vén o mociño do seu suspirar.

 

A mociña algareira e de xeitoso bailar

xa non vai ás festas

onde todos os mozos ían tras ela querendo danzar

porque o mociño que ela quería, ¡ai, ai, ai!,

para lonxe, moi lonxe tivera que emigrar.

 

Dende entón a mociña só ten dor e mágoa

porque sen amores nesta vida, ¡ai, ai, ai!,

non se é nada.

 

Serxio López-Corona Martínez

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.