A Periquiño
Tiña eu un paxariño
que da gaiola escapou
e, anque pareza mentira,
non sei se chorar ou non…
chorar por un periquiño,
de plumiñas un botón,
ou chorar por un amigo
que da gaiola marchou?
Un amigo tan sinceiro
que na miña man pousou
merece iso e moito máis,
e facelo de emoción.
Non con bágoas ardentes,
pola liberdade optou,
mais si para agradecerlle
súa sumisa devoción.
Chorar por noso egoísmo;
que acapara súa canción
pechándoa entre barrotes
con desconsideración.
"Non poido restar esquí,
pois é cousa de razón
que espalle cariño e canto
co resto da poboación"…
E o paxaro, nun descuido,
polo ledo ar vou.
Manolo de Rinlo
(Grupo Poético Brétema)
5 comentarios:
tierno, Manolo, es así nuestro afecto y devoción son depositados en los seres más inesperados y nos habituamos a su compañia y los echamos de menos cuando faltan. Emocionante Ceneme
Paxaro que foi ben atendido, sempre voltará o niño.
Santi Brañas
Recuerdo la canción de Alberto Cortez "cuando un amigo se va" y aun cuando ese amigo sea un pájaro, se que duele, pero... ¿quien no tiene derecho a buscar su libertad?. Un saludo, Manuel.
Chora Manolo ,un paxaro merece que tamben choren por el,Un abrazo de Teresa.
El lógico echar de menos a un ser que te hace compañía, y muy noble que le des más valor a su libertad.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"