"Arroutas do Mar de Cedeira"
Hai na miña terra unha verba moi particular
para as ondas que viaxan a cabalo do vento,
son "arroutas" que non paran no seu movemento,
como se fosen os cabelos rizados do mar.
No mar bravío, nas rochas, nas penas, escachan
en escumas brancas que enchen o firmamento,
mansiñas chegan as praias nun compasado lento,
bicándoas unha e outra vez , xa non se marchan.
Elas portan lendas, marmurios dos mariñeiros,
da morriña e da saudade que levan moi dentro,
da Virxe María e de Santos Milagreiros
que cuidan dos homes do mar en todo momento.
Aos que andan espallados polo mundo enteiro
na procura van do peixe, o caro sustento.
¡Arroutas!, non sodes anduriñas que veñen e van,
sodes ondiñas da miña Terra, do noso Mar
Santiago González Brañas
(Grupo Poético Brétema)
4 comentarios:
si, Santiago, son os cabalos brancos do noso mar que van enrriba das ondas que escachan contra os penedos, onde collen e arriscan as vidas os percebeiros. Ceneme
Se me escapan muchas, Santiago, pero aun así, resulta muy dulce el poema. Un abrazo.
mansiñas chegan as praias nun compasada lento.Querido Santiago fermoso,case podo sentir os seus salseiros e soñar co seu rumor.Teresa
Magnífico soneto con estrambote que evoca o mar e tódolos traballos, mágoas e ledicias que ofrece, e que de neno viches en Cedeira. Encántame.
J.Antón Suárez Aneiros.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"