A Galicia
Canto II
Por ladeiras de montañas
baixan augas cristalinas,
ó beber a sede calman,
eu por ti sento morriña.
Do verderol na silveira
escoitei voz cantarina,
achégome á ribeira
por si te atopo soiña.
Remando vou po-lo río
na procura dun remanso,
arelando o teu abrigo,
que de ti xamáis me canso
Santiago González Brañas
(Grupo Poético Brétema)
4 comentarios:
Do verderol na silveira. Oye, Santiago, todo el poema lo he entendido perfectamente, pero estascuatro palabras no se lo quieren decir. Lo encuentro muy bonito, aunque se me escape algo.
Un fermoso canto a nosa terra. Un bico Santiago.
Pilar.
De tus dotes para la versificación Santiago, que decirte que ya no te hubiese dicho, me sorprenden y me encantan. Galicia es más que un trozo de tierra, es nuestra forma de vida, nuestros ancestros, la "morriña" y la magia de un paisaje bendecido por los dioses. Un saludo Santiago, Manoel Xosé.
Fco.Bravo Real: querido amigo , el Verderol é un paxaro que cantaba, cando eu era neno, entre as silveiras.
Gracias por leerme.
Santiago Brañas
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"