Tres follas caeron no camiño
en tres longos minutos estivais.
Bailaron entre o aire delicado
e pousaron acariciando a area.
Que luces deliciosas no silenzo!
A tarde arroupaba os camiños xa
tendendo o seu manto de agonía
nas pedras quentes e vermellas.
Os profesores perdían esperanzas
no deserto de árbores escuras
e no río manso que se debuxaba.
A música deixara xa de existir;
antesala da destrucción final.
As mulleres non choraban ledicias
e os nenos xogaban a parar o tempo
sinalando o sol coas mans diante.
Fontes de burbullas rían arredor
e as folliñas foron caendo despacio,
tamén as almas caían e recaían
naquel leito precioso e negro
no que o ceo se sostiña tristemente.
A suor da terra inundaba o aire
e os ollos da noite disparaban
balíns de luz na miña alegría antiga.
Xa ningunha persoa miraba a outra
e as pálpebras non subían
por non volver baixar.
As miradas estaban fixas, mortas
e non significaba nada a tristeza.
Neste día todo era importante,
e ninguén había que non se namorase;
a morte mesma trouxo o amor ó mundo
e o amor mesmo matou de novo á morte.
Ángel Sande Caamaño
Muros (A Coruña)
1 comentario:
Caerán todas as follas. A morte é o que os vivos temos máis seguro, chegará traicioeira sen avisar. Por eso debemos vivir, a pesares de todo, a vida é fermosa. A morte é o misterio; pero é algo consustancial coa nosa natureza.
Grazas por facerme pensar... Poesía e pensamento fannos inmortais.
Xermán Torres
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"