Sueños de cristal

Sueños de cristal

 

Míralos, están ahí, escondidos tras la noche,

quieren hablarte, pero tú no los escuchas.

Son como sombras que observan lo que haces,

pero tú no los ves o tal vez no quieras verlos.

 

La vida se muere detrás de tus sueños

y tú no te enteras, o no quieras enterarte.

 

Ellos son la última esperanza en tu universo

gris plagado de silencios,

la savia que alimenta el árbol de tus versos

y el poema final que dignifica tu existencia

 

La vida se muere detrás de tus sueños

y tú no lo entiendes, o no quieras entenderlo…

aunque lo sepas.

 

Manoel Xosé

 

EL FALSO GIGANTE

EL FALSO GIGANTE

 

Ponte enfrente al espejo

Eres flaco, pero te ves

enorme, como un gigante

y el "tú" real a sus pies

 

Dile lo que quieras, pobrecito

de allí no se va a mover

si es tu imagen, estás seguro

de que nada podrá hacer

 

Abandona el espejo

Mírate ahora, sin ningún aumento

Verás que no eres más que tú,

que fuiste gigante por un momento

 

Eres pequeño, sin poderes,

 te afrontas con el gigante

verdadero y te apocas,

temiendo al que ves delante

 

Así es la vida, nos enseña

el falso y el verdadero

Dependiendo de la situación

no eres más que un cordero.

 

Marlene H. Azevedo

 

 

 

GALIZA

GALIZA

 

Que fermosa eres Galiza de abundantes ríos

illas e pontes,

Con fervenzas de augas limpas que podemos

beber nas fontes,

os ríos son coma mares de profundos,

e tes as rías máis fermosas do mundo,

que namoran a tódalas xentes,

un paradiso que invita a mergullarse

nas súas augas limpas e transparentes.

 

Candela

A fontiña

A fontiña

 

Miña fontiña pequena

de auga pura e cristalina,

ónde está o teu doce son,

ónde o seu arrolar de vida?

 

De pedra era o teu picho,

de canteira a túa pía;

a un, os homes bicaban,

noutra, o gando bebía.

 

Nas noites claras de lúa

era o teu cante armonía;

no fervente sol de verán

tiñas frescura e ledicia.

 

Que fixeron de ti miña fontiña?

Plástico, cemento e uralita!

qué fixeron de ti miña fontiña?

A túa auga xa non é a misma!

 

Alonso Rodríguez

 

A Fernando

A Fernando

 

Ayer, Fernando del alma,

queda mi Lolo querido

¡Cómo se van, Dios Eterno,

uno tras otro mis hijos!

 

Cómo renueva mis penas,

tu temprana despedida

¡Cómo, Fernando, tan joven

te roban a mis caricias!

 

Yo que ayer en mi regazo

entre besos te dormía

¡Cómo tu infancia preciosa

tan rápida se desliza!

 

¡Cómo me parece un sueño

tan pronto creció este hijo!

Que ayer nada más jugaba

candoroso en mis rodillas.

 

Embeleso de mis ojos,

espejo donde se mira

tu madre, tu pobre madre,

Fernando, del alma mía

 

Tú tan dócil como un ángel

de bondad tan exquisita

 

Si te bendice tu madre,

Fernando, Dios te bendiga,

como es tu bondad perfecta,

perfecta será tu dicha.

 

Al estrecharte en mis brazos,

en mi tierna despedida,

deja que llanto copioso

surque ardiente mis mejillas

 

Rosario Sabin Lavadores

A un ser cruel

A un ser cruel

 

Cuando tu ira y tu orgullo desmedido

hayan destrozado a tus seres más queridos

Quizás a solas, llorando, te preguntes

¿Qué he hecho de mi vida?

 

Cuando con el tiempo caiga la venda de tus ojos

Y puedas ver la falsedad y la mentira

Quizás amargado, de rodillas, te preguntes

¿Qué he hecho de mi vida?

 

Cuando los amigos verdaderos te abandonen

Y al dinero fácil los aduladores sigan

Tal vez al que todo lo escucha le preguntes

¿Qué he hecho de mi vida?

 

Ceneme

O MAR ROMPE NAS PEDRAS

 

O MAR ROMPE  NAS PEDRAS

 

Rompeuse a miña vida

como o mar rompe nas pedras,

como o raio rompe a árbore,

como a paisaxe na brétema.

 

Nun curruncho atopeime

Ninguén me tendeu a man,

 eu non sei se me quixeron

ou nacín soio sen máis.

 

Rompeuse  a miña vida,

o tempo vexo pasar,

estou  canso, estou ferido,

e de moita gravidade.

 

Rompeuse a miña vida

e non me quero lembrar,

que fun neno, que fun mozo...

onde está aquel rapaz..

 

Teresa Cariño

 

Si algún día

Si algún día

mis vestidos se rasgan

y conocen la oscuridad, no pienses

que he querido entrar en la noche

para quemarla.

No. Ella me quemó a mí

de alguna manera.

Prefiero morir a dejarte sola,

niña desnuda

que habitas en el alma.

Si algún día dejo

que se me cierren los ojos

sin darte una explicación

de por qué anochece, no será por culpa mía, piensa

que la tormenta entró de repente,

que sólo mi cuerpo

se enfrentó a ella.

Prefiero morir a sentirte herida.

 

José Ángel

Verdades y mentiras

 

 

Verdades y mentiras

 

Hay sueños que saben a silencio

Y silencios que sólo saben a maldad

Secretos que adulteran la esperanza

Y traiciones disfrazadas de verdad

 

Hay deseos que saben a mentira

Y mentiras teñidas de verdad

Ambiciones que fragmentan el mañana

Y escisiones camufladas de obviedad

 

Hay personas que se nutren de cultura

Y culturas subyacentes que fomentan sobriedad

Rencores que falsean la desidia

Y mentiras ocultadas de verdad

 

… …

 

Verdad, es saber lo que se quiere

Y es amar, desnudando la verdad

Verdad, es decir lo que se piensa

Y es pensar que lo dicho es la verdad

 

Verdad, es sentirse más humano

cuando uno va pecando de humildad

Y es llorar, cuando asola la impotencia,

ante cantos de esperanza disfrazados de verdad.

 

Manoel Xosé

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

EL PIANISTA

EL PIANISTA

(De la película "El Pianista")

 

Tocaba el pianista y en su música

los horrores de la guerra relataba

 

Tocaba el pianista y se preguntaba:

Señor… ¿qué comeré mañana?

 

Tocaba el pianista su miseria y no entendía

por qué los hombres se mataban

 

Tocaba el pianista para que su angustia

a las puertas del cielo llegara

 

Tocaba el pianista su agonía,

el frío y el hambre que pasaba

 

Tocaba el pianista con el alma

porque ninguna otra cosa le quedaba

 

Tocaba el pianista como rata,

oculto en aquella ciudad fantasma

 

Tocaba el pianista y sus notas de cristal

sonaban como lágrimas

 

Tocaba el pianista cubierto de llagas

con sus manos destrozadas

 

Tocaba el pianista…

Se ve que Dios no lo escuchaba

 

Ceneme

LOCO CORAZÓN

LOCO CORAZÓN

 

Loco corazón, no sufras,

apaga tu sed de amor y escucha.

 

Así podrás comprender la vida,

y verás cuanto dolor, anida.

 

No escapes a la razón, sonríe,

te sentirás mucho mejor, y vive.

 

Comprenderás la razón de la gente

que sólo hace correr, eternamente.

 

Anna Carmen Rufs

DEPENDE DEL MOMENTO

DEPENDE DEL MOMENTO

 

¿Reír o llorar?

Depende de la situación

Se llora de alegría

Se ríe doliendo el corazón

 

Unos se mueren riendo

Otros viven con apatía

La tristeza es evidente

Pero se rieron un día

 

Todo es involuntario

No elegimos el momento

reír y llorar a la vez

Son cosas del sentimiento.

 

Marlene H. Azevedo

 

Las manos de mi maestro

Las manos de mi maestro

 

El buen Dios dotó a mi maestro

de muchos dones, uno de ellos

sus manos.

 

Ellas son el báculo en donde

se apoyan mis notas al salir

de mi garganta, mi guía

para expresar la cadencia

de la canción.

 

Ellas me hacen atacar

con fuerza cuando lo requiere,

y acariciar y mimar

cuando la letra de la canción

lo pide.

 

Ellas me hacen sentir

muy hondo lo que interpreto,

son mis ojos,

mi sentir, cuando dejo de verlas

por un momento,

me siento perdida.

 

Son la batuta que me da

seguridad en mi interpretación,

relajan mis cuerdas vocales

haciendo fluir las notas

con tranquilidad,

me dan paz.

 

Gracias, Maestro,

por ser como eres.

Paciente, educado,

caballero, humilde.

 

Benditas manos.

Don del Cielo.

Gracias de nuevo, Maestro.

 

Rosario Sabin Lavadores

LA BELLEZA EN CASTRELOS

LA BELLEZA EN CASTRELOS

 

Como una amante

el aire besa todo mi cuerpo,

junto al dorado estanque

del parque de Castrelos.

 

¡Cisnes que exhibís

vuestra blanca figura!...

sobre las mansas aguas

navegáis con dulzura,

regalando a mi vista

ese esplendor que me gusta.

 

Mirándoos…

olvido la miseria

triste y desesperada

de los niños de la guerra,

desheredados del destino,

olvidados por Dios,

¡qué delito han cometido

sino el de haber nacido

en un mundo sin amor!

 

Rafael Gómez Fariña

Tal vez nunca nos conozcamos

Tal vez nunca nos conozcamos,

pero te quiero. Porque nunca me dejas sólo,

porque me dejas que sueñe

cada vez que piense en ti y me dejas también

que te vea

oculta en cada rostro,

en cada mirada.

Tal vez tú y yo

tengamos mucho de semejantes

y nunca nos conozcamos

uno al otro.

Pero te quiero,

si, te quiero de verdad

aunque sólo sea a través de un  sueño.

 

Jean Carballo

Fraga do inferno

 

Fraga do inferno

 

Chegan os homes

e o loito

esvaece

as dúbidas

 

A terra esta morta,

asolallada,

i un exército de sombras

apodrece na fraga dos mil infernos

 

Chove noite no fogar das meigas

i un aquelarre de diaños

asolaga os areais das areas longas

 

Chegan os homes

e a natureza esperta do seu sono

no fogar do esquecemento

 

Bágoas que se perden no fungar dos ventos

i homes que choran,

coma nenos,

ó pé das rochas do tempo

na Fraga do inferno

 

Manoel Xosé

EL CALLADO TAMBIÉN VENCE

EL CALLADO TAMBIÉN VENCE

 

¿Quieres cambiar mi manera

de pensar, decir o actuar?

Mejor es que no pierdas tiempo

porque no pretendo mudar

¿Quieres servir de modelo?

¡No seas tan prepotente!

Yo también podría serlo

porque yo también soy gente

¿Crees que tú lo sabes todo,

que el poder está en tus manos?

No intentes cambiar el mundo;

tus esfuerzos serán vanos

¿De qué están hechas tus armas?

Ya se dobla tu espada

En una guerra de improviso

Tú serías derrotada

¿Quién aquí está sobrando?

Tú has invadido un área

poblada de sentimientos

y de gente solidaria

¿Aún no te das por vencida?

No siempre gana el más veloz

a veces gana el callado

Aunque poco diga su voz.

 

Marlene H. Azevedo

 

 

Quiero buscar un orden...

Quiero buscar un orden

y no lo encuentro.

Los espacios están  vacíos,

incompletos, las sombras incompletas también;

quiero buscar un espacio que pueda llenarse de sombras

y brumas,

quiero buscar un orden

pero no lo encuentro. Me pueden  esos intervalos

que simulan ser sueños

pero no lo son. Por eso cierro los ojos

para encontrarme con las sombras

frente a frente

y saber así que soy libre.

 

José Ángel

Serranía de Ronda

Serranía de Ronda


Montañas escarpadas,

sol tórrido,

verdes encinas

cubriéndolo todo


Valles y montañas,

cochinos y cabras

Pueblos cómo manchas blancas

en las faldas de las montañas,

pueblos donde solo quedan viejos

contando sus batallas


Los jóvenes se han ido,

en busca de fortuna,

hacia la costa de Málaga,

a la Sevilla moruna


Con el éxodo constante

los pueblos languidecen,

esperan impacientes

de todos el regreso,

que sólo se produce

cuando se han vuelto viejos


Regresan los elefantes

a morir donde nacieron

¡Serranía de Ronda!

¡Qué alto nombre te pusieron!


Ceneme

EL SAUCE

EL SAUCE

 

Su sombra se desliza

en el tranquilo estanque,

ondeado por el viento

su frágil ramaje.

 

Cuántas veces, bajo su talle,

contemplo tu imagen,

y cuán solo me siento,

junto a aquel sauce.

 

Cual barquilla de papel

que un trazo camina,

y luego se hunde

si no la retiras…

 

Así en los recuerdos,

navega mi alma,

esperando el pronto

arribo de tu barca.

 

Alonso Rodríguez

 

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.