No habrá más lluvias

No habrá más lluvias

mientras no desaparezca la oscuridad.

Ni las sombras.

No habrá más sueños

mientras no desaparezca la noche.

Luces en el silencio

escriben sobre el velo de la memoria

una canción dulce. No  habrá más espacios

en blanco,

momentos perdidos.

Sólo  una flor suave

me permitirá

seguir soñando.

Porque me embelesan

las olas dulces,

el pausado ir y venir de las mareas

que pueda sentir   en el alma, pero

ya no habrá más lluvias

que se dibujen a sí mismas.

Sobre el pergamino

que deja la tarde.

 

José Ángel

LIMOSNA A UN NIÑO

LIMOSNA A UN NIÑO

 

Pedía limosna un niño

y su bracito alargaba

diciéndole al que pasaba

¡dame un poco de cariño!

 

Alguna moneda vio

en la palma de su mano

pero, el cariño de hermano,

ése nadie se lo dio.

 

Con monedas compra el pan

que le sacian el momento

pero, le falta el sustento

del amor, que no le dan.

 

¿Dónde está la caridad?

Exclamó mirando al cielo.

No me sirven de consuelo

las monedas que me dan.

 

Sólo pido un poco de cariño,

pedía su corazón

y no hubo compasión

para un desdichado niño.

 

Quedó dormido y soñó

que le besan con cariño.

Sólo, en el sueño, aquel niño

supo lo que era el amor.

 

Telvi da Silva

(Primera Antología del Grupo Poético Brétema)

EL AMOR REGRESA A MÍ

EL AMOR REGRESA A MÍ

 

Mi corazón es como un pájaro cantor

cuyo nido conservo en una flor

Mi corazón es como un reloj

cuya cuerda se detendrá sin dolor

 

Mi corazón es como un arco-iris

hecho de luz y de color

Mi corazón desborda de alegría y gozo

porque conmigo está el amor

 

Constrúyeme un altar de brocados y dorados,

vístelo de oropel y colorido,

adórnalo con palomas y geranios

Aves que emitan hermosos sonidos

 

Ponle uvas de oro y malva

en hojas de palmera, flor de lis

Hoy mi corazón está en calma

porque ha llegado… hoy el amor regresa a mí

 

Ceneme

 

UN BICO NO CEO

UN BICO NO CEO

Brancos os teus cabelos,

atados con trenzas doutro tempo,

corpo esgotado da dura loita,

cheo de agarimos o teu peito.


Muller valente e tenra

coas mans enchidas de calor,

dona sinxela e chea de bos feitos,

as túas verbas de amor.


Recordos afastados,

no recuncho do seu peito,

moreas de bágoas,

bulían polo seu corpo sen sosego.


Bícote tanto, nai,

aínda que estés no ceo,

porque ti vives conmigo,

e sen ti nada son eu.


Nas noites de pesadelo,

ti bicas a miña cara,

cando te sinto ó meu carón,

a noite tórnase clara.


Fina Álvarez

FELICES AÑOS

FELICES  AÑOS

 

El año que era nuevo

hace mucho dejó de serlo

Lo esperamos con fiesta e ilusión

y el año va envejeciendo

dando lugar a otro

que nos llenará de alegría

o de tristeza, por alguna razón

 

Un año es nuevo por poco tiempo

y no logra envejecernos

a la misma velocidad

Cuando ese año termina

sabemos que no volverá;

sin embargo al ser humano

le queda mucho por delante

para olvidar o recordar

los años que ya están distantes

 

Muchos años he vivido

A muchos los despedí

Ellos jamás volverán

Y yo aún sigo por aquí.

 

Marlene H. Pérez

 

 

EL PODER DEL FUERTE

EL PODER DEL FUERTE

 

No van a la guerra los que mandan,

ellos nunca son sacrificados

Mandan a los hijos del estado,

ellos en el café cómodamente sentados

 

He sido joven, ahora me defiendo,

he visto a los justos muchas veces

con promesas y con premios, engañados,

su salud y su honra pisoteadas

 

He visto un país verde, organizado,

por las garras del león ser destrozado,

con mentiras, con engaños, jóvenes sacrificados,

con la bandera robar para los mismos amos

 

Pobre suerte la de los jóvenes afganos,

por todas las ideologías saqueados

Y en nombre de un fanatismo ciego

por el yugo de la fuerza esclavizados

 

Di lo que quieras, ningún Dios oye,

estas desilusiones prueban tu realidad

Deja que la humanidad se desarrolle…

Donde halla virtud, esperanza y caridad

 

Ceneme

 

PREGUNTO SI ESTOU VIVO

PREGUNTO SI ESTOU VIVO

 

Pregunto si estou vivo

ó Cosmos que me leva...

E preguntando sigo

se acaso morto estou

a ese Cosmos vello

que, ausente de palabras,

empúrranos a morte.

 

Soñar durante o día

os soños da noitiña,

e nesa noite escura

deixar que veñan presto

lumieiras prodixiosas

no limpo amencer.

 

Vivir... Morrer... Soñar

a dúbida antiga

dun Hamlet coxigoso.

 

Importa si estou vivo

o acaso morto estou?

Soamente son pantalla

que enfronta seu contrario

e nela se verá

se hai luz aló no Oriente

ou só escuridade

 

Xosé Carlos O'Framinor (+)

(Primera Antología del Grupo Poético Brétema)

Quise atrapar las mariposas...

"Quise atrapar las mariposas que volaban alrededor del sol,

pero no lo conseguí, no fuí capaz, me faltaron las fuerzas.

Yo me maravillaba viendo los infinitos colores que

dibujaban sus alas cristalinas, pero no podía acercarme a ellas

si no por la constancia que me daba el silencio.

Las veía danzar,si, danzaban para mí en un místico ritual

de caricias y de sueños;

 quise unirme a ellas y ser mariposa en el espacio,

pero debía cerrar los ojos y eso no podía hacerlo

porque ellas me mantenían abstraído con sus movimientos.

Lo llamé magia: magia al modo de capturarme,

magia también al modo de embelesarme...

y por unos momentos me sentí dueño del universo.

Eran muchas, miles y miles, todas en un sólo haz;

las alas extendidas, los contornos perfilados

y sus vuelos señalaban un límite, si,

el límite entre el mundo y lo etéreo.

Por eso les entendí, porque también yo había

sucumbido a la ingravidez del firmamento.

Esa noche dormí con ellas..."

 

José Ángel

 

SACRIFICADOS

SACRIFICADOS

 

Cuando pienso en los crímenes cometidos

en nombre del egoísmo de los mismos amos…

Siempre por los mismos sometidos,

siempre por los mismos engañados

 

La codicia y el afán de la riqueza

provocan guerras, robos enmascarados,

por los que, con suma sutileza,

quieren aparentar que son honrados

 

Siempre la política asquerosa

de quien desprecia a sus hermanos,

siempre inventando cualquier cosa,

pisoteando los derechos humanos

 

Nadie se levanta contra el fuerte,

todos somos por el poder comprados

Nadie se levanta por los que mueren,

por el brillo del oro sacrificados

 

¿Cuándo se acabará esta locura

de robar al más débil lo que tiene?

¿Cuándo las voces todas serán una

para detener al león y a su plebe?

 

Levantaos pueblo, para defender

las vidas de vuestros hijos sacrificados,

para en nombre de una patria, una bandera…

proteger los intereses de los "gordos y cebados"

 

CENEME

SENTIRÁS MI RESPIRO

SENTIRÁS MI RESPIRO

 

Un fuerte llanto suspiras

cuando beso tus mejillas,

tu rostro palidece

y, tus manos,

se enfrían;

y en tus ojos la señal

de un deseo profundo,

siempre te besaré

sintiendo un amor

profundo.

 

No me vetes el deseo,

quiero suspirar contigo

y… aunque tu cuerpo

palidezca,

tu sentirás mi suspiro.

 

Sentirás mi respiro

con dulce y sano

aliento,

verás la luz celestial,

y te llevaré

a mis aposentos.

 

Hoy como nunca estaré

cerca de tus cabellos,

sentiré tus caricias,

y será un amor bello.

 

Tus labios morderé

abrazando tu silueta,

y entre caricias y

suspiros,

sé que te entregarás

completa;

con una hoja secaré

tus lágrimas purpurinas,

llevándome el brillo

junto al corazón

de mi vida.

 

Jesús Fco. Martínez

SEN MEMORIA

SEN MEMORIA

(1936)

 

Lastre, lastre é o que tedes,

lastre de mortos nos foxos!

Só carraña de sangue indeleble

levaredes na conciencia

ata que o demo e o inferno vos leven,

ata cando xa non teñades dedos

para apertar os gatillos,

ata cando as pistolas berren de espanto

ao sentir o voso bafo de escoura e de ratas.

Havos esfuracar a condena eterna

e ninguén, ninguén dos que aman a vida

por vosoutros sentirán pena

nin rezarán pola vosa alma

porque nacestes sen ela.

E como fostes lastre

no camiño da Luz e da Historia

nin tan sequera os vosos fillos

vos gardarán memoria.

A vosa relixión foi a dun deus de ira e de morte

e non a do Deus do amor e do desprendemento

aínda cravado.

 

Serxio López-Corona Martínez

DA BRÉTEMA NACIN

DA BRÉTEMA NACIN



Eu levo dentro do peito

os meus versos moi metidos,

nun pozo eu os gardo

como un tesouro querido.


Mesturados teño moitos

e con traballo os quito,

para facer un regalo

a estes os meus amigos


Gústame recitalos todos,

antes teño que escribilos

dándolles forma axeitada

para poder corrixilos.


Ós meus queridos poetas

que o meu traballo escoitan,

quero deixar esta aperta

plasmada entre as miñas notas.


Recibíronme sen máis

Déronme un lugar na horta

Onde plantan a semente

Para faceren tantas obras.


Os venres son para min

Como para o pescador a dorna

Eu por fin teño poetas

que as miñas verbas escoitan


A todos meto no peito

mesturados por igual,

cada verba que eu escriba

vanas todas escoitar .


Gardo tódolos meus versos

como escritora que son

O grupo "Brétema" deume

Un nome como blasón.


Teresa Cariño

"BIENVENIDO"

"BIENVENIDO"

 

Me dejaste así, tan sola,

fue grande mi sufrimiento

Una tragedia quizás

no se iguala a ese tormento

 

No vuelvas más, por favor

Aceptar tu desfachatez

es estar contigo y luego

sentirme sola otra vez

 

Sufrí mucho, pero ahora

que me he recuperado

creo que llegó la hora

de verte también castigado

 

Cojamos otros caminos

Dios habrá de darme vida

A Él, tú no dirás adiós

que te dé Él la bienvenida.

 

Marlene H. Pérez

 

 

 

EL VELERO DE MIS DORADOS SUEÑOS

EL VELERO DE MIS DORADOS SUEÑOS

 

He construido un velero

cargado de hermosos sueños,

las velas son mis suspiros

y, por crucetas, mis besos.

 

El ancla es mi corazón

y en la cubierta un papel,

mi pluma hará de remo

y yo seré su timonel.

 

De proa a popa cargado

de amor y agradecimiento,

por hélice mi cariño

y en la quilla van mis versos.

 

Capearé el temporal

a lomos de mi velero,

atravesaré los mares

con mi rosa de los vientos.

 

Fina Álvarez

 

Quen puidera ser meniño...

Quen puidera ser meniño...

 

Brincan ledos os cativos

afanosos de aprender,

xogan a ser maiores

os meniños no lecer

 

O mestre, tras a ventá,

mira ledo como xogan,

i entre as bágoas dos seus ollos

lémbrase sendo rapaz:

 

Quen puidera, meu amigo,

tornar de novo a xogar,

quen puidera ser meniño

para voltar a soñar!

 

Elisa Rodríguez (Cangas)

 

 

 

 

 

 

Uno levanta la mano

Uno levanta la mano

porque quiere el poder. Y un destello inmenso

rompe el manantial

y busca quebrar el curso de las aguas.

Uno levanta la mano y después la esconde

entre la niebla para que no la conozca nadie

ni la turbe siquiera.   Una mano

que es símbolo de una religión fanática

y torpe,

más que una realidad.

Y deja de abrir la corola

y empieza la mañana

a sangrar.

 

José Ángel

SEPTIEMBRE

SEPTIEMBRE

 

Se acabó el verano

y nos alegramos al recibir

el otoño que, como siempre

con algo bueno ha de venir

 

Los árboles irán perdiendo

su hojas, que se secarán

y al soplo del débil aire

todo el suelo cubrirán

 

Los días se hacen más cortos,

las noches, consecuentemente

más largas y algo frías

y el sol menos caliente

 

Pero hay algo muy bonito:

Alumnos de todas edades

volviendo al cole contentos,

dando vida a las ciudades.

 

Marlene H. Pérez

 

 

SRA QUE NO ERA SRA

SRA QUE NO ERA SRA

 

 

Te vi al atardecer un día

Sin piedad en la mirada

Buscando a mi alrededor la luz

Como el Sol busca a la mañana.

 

Fue durante un instante

Tú y yo frente a frente

Midiendo fuerzas

Como el abismo y su pendiente.

 

Sra. Terrible y odiada

Aléjate, no te acerques

No me cojas en tus garras.

 

Vete te digo no me observes

No ves que me horroriza tu cara

Tengo muchas cosas que hacer todavía

Abandona mi morada.

 

¡OH! muerte oscura y malvada

Sólo te vi un momento aquel día

Y tu cara me quedó grabada.

 

Teresa Cariño

 

BUENOS DÍAS OTOÑO

BUENOS DÍAS OTOÑO

 

Buenos días otoño, con tus hojas amarillas

tejes para mí una alfombra

para pasear la vida,

para recrear mis sueños,

mis vivencias, mis primaveras vividas.

 

¿Quién ha dicho otoño que eres triste,

que en un bagaje sólo cabe desengaño y melancolía?

que poco saben de ti,

de tus anhelos , tus sueños,

tus ganas de respirar vida.

Otoño te despojas de tus hojas

con una bondad infinita

y nos tejes una alfombra

para pasear la vida,

para recrear los sueños

esbozando una sonrisa,

gracias por estar aquí,

por haber llegado a mi vida,

nunca dejarás de sorprenderme,

otoño con tus hojas amarillas.

 

Manuela Fernández

 

 

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.